Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie po rozpatrzeniu sprawy, w wyniku wniesienia zażalenia, z dnia 12 kwietnia 2006 r. przez Pana Kazimierza O, na postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie z dnia 3 kwietnia 2006 r. znak: DM/415-51-15/J/06, w którym udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych uznano stanowisko podatnika za nieprawidłowe, odmawia zmiany zaskarżonego postanowienia.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 6 lutego 2006 r. (uzupełnionym w dniu 17 marca 2006 ) Podatnik, zwrócił się do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie, o interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Wnoszący zapytanie przedstawił stan faktyczny, z którego wynika, iż jest inwalidą pierwszej grupy inwalidzkiej z uwagi na ogólny stan zdrowia. W związku z koniecznością korzystania z zabiegów rehabilitacyjnych, podatnik dojeżdża własnym samochodem, cztery razy w miesiącu, na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne. W październiku 2005 r. samochód oddał do naprawy, za którą zapłacił 1.500,00 zł.

Na tle takich okoliczności faktycznych wnioskodawca przedstawił stanowisko, z którego wynika, iż na podstawie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) ma prawo do odliczenia od dochodu wydatku poniesionego za naprawę samochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, jako "przeznaczonego na naprawę indywidualnego sprzętu i urządzeń".

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie, postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2006 r. znak: DM/415-51-15/J/06 uznał przedstawione przez podatnika stanowisko za nieprawidłowe. W uzasadnieniu ww. postanowienia Organ ten wskazał, iż na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione w roku podatkowym przez podatnika, będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 2) ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6), uważa się między innymi wydatki poniesione na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. W ocenie organu podatkowego pierwszej instancji, określenie "przystosowanie do niepełnosprawności" rozumieć należy jako przystosowanie pojazdu w sposób umożliwiający korzystanie z niego przez osobę niepełnosprawną. Zakres przeróbek winien dotyczyć potrzeb niepełnosprawności osoby korzystającej z tego pojazdu, czyli podatnika. Poniesienie kosztów związanych z naprawą używanego przez podatnika pojazdu do przejazdu podatnika na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne nie mieści się zaś w zakresie przewidzianym przepisem art. 26 ust. 7a pkt 2) ustawy.

W dniu 12 kwietnia 2006 r. Wnioskodawca złożył zażalenie na postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie z dnia 03 kwietnia 2006 r w sprawie interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym wnosi o jego uchylenie.

W uzasadnieniu podatnik wskazuje, iż wydatki poniesione na naprawę pojazdu mieszczą się w granicach przysługującego podatnikowi limitu z tytułu używania samochodu osobowego, stanowiącego własność podatnika dla potrzeb, związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości 2.280,00 zł poniesiony natomiast wydatek przez podatnika na naprawę samochodu został uiszczony w kwocie niższej niż limit odliczeń.

Ponadto podatnik wskazuje, że gdyby dojeżdżał na zabiegi taksówką, to koszt dojazdu na zabiegi wyniósłby rocznie 1.920,00 zł, co również mieści się w granicach limitu odliczeń.

W wyniku rozpatrzenia zażalenia, połączonego z jednoczesną oceną stanu faktycznego i prawnego sprawy, Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie uznał za zasadne odmówić zmiany postanowienia Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie z dnia 3 kwietnia 2006, znak: DM/415-51-15/J/06, stanowiącego interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów w podatku dochodowym od osób fizycznych wydanego na rzecz Pana Kazimierza O.

Dokonując rozpatrzenia w ramach postępowania zażaleniowego spornej sprawy i odnosząc się przy tym do podniesionych zarzutów stwierdza się, co następuje:

Z bezspornego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest inwalidą pierwszej grupy z uwagi na ogólny stan zdrowia. W październiku 2005 r. dokonał naprawy własnego samochodu osobowego, którym dojeżdżał na zabiegi rehabilitacyjne cztery razy w miesiącu. We wniosku podatnik wskazał, iż koszt naprawy samochodu osobowego, którym dojeżdżał w 2005 r. na zabiegi rehabilitacyjne podlega odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako wydatek poniesiony na naprawę sprzętu indywidualnego, zgodnie z pkt 3) ust. 7a art. 26 ustawy.

W zażaleniu na postanowienie z kolei podatnik podkreślił, iż wydatek poniesiony na naprawę samochodu "mieści się w granicach należnego potrącenia w PIT/O w kwocie 2.280,00 zł za korzystanie z samochodu, których to nie będę rozliczał przy rocznym zeznaniu podatkowym PIT-37".

W sytuacji tak przedstawionego stanu faktycznego i jego oceny przez podatnika, według stanowiska organu rozstrzygającego zażalenie, koszt naprawy samochodu osobowego stanowiącego własność podatnika, używanego między innymi do przejazdu na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne nie może podlegać odliczeniu od dochodu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6) w związku z ust. 7a pkt 2), pkt 3) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jako wydatek poniesiony na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności - pkt 2) ustawy, czy też jako wydatek poniesiony na naprawę indywidualnego sprzętu niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności - pkt 3).

Uzasadniając powyższe zwrócić należy uwagę, że przez określenie "przystosowanie do potrzeb niepełnosprawności" rozumieć należy upoważnienie do odliczenia tylko tych wydatków, których skutkiem jest przystosowanie pojazdu mechanicznego w sposób umożliwiający korzystanie z niego przez osobę niepełnosprawną. Zmiany w tym pojeździe winny dotyczyć zatem dostosowania pojazdu do niepełnosprawności osoby kierującej tym pojazdem, tj. osoby niepełnosprawnej, korzystającej z tego pojazdu, czyli do charakteru niepełnosprawności.

Ponieważ samochód osobowy nie był przystosowany do potrzeb wynikających z niepełnosprawności podatnika, zatem wydatki na jego naprawę nie mieszczą się w kategorii wydatków, o których mowa w przytoczonym w pkt 2) ani też pkt 3) ust. 7a, jako naprawa indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Poniesione natomiast przez podatnika wydatki dotyczyły naprawy samochodu, którym podatnik dojeżdżał na zabiegi rehabilitacyjne, poprawy jego stanu technicznego, usunięcia usterek technicznych.

Jednak na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczeniu od dochodu - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280,00 zł, podlegają wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Aby odliczyć wydatki związane z używaniem samochodu osobowego, podatnik nie musi posiadać, zgodnie z art. 26 ust. 7c ustawy, dowodu poniesienia wydatków. Konieczne jest natomiast, aby podatnik posiadał orzeczenie o inwalidztwie I lub II grupy, był właścicielem lub współwłaścicielem pojazdu samochodowego.

Warunkiem odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne jest ponadto to, aby przewóz na te zabiegi był niezbędny.

Z przedstawionego zaś przez podatnika stanu faktycznego wynika, że podatnik posiada orzeczenie o niepełnosprawności - pierwsza grupa inwalidzka z uwagi na ogólny stan zdrowia. Jest właścicielem samochodu osobowego. Dojeżdża na konieczne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne cztery razy w miesiącu. Zatem przysługuje podatnikowi prawo do odliczenia na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6) wydatków na cele rehabilitacyjne z tytułu używania samochodu osobowego, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280,00 zł zgodnie z pkt 14) ust. 7a art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast wydatki poniesione na naprawę pojazdu samochodowego stanowiącego własność podatnika nie mieszczą się w kategorii wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 2) i pkt 3 ustawy, gdyż nie są to wydatki poniesione na przystosowanie pojazdu mechanicznego do potrzeb wynikających z niepełnosprawności osoby korzystającej z tego pojazdu ani też wydatki na naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Mając na uwadze powyższe, Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie, orzeka jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna.

Na decyzję przysługuje skarga, którą wnosi się za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, na podstawie art. 3 w związku z art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w terminie 30 dni od daty jej doręczenia.