Działając na podstawie art. 14b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (jedn. tekst Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie, po rozpatrzeniu zażalenia na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Olsztynie z dnia 20.01.2006r. znak: US.II/PDF/415/88/05, w sprawie udzielenia interpretacji co do stosowania przepisów prawa podatkowego w przedmiocie sposobu wyceny towarów handlowych

odmawia uchylenia przedmiotowego postanowienia.

Zaskarżonym postanowieniem organ I instancji udzielił pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, uznając za nieprawidłowe stanowisko Strony, w zakresie dotyczącym wyceny remanentu towarów handlowych w drodze oszacowania biorąc pod uwagę średnią cenę sprzedaży danego towaru.

W uzasadnieniu organ wskazał na przepis § 3 pkt 1, § 27 ust. 1 oraz § 29 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26.08.2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), które to przepisy regulują obowiązek sporządzenia remanentu oraz wyceny materiałów i towarów handlowych, a także definicje pojęć towarów handlowych i materiałów.

W kontekście powołanych przepisów organ podatkowy stwierdził, iż części wymontowane przez Stronę z zakupionych pojazdów są częściami składowymi wyrobu, które stanowią materiał podstawowy i są towarem handlowym w rozumieniu rozporządzenia. W związku z tym, iż sprzedaż w stanie nieprzetworzonym towaru nie została zdefiniowana, pojecie to należy rozumieć w znaczeniu potocznym, a zatem stan nieprzetworzony to stan niezmieniony, nieprzerobiony, w niezmienionej postaci, formie.

Wobec czego, zdaniem organu podatkowego, wyceny poszczególnych części samochodu w remanencie sporządzanym na koniec roku podatkowego należy dokonać w taki sposób, aby ich wartość nie przekroczyła ceny zakupu (nabycia) wynikającej z rachunków zakupionych samochodów i zaksięgowanej po stronie kosztów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, przy czym wycenie podlegają wszystkie części samochodu, również te. które zostaną przeznaczone do złomowania.

W złożonym zażaleniu Strona zarzuca, iż przedmiotowe postanowienie w sposób niewyczerpujący i niewystarczający odnosi się do zaistniałego problemu.

Zdaniem Strony przedstawiony przez organ I instancji sposób wyceny remanentu jest w jej przypadku trudny do wykonania, ponieważ wycenić należy każdą najmniejszą nawet część samochodu, a w praktyce trudno ocenić które części znajdą nabywcę, a które będą przeznaczone na złom. Strona zaznaczyła, iż oczekiwała od organu podatkowego bardziej szczegółowego rozpatrzenia problemu.

Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie rozpatrując przedmiotowe zażalenie stwierdza, co następuje.

Pan Zbigniew K., prowadzący działalność gospodarczą, zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Olsztynie z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego. Z przedstawionego w nim stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem działalności prowadzonej przez Stronę jest handel używanymi częściami do samochodów, przy czym do roku 2005 poszczególne części były kupowane, a następnie sprzedawane. Natomiast w roku 2005 sytuacja zmieniła się - Podatnik zaczął sprowadzać z Niemiec całe samochody, które następnie są rozbierane i sprzedawane na części. Wątpliwości Podatnika w zaistniałej sytuacji budzi wycena, w remanencie sporządzanym na koniec roku podatkowego, części uzyskanych w wyniku rozebrania samochodów.

Zgodnie z art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 199Ir. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jedn. tekst Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zapisy w księdze zgodnie z § 26 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów dotyczące wydatków (kosztów) są dokonywane na podstawie dowodów, o których mowa w § 12 - § 16. Stosownie do postanowień § 2 ust. 1 tego rozporządzenia osoby fizyczne są obowiązane prowadzić księgę według wzoru ustalonego w załączniku nr 1 do rozporządzenia, w sposób określony w rozdziale 2. A zatem w świetle tych przepisów Podatnik nie ma obowiązku prowadzenia dodatkowych ewidencji zawierających spis wymontowanych części, złomu itp. Zgodnie z definicją określoną w § 3 pkt 1 cytowanego rozporządzenia towary, to towary handlowe, materiały podstawowe i pomocnicze, półwyroby (półfabrykaty), wyroby gotowe, braki i odpady oraz materiały przyjęte od zamawiających do przerobu lub obróbki, z tym że: towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym, co wynika z § 3 pkt 1 lit. a.

W myśl postanowień § 27 ust. 1 ww. rozporządzenia podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej "spisem z natury" na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności. Zgodnie z § 29 ust. 1 rozporządzenia podatnik jest obowiązany wycenić materiały i towary handlowe objęte spisem z natury według cen zakupu lub nabycia albo według cen rynkowych z dnia sporządzenia spisu, jeżeli są one niższe od cen zakupu lub nabycia.

Jak wynika z powyższego, przepisy normują sposób wyceny towarów, nie pozostawiając w tym zakresie podatnikom dowolności co do przyjęcia sposobu wyceny zakupionych towarów. Zastosowanie przez Odwołującego szacunkowej metody wyceny towarów zawartych w remanencie prowadziłoby de facto do sytuacji, w której koszty zakupu nie odzwierciedlałyby rzeczywistej wartości kosztów. Należy bowiem pamiętać, iż koszty zakupu towarów w danym roku ustalane są na podstawie różnic remanentowych. Konsekwencją kształtowania kosztów zakupu w sposób proponowany przez Odwołującego ostatecznie byłoby ustalenie błędnej wartości dochodu.

Odnosząc się do zarzutu Odwołującego, iż postanowienie organu I instancji w sposób nie wyczerpujący i niewystarczający odnosi się do zaistniałego problemu, należy zauważyć, że w postanowieniu wyjaśniono, iż to Podatnik dokonuje wyceny poszczególnych części samochodu tak, aby suma ich wartości była równa wartości zakupionego pojazdu. Kolejny zarzut, iż jest to trudne do wykonania, ponieważ wycenie będą podlegały najmniejsze nawet części, nie może zostać również uwzględniony. Jest to problem związany z rodzajem prowadzonej działalności i do Odwołującego należy wypracowanie takich metod pracy, aby w prawidłowej wysokości ustalać wartość remanentu. Stąd też organ I instancji nie może "w sposób bardziej szczegółowy rozpatrzeć problem", ponieważ doprowadziłoby to do sytuacji, w której to organ narzuciłby Stronie sposób przeprowadzenia remanentu i wyceny w nim towarów. Należy stwierdzić, iż w postanowieniu problem postawiony przez Podatnika został w całości rozstrzygnięty.

Mając na uwadze powyższe, Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie postanawia jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna. Na decyzję tę może być wniesiona skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie ul. Emilii Plater 1, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie. Skargę wnosi się w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach, w terminie 30 dni od daty doręczenia decyzji.