W ocenie Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu przedstawione przez Podatnika stanowisko w sprawie jest nieprawidłowe.
Jak stanowi art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), podstawą opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest kwota, jaką nabywający jest obowiązany zapłacić. Zgodnie z ust. 2 cytowanego artykułu, podstawa opodatkowania, o której mowa w ust. 1, obejmuje:
1) podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze związane z nabyciem towarów, z wyjątkiem podatku;
2) wydatki dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu oraz ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę od podmiotu dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia.
Zgodnie z art. 106 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Jak stanowi art. 106 ust. 7 ww. ustawy, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz importu usług wystawiane są faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.
Stosownie do §25 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.), przepisy §9, 13-17, 19, 20 i 23 stosuje się odpowiednio do faktur wewnętrznych, o których mowa w art. 106 ust. 7 ustawy, z tym że w przypadku:
1) czynności określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy, gdy brak jest konkretnego nabywcy towaru lub usługi, faktura nie zawiera danych dotyczących tego nabywcy oraz kwoty należnej z tytułu wykonania tych czynności;
2) dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz importu usług, faktury mogą nie zawierać numeru identyfikacji podatkowej kontrahenta.
W myśl §9 ust. 1 ww. rozporządzenia faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:
1) imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2) numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3) dzień, miesiąc i rok albo miesiąc i rok dokonania sprzedaży oraz datę wystawienia i numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT"; podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym;
4) nazwę towaru lub usługi;
5) jednostkę miary i ilość sprzedanych towarów lub rodzaj wykonanych usług;
6) cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
7) wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
8) stawki podatku;
9) sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
10) kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
11) wartość sprzedaży towarów lub wykonanych usług wraz z kwotą podatku (wartość sprzedaży brutto), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku lub zwolnionych od podatku, lub niepodlegających opodatkowaniu;
12) kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem, wyrażoną cyframi i słownie.
Jak wynika z art. 106 ust. 1 ww. ustawy podatnicy są obowiązani wystawić fakturę VAT, dokumentującą dokonanie sprzedaży. Na podstawie §9 ust. 1 pkt 12 ww. rozporządzenia, faktura VAT powinna zawierać kwotę należności ogółem tj. całą kwotę należną sprzedawcy wraz z należnym podatkiem. Natomiast art. 106 ust. 7 ustanawia obowiązek dokumentowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów za pomocą faktur wewnętrznych. Do faktur tych, na podstawie §25 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, mają odpowiednie zastosowanie przepisy §9 ww. rozporządzenia, przy czym w myśl ust. §9 ust. 2, faktury wewnętrzne mogą nie zawierać numeru identyfikacji podatkowej kontrahenta. Oznacza to, że do faktur wewnętrznych mają zastosowanie wszystkie pozostałe normy (poza obowiązkiem zamieszczenia numeru identyfikacji podatkowej kontrahenta) wynikające §9 powołanego rozporządzenia. Wobec powyższego również do faktur wewnętrznych zastosowanie będzie miał §9 ust. 1 pkt 12 ww. rozporządzenia, ustanawiający obowiązek wykazania na fakturze kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem. W konsekwencji stanowisko Spółki, zgodnie z którym ma ona prawo udokumentować wewnątrzwspólnotowe nabycie w ten sposób, że wystawi dwie faktury wewnętrzne, uznać należy za nieprawidłowe. W takim przypadku nie zostanie bowiem wykazana na fakturze wewnętrznej kwota należności ogółem.
Zgodnie z art. 31 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wlicza się poniesione w związku z takim nabyciem koszty transportu, o ile usługi transportowe nabyte zostały od podmiotu dokonującego dostawy. Zatem w analizowanym przypadku, podstawą opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest kwota, jaką nabywający jest zobowiązany zapłacić dostawcy, łącznie z ponoszonymi na rzecz tego dostawcy kosztami transportu. Z powyższego wynika, że nabycie towarów i poniesione koszty transportu należy rozpatrywać łącznie - jako jedną czynność, a w konsekwencji dokumentować jedną fakturą wewnętrzną.
Podsumowując, Spółka powinna dokumentować wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów jedną fakturą wewnętrzną, ujmując w niej zarówno nabycie towarów, jak i poniesione koszty transportu.
Zgodnie z art. 14a §2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie sporządzenia wniosku.