POSTANOWIENIE

W związku z wnioskiem Spółki nr DRP-2-216-3820/05/TCz z listopada 2005 r. (data wpływu do tut. Urzędu 2.12.2005 r.) - w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, na podstawie art.14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w kwestii sprzedaży wierzytelności własnych Banku w zakresie podatku od towarów i usług

uznaje stanowisko Podatnika za prawidłowe.

Uzasadnienie

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Bank dokonuje transakcji polegających na sprzedaży własnych wierzytelności, pochodzących z własnego portfela kredytowego, które przysługują Bankowi w stosunku do kredytobiorców. Sprzedaż wierzytelności ma służyć poprawie jakości portfela kredytowego Banku oraz uzyskania częściowego zaspokojenia finansowego bez konieczności prowadzenia procesu windykacyjnego. Podmiot zwraca się z zapytaniem dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności zbycia przez Bank własnych wierzytelności. Jednocześnie zdaniem Banku zbycie własnej wierzytelności nie stanowi świadczenia usług pośrednictwa finansowego przez zbywcę wierzytelności i po jego stronie jest czynnością wyłączoną spod działania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie skup wierzytelności dokonywany przez nabywcę powinien być zdaniem Banku kwalifikowany jako wykonanie usługi.

Sprzedaż wierzytelności w formie cesji wierzytelności (przelewu wierzytelności) na osobę trzecią najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi. Cesja taka, z punktu widzenia pierwszego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż. Regulacja prawna umowy cesji wierzytelności zawarta jest w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.). W myśl art. 509 § 1 Kodeksu Cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem). W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej (przez pierwszego wierzyciela) nie można zakładać, iż czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ponieważ żaden rodzaj działalności gospodarczej nie może zmierzać do celu jakim jest nieuzyskanie wymagalnej zapłaty za świadczone usługi lub dostarczone towary, a w konsekwencji do sprzedaży tak powstałej wierzytelności. O pośrednictwie finansowym w przypadku przelewu wierzytelności można mówić tylko gdy przedmiotem zbycia jest wierzytelność wcześniej nabyta od innego podmiotu i tylko w przypadku gdy czynność taka stanowi przedmiot działalności gospodarczej podatnika. Nie można zatem powiedzieć, że z tego tytułu u sprzedawcy powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Jednocześnie Naczelnik tut. Urzędu pragnie poinformować, iż jest w posiadaniu pisma Dyrektora Departamentu Koordynacji i Organizacji Badań Głównego Urzędu Statystycznego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2006 roku nr OB-02-22-5672/KU-732/2005/7865 z którego wynika, iż zgodnie z obowiązującą od dnia 1 maja 2004 roku Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) - wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004 roku (Dz. U. Nr 89, poz. 844 z późn. zm.) oraz stosowaną do celów podatkowych Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 roku (Dz. U. Nr 42, poz. 264 z późn. zm.) - sprzedaż wierzytelności własnych (sprzedającego) według zasad metodologicznych PKWiU nie jest usługą. Zgodnie zaś z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54 poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu tym podatkiem podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jednocześnie art. 8 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jednakże usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych.

Reasumując w transakcjach, w których przedmiotem zbycia jest wierzytelność "własna" Bank w wyniku przeprowadzonej transakcji nie będzie występował w charakterze podatnika w podatku od towarów i usług. Mając to na uwadze należy stwierdzić, iż nie zaistnieje obowiązek dokonania dokumentacji w zakresie podatku od towarów i usług w związku z dokonaną transakcją sprzedaży wierzytelności "własnej".

Jednocześnie Naczelnik tut. Urzędu pragnie poinformować, iż nie odniósł się do problematyki uznania nabywcy wierzytelności "własnej" Banku za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu dokonanej transakcji. W przypadku zaistnienia wątpliwości w kwestii uznania nabywcy wierzytelności za podatnika podatku od towarów i usług podmiot ten może wystąpić do właściwego sobie naczelnika urzędu skarbowego z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Niniejsza interpretacja co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego została dokonana dla stanu faktycznego opisanego we wniosku i w oparciu o przepisy obowiązujące w dniu jej udzielenia. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę praw i obowiązków Podatnika. Interpretacja obowiązuje do czasu zmiany przepisów. Zgodnie z art. 14b § 1 - 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie - na podstawie art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej - Stronie służy prawo wniesienia zażalenia, za pośrednictwem Naczelnika tutejszego Urzędu Skarbowego, do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. Jednocześnie Naczelnik tut. Urzędu uprzejmie informuje, iż interpretacja przepisów w zakresie opodatkowania wykonywanych czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych zostanie dokonana odrębnym pismem.