POSTANOWIENIE

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie, działając na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w sprawie udzielenia interpretacji, co do zakresu i sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego, na wniosek Strony z dnia 23.03.2006 r. dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych, stwierdza, że przedstawione stanowisko w w/w piśmie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Spółka zwraca się z zapytaniem, czy wierzytelność która uprzednio została zarachowana jako przychód należny i której nieściągalność została udokumentowana na podstawie postanowienia Komornika Sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z dnia 30.12.2005 r., a doręczonego Spółce w dniu 30.01.2006 r. stanowi, po uznaniu przez wnioskodawcę za zgodne ze stanem faktycznym, koszt uzyskania przychodu w 2005 roku czy w 2006 roku.
Zdaniem Spółki wierzytelność jako nieściągalna, stanowi koszt uzyskania przychodu w 2006 roku, gdyż Spółce przysługuje skarga na postanowienie Komornika Sądowego w terminie tygodniowym od zawiadomienia. Spółka nie wniosła skargi na czynności komornika. Postanowienie uprawomocniło się 06.02.2006 r. Ponadto jak wynika z przepisów podatkowych art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a w związku z przepisem art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może dokonać uznania wierzytelności za koszt uzyskania przychodów, dopiero po faktycznym zapoznaniu się z treścią postanowienia, tj. nie wcześniej niż w dniu otrzymania postanowienia i dokonania jego oceny co do zgodności ze stanem faktycznym, co w sytuacji Spółki miało miejsce w dniu 30.01.2006 r. W ocenie Spółki nabyła ona prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności objętych postanowieniem komornika, nie z chwilą wydania przez niego postanowienia, lecz dopiero z chwilą otrzymania postanowienia i zapoznania się z jego treścią. Za powyższym stanowiskiem przemawia fakt, iż na czynności komornika stwierdzone przedmiotowym postanowieniem wierzycielowi (Spółce) przysługuje skarga do właściwego sądu. Skutkiem wniesienia skargi może być uchylenie postanowienia komornika, a tym samym utrata jednej z przesłanek skutecznego zaliczenia nieściągalnej wierzytelności w koszty uzyskania przychodów.

Odpowiadając na powyższe zapytanie, Naczelnik tut. Urzędu stwierdza co następuje:
Art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a, cyt ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2. Zgodnie z art. 16 ust.2 cyt. ustawy za wierzytelności o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:
-1) stanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
-2) postanowieniem sądu o:
a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
-3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
Jedną z możliwości udokumentowania nieściągalności wierzytelności jest postanowienie o nieściągalności, uznane przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego. Zatem z treści wydanego w ramach postępowania egzekucyjnego postanowienia organu egzekucyjnego, powinien wynikać fakt braku jakiegokolwiek majątku dłużnika na zaspokojenie określonej wierzytelności i uznanie jej za nieściągalną.
Przepisy pozostawiają podatnikowi-wierzycielowi swobodę oceny stanu faktycznego dotyczącego tego majątku. Jeżeli wierzyciel wiedziałby o składnikach majątku dłużnika niewchodzących w skład masy majątkowej z której prowadzona jest egzekucja, względy racjonalności ekonomicznej spowodowałyby nieuznanie przez niego ustaleń dokonanych przez organ egzekucyjny, a tym samym brak byłoby podstaw do uznania takiej wierzytelności za koszt uzyskania przychodu. Z tego względu zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności, której nieściągalność została udokumentowana, zgodnie z przepisem prawa, może nastąpić dopiero w przypadku uznania postanowienia za zgodne ze stanem faktycznym tj. po dacie uprawomocnienia się postanowienia. Po spełnieniu w ww. przepisach ustawy warunków, podatnik uprawniony jest do zakwalifikowania wierzytelności nieściągalnych do kategorii podatkowych kosztów uzyskania przychodów.
Reasumując, wierzytelność o ile stwierdzony w postanowieniu organu egzekucyjnego stan został uznany przez Spółkę - wierzyciela za odpowiadający stanowi faktycznemu, stanowi koszt uzyskania przychodu z chwilą uprawomocnienia się postanowienia organu egzekucyjnego. W sytuacji Spółki będzie to rok 2006.
W świetle powyższych ustaleń Naczelnik tut. Urzędu Skarbowego postanowił jak w sentencji.

Powyższa interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących;
- nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe dla Wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

W dniu wydania postanowienia nie toczyło się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani postępowanie przed sądem administracyjnym w zakresie wniosku.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie, za pośrednictwem Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.