POSTANOWIENIE

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Z 1997 r. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.), w związku z pismem Strony z dnia 17.01.2006 r. (wpływ do tut. Urzędu 18.01.2006 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15.02.2006 r. (wpływ do tut. Urzędu 21.02.2006 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

postanawia

uznać stanowisko Strony zawarte w piśmie z dnia 17.01.2006 r. za nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą jako wspólnota mieszkaniowa. Jeden z członków Wspólnoty, będący właścicielem lokalu użytkowego, oczekuje wystawienia przez Wspólnotę refaktury za zakup energii cieplnej. Faktury za zakup energii cieplnej podlegają rozliczeniu na wszystkich członków wspólnoty proporcjonalnie do posiadanej przez nich powierzchni. Właściciel lokalu użytkowego otrzymuje obciążenie za energię cieplną od Wspólnoty w formie noty obciążeniowej.

Podatnik proponuje następującą metodę refakturowania: "VAT należny w refakturze wystawionej przez Wspólnotę dla właściciela lokalu użytkowego pozostawałby równy, co do wysokości VAT-owi naliczonemu w ewidencji zakupu. W ewidencji zakupu Wspólnota zapisywałaby tylko część kwoty z faktury na cały budynek a dokładnie kwotę odpowiadającą VAT-owi należnemu i odliczałaby tę samą kwotę (VAT naliczony) uzyskując brak wyniku w rozliczeniu VAT na dokonywaniu refakturowania."

Podatnik zwraca się z pytaniem, czy Podatnik "stosując przedstawioną metodę rozliczeń lub inną uznaną przez właścicieli ma prawo wystawić fakturę VAT (refakturę) dla właściciela lokalu użytkowego za energię cieplną"?

Zdaniem Podatnika przedstawiona metoda refakturowania jest prawidłowa.

Mając na uwadze powyższe tut. organ podatkowy stwierdza:

Zgodnie z art 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:
1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2) eksport towarów;
3) import towarów;
4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r.Nr 80, poz. 903 ze zm.) wspólnotę tworzy ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości. Dotyczy to zarówno właścicieli lokali mieszkaniowych, jak i lokali użytkowych. Zgodnie z w/w ustawą właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, a także uczestniczy w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, przez którą rozumie się grunt oraz część budynku i urządzenia służące właścicielom lokali.
W przedmiotowej sytuacji nie można, w zakresie ponoszonych kosztów za energię cieplną, uznać właścicieli poszczególnych lokali za odrębny od Wspólnoty podmiot gospodarczy. Stroną umowy o dostawę energii cieplnej jest wspólnota mieszkaniowa, natomiast jej członkowie jedynie partycypują w kosztach utrzymania. Nie zachodzi więc - w rozliczeniach między Wspólnotą a jej członkami - zjawisko sprzedaży, w rozumieniu podatku od towarów i usług, na rzecz samych siebie, poprzez zapłatę kwot z tytułu kosztów związanych z utrzymaniem lokali. Tym samym brak jest uzasadnienia do fakturowania (refakturowania) wewnętrznych rozliczeń między Wspólnotą a jej członkami.
Tut. organ podatkowy informuje jednocześnie, że zarówno obecnie obowiązująca ustawa o podatku od towarów i usług, jak również wydane na jej podstawie akty wykonawcze nie posługują się zagadnieniem refakturowania. Pojęcie to występuje jednak w obrocie gospodarczym, jak i w orzecznictwie dotyczącym podatku od towarów i usług. Pod pojęciem tym kryje się sytuacja, w której koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. refaktur. Refaktury jednak są rodzajem faktur i nie mogą dokumentować rozliczeń wewnętrznych.W związku z powyższym tut. organ podatkowy postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcęi stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia.
Jednocześnie tut. organ podatkowy informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4 jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.
W myśl § 2 w/w artykułu interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji w trybie określonym w § 5.