Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie, po rozpatrzeniu wniosku wniesionego w dniu 10.04.2006 r. w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu, diet z tytułu podróży związanych ze świadczeniem usług kierowania pojazdem samochodowym, działając na podstawie art. 14a § 1, 2, 3 i 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w związku z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), postanawia uznać, że stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Wnioskiem z dnia 5.04.2006 r. (data wpływu 10.04.2006 r.), uzupełnionym w piśmie z dnia 10.05.2006 r., zwrócił się pan do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie o udzielenie wyjaśnień dotyczących zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że prowadzi pan pozarolniczą działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług kierowania pojazdem samochodowym, należącym do firmy transportowej przewożącej towary za granicę. Usługi te zostały sklasyfikowane według PKD 7450B jako działalność jednoosobowych podmiotów gospodarczych prowadzących działalność gospodarczą, wyłącznie na rzecz jednego podmiotu. W zaświadczeniu o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej jako przedmiot działalności określono: 60.24.B Transport drogowy towarów pojazdami uniwersalnymi, 74.50.B Działalność jednoosobowych podmiotów gospodarczych prowadzących działalność gospodarczą wyłącznie na rzecz jednego podmiotu. W trakcie świadczenia usług ponosi pan znaczne koszty związane z częstym podróżami za granicę. Na tle powyższego stanu faktycznego sformułował pan pytanie czy kwoty diet z tytułu podróży służbowych związanych ze świadczeniem usług można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Zdaniem pana, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje mu prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługującym pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez ministra pracy i polityki społecznej. Ponadto podaje pan, że interpretacja powyższego przepisu jest zgodna z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15.09.2005 r. w sprawie zaliczania diet przedsiębiorcy do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie złożył pan oświadczenie, że nie toczy się w powyższej sprawie postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani też postępowanie przed sądem administracyjnym.

Mając powyższe na uwadze, Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie stwierdza, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Problematykę zaliczania w koszty uzyskania przychodu, wydatków z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, a także osób z nimi współpracujących reguluje art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu z tytułu podróży ww. osób - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach, wydanych przez właściwego ministra. Tymi odrębnymi przepisami są dwa rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r.:

• w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.),
• w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Zatem - jak wynika z powyższego - ustawodawca dopuszcza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących.

Przepisy prawa podatkowego w swej treści nie określają zakresu znaczeniowego pojęcia "podróż służbowa". W związku z czym należy odwołać się do definicji "podróży służbowej" zawartej w przepisach kodeksu pracy. Definicja podróży służbowej, została zawarta w art. 77^#61447; § 1 ustawy z dnia 26.06.1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). W przepisie tym pojęcie podróży służbowej zostało określone jako wykonywanie zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Odnosząc tę definicję do osób prowadzących działalność gospodarczą przyjąć należy, że podróżą służbową jest wyjazd związany z tą działalnością poza miejsce jej prowadzenia.

Ogólnie pod pojęciem miejsca pracy, rozumie się bądź stały punkt w znaczeniu geograficznym, bądź pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju lub w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym ma nastąpić dopełnienie świadczenia. W przypadku osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportu samochodowego brak jest uzasadnienia dla przyjęcia, iż wykonywanie zadań poza miejscowością podaną w zgłoszeniu o dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej wiąże się z odbyciem podróży służbowej. Wyjazdy krajowe i zagraniczne należą do istoty tej działalności i jako takie nie są podróżami służbowymi, stanowią czynności będące przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast istotą podróży służbowej jest wykonywanie pojedynczego zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba podatnika lub jego stałe miejsce pracy. Uwzględniając powyższe, podróżami służbowymi u osób prowadzących działalność gospodarczą będą np. podróże odbywane do kontrahentów w celu omówienia warunków świadczenia usług, zawarcia umowy (kontraktu), uczestnictwa w targach itp. Tylko w takich przypadkach, będą przysługiwały diety do wysokości określonej w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji powyższego, przedsiębiorcy świadczącemu usługi transportu samochodowego, nie przysługuje prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu podróży związanych z istotą prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym bez znaczenia jest fakt, czy samochód przy pomocy którego świadczone są usługi stanowi własność przedsiębiorcy, czy zleceniodawcy wykonywanych usług. Zatem w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest podstaw do uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków osób prowadzących działalność gospodarczą w omawianym zakresie, poniesionych na ich wyżywienie w czasie podróży odbywanej w związku z prowadzoną działalnością. Wydatki takie, są wydatkami o charakterze osobistym. Kosztem uzyskania przychodów, w pełnej wysokości będą natomiast inne poniesione w podróży i prawidłowo udokumentowane przez przedsiębiorcę wydatki (np. rachunki za pobyt w hotelu, opłaty za przejazd płatną autostradą).

Powołany w piśmie wyrok, wydany został w indywidualnej sprawie i nie może stanowić wykładni prawa.