INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 4 lipca 2012 r. sygn. akt I SA/Sz 212/12 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2011 r. (data wpływu 29 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntu niezabudowanego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntu niezabudowanego.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem m.in. gruntów niezabudowanych, posiadających w ewidencji gruntów status gruntów rolnych. Dla niniejszego terenu gmina nie uchwaliła planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast posiada studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, w którym przedmiotowy teren oznaczony jest jako teren zabudowy mieszkaniowej jedno i wielorodzinnej oraz tereny zabudowy zagrodowej. Wnioskodawca wskazał, iż dla terenu nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Wnioskodawca zamierzał sprzedać w 2011 r. prawo własności ww. gruntu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę, będącego właścicielem gruntu niezabudowanego, posiadającego zgodnie z ewidencją gruntów status gruntu rolnego, dla którego nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, nie został uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego, a w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wskazano kierunek zagospodarowania – tereny zabudowy mieszkaniowej jedno i wielorodzinnej oraz teren zabudowy zagrodowej, podlega zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług...

We własnym stanowisku Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Jednocześnie art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy przewiduje, iż zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Wnioskodawca wskazał, iż nie ulega wątpliwości, że „terenem” w rozumieniu wskazanych przepisów jest również „grunt”. Niewątpliwie grunt jest towarem w rozumieniu ww. ustawy (co wynika wprost z definicji towaru zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy). Zwolnienie przysługuje zatem wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane czy też pod zabudowę. Zdaniem Wnioskodawcy, grunt niezabudowany, który w ewidencji gruntów posiada status gruntu rolnego, dla którego nie istnieje obowiązujący plan zagospodarowania przestrzennego, ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, mimo zapisów w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wskazujących na kierunek zagospodarowania (teren zabudowy jedno i wielorodzinnej oraz teren zabudowy zagrodowej), spełnia warunki zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, czyli stanowi teren inny niż teren budowlany czy przeznaczony pod zabudowę. Jak wskazuje Wnioskodawca, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie przeznacza gruntów pod zabudowę, jest ono jedynie dokumentem przygotowawczym do późniejszego uchwalenia przez radę gminy planu zagospodarowania przestrzennego. Jeżeli dla danego terenu nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, decydujące znaczenie dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług mają dane z ewidencji gruntów, a w ewidencji tej opisany teren posiada status gruntu rolnego. Takie stanowisko wyraził również NSA w wyroku z dnia 17 stycznia 2011 r. (sygn. akt I FPS 8/10). Z uwagi zatem na fakt, że sprzedaż prawa własności gruntu niezabudowanego, który w ewidencji gruntów i budynków posiada status rolnego, dla którego nie istnieje obowiązujący plan zagospodarowania przestrzennego, ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, mimo zapisów w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, wskazujących na kierunek zagospodarowania – teren zabudowy jedno i wielorodzinnej oraz teren zabudowy zagrodowej, na gruncie ustawy o VAT podlega zwolnieniu, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9.

W interpretacji indywidualnej z dnia 23 listopada 2011 r. znak ITPP1/443-1189/11/TS oceniono stanowisko Wnioskodawcy jako nieprawidłowe. Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawca złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie.

Wyrokiem z dnia 4 lipca 2012 r. sygn. akt I SA/Sz 212/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Nie podzielając poglądów organu interpretacyjnego, WSA wskazał na przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i stwierdził, iż nie ulega wątpliwości, że przy ustaleniu, czy przy dostawie terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę istotne znaczenie ma plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego. Odnosząc się do wyroku NSA z dnia 22 lipca 2008 r., sygn. akt I FSK 830/07 wskazano, że przez pojęcie „teren przeznaczony pod zabudowę” użyte w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT należy rozumieć teren o takim przeznaczeniu wynikającym z zakwalifikowania w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, bądź w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania. Odnosząc się natomiast do stanowiska organu, że w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, WSA w Szczecinie stwierdził, że z regulacji ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, iż studium nie jest aktem prawa miejscowego, co oznacza utrzymanie prawnego charakteru studium jako aktu kierownictwa wewnętrznego. Nienormatywność studium powoduje, że jego postanowienia nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji. Wbrew zatem stanowisku organu, studium nie może stanowić podstawy do ustalenia prawa do zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W związku z powyższym WSA powołał art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne, który stanowi, że podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Z tego powodu, dla podstawy wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług, wiążące są dane zawarte w takiej ewidencji. Ewidencja gruntów, zgodnie z ww. artykułem, jest dla organu podatkowego urzędowym źródłem informacji o osobie właściciela i posiadacza samoistnego oraz o samej nieruchomości. Sąd uznał zatem, iż z wykładni ww. przepisu jednoznacznie wynika, że przy interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT decydujące znaczenie będą miały dane wynikające z ewidencji gruntów. Sąd podzielił w tym zakresie poglądy wyrażone w wyroku siedmiu sędziów NSA z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt I FPS 8/10.

W dniu 8 października 2012 r. do tutejszego organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z dnia 4 lipca 2012 r. sygn. akt I SA/Sz 212/12, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 4 lipca 2012 r. sygn. akt I SA/Sz 212/12 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Stawka podatku, na postawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. I tak, w świetle zapisów art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powołanych regulacji wynika, że opodatkowaniu podlegają dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę, należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 647), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) – rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów – ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

W myśl art. 21 ust. 1 tej ustawy, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Jak wynika z powyższego, o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, istotna jest decyzja o warunkach zabudowy. W przypadku, gdy dla danego terenu nie obowiązuje ani plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się ewidencją gruntów i budynków.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika iż, Wnioskodawca zamierzał sprzedać prawo własności gruntu niezabudowanego, który w ewidencji gruntów posiada status gruntów rolnych. Dla przedmiotowego terenu nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, nie została wydana również decyzja o warunkach zabudowy.

Odnosząc powyższe do powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, dla sprzedaży gruntu będącego przedmiotem wniosku wiążące są zapisy ewidencji gruntów, wskazujące, że nieruchomość ta to grunt rolny. Zatem w przedstawionej we wniosku sytuacji znajdzie zastosowanie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, a tym samym sprzedaż gruntu winna być zwolniona od podatku VAT.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.