W dniu 22 marca 2006r. Płatnik złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, który następnie został uzupełniony w dniu 7 kwietnia 2006r.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż opłacanie kosztów wynajmu mieszkania dla pracownika przez Wnioskującą (Pracodawcę) stanowi część treści umowy o pracę. Z tytułu opłacania czynszu za mieszkanie, z którego korzysta pracownik, Wnioskodawca nie otrzymuje żadnego rodzaju świadczenia wzajemnego, które nie wynikałoby ze stosunku pracy.

W związku ze stanem faktycznym opisanym powyżej powstała wątpliwość, czy wartość miesięcznego czynszu za mieszkanie wynajmowane przez Spółkę na potrzeby zakwaterowania danego pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych? Jeżeli tak, to w jaki sposób należy dokonać rozliczenia?

Spółka podnosi, iż wynajmowanie lokalu mieszkalnego na potrzeby pracownika mieści się w definicji zawartej w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl której za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W ocenie Wnioskodawcy, kwota czynszu za wynajem mieszkania winna zostać zaliczona do przychodu pracownika, wynikającego ze stosunku pracy i nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wnioskująca wskazuje również, iż od kwoty stanowiącej równowartość czynszu za opłacane mieszkanie należy obliczyć kwotę należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych według obowiązującej dla danego pracownika stawki.

Ustosunkowując się do przedstawionej powyżej kwestii, stwierdza się, co następuje :

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 12 ust. 1 wskazanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei art. 12 ust. 3 ustawy podatkowej wskazuje, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za "nieodpłatne świadczenia" uznać należy wszelkie świadczenia "nie wymagające opłaty; takie, za które się nie płaci, bezpłatne" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003). Wartość pieniężną "innych nieodpłatnych świadczeń" ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy podatkowej.

Stosownie do wskazanego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

- jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 11 ust. 2a pkt 1 ustawy),

- jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2),

- jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku (art. 11 ust. 2a pkt 3),

- w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 12 ust. 2a pkt 4).

W przedstawionym stanie faktycznym, przedmiotem świadczenia otrzymywanego przez pracownika jest prawo nieodpłatnego (tzn. niepowiązanego z obowiązkiem zapłaty czynszu) korzystania z mieszkania (lokalu). Zatem wobec powyższego wartość pieniężną tego świadczenia określić należy, w opinii organu podatkowego, z zastosowaniem przepisu art. 11 ust. 2a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponieważ jednocześnie Wnioskodawca za pracownika opłaca kwotę czynszu - Pracodawca nie jest właścicielem mieszkania, a jedynie je wynajmuje - należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż to właśnie kwota czynszu za wynajem mieszkania winna zostać zaliczona do przychodu pracownika.

Świadczenie otrzymane więc przez pracownika, będące przychodem ze stosunku pracy będzie podlegało kumulacji z innymi dochodami z tego źródła uzyskanymi przez danego pracownika od tego zakładu pracy.

Zgodnie z przepisem art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie zaś do art. 32 ust. 2 ustawy podatkowej, za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Zaznacza się, iż po spełnieniu przesłanek określonych w przepisie art. 32 ust. 3 ustawy, zaliczkę zmniejsza się o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, określoną w pierwszym przedziale obowiązującej skali, czyli o tzw. ulgę podatkową.

Tutejszy organ podatkowy pragnie w tym miejscu zaznaczyć, iż w myśl art. 21 ust. 1 pkt 19 wskazanej ustawy podatkowej, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14, w:

a) hotelach pracowniczych,

b) kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 14 ustawy podatkowej, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania położone jest poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy.

Tutejszy organ podatkowy pragnie wskazać, iż w przedstawionym stanie faktycznym zwolnienie to nie znajdzie zastosowania, bowiem Pracodawca nie udziela pracownikom świadczeń z tytułu zakwaterowania pracowników w hotelach pracowniczych oraz kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania. Spółka (Pracodawca) ponosi wydatki z tytułu opłacania kosztów wynajmu mieszkania - jak sama wskazuje - "danego" pracownika.

Przedmiotowa interpretacja, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego, przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.