Działając na podstawie:

• art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.),
• art. 18 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.),

w związku ze złożonym w dniu 22.02.2006 r. wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w kwestii powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku zawarcia umowy sprzedaży prawa ochronnego na znak towarowy w sytuacji, gdy z umowy wynika, że kwota sprzedaży będzie uregulowana w ratach po dacie zawarcia umowy, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łańcucie postanawia uznać, iż stanowisko przedstawione w przedmiotowej sprawie jest nieprawidłowe w świetle przepisów prawa podatkowego.

Z przedstawionego w piśmie z dnia 22.02.2006 r. stanu faktycznego wynika, iż podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej posiadał prawo ochronne na znak towarowy, zarejestrowany w Urzędzie Patentowym RP. Jak wynika ze złożonych w dniu 6.04.2006 r. wyjaśnień, znak towarowy został stworzony przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, a więc był jego pierwszym właścicielem i zarejestrował go w Urzędzie Patentowym. Aktualnie podatnik zbył prawo ochronne na ww. znak towarowy w formie umowy sprzedaży. W umowie tej zawarto zapisy dotyczące formy płatności, zgodnie z którymi część ceny zostanie zapłacona w terminie 5 dni od daty jej zawarcia, a pozostała część w 12 ratach płatnych do 25 dnia każdego miesiąca. Konsekwencją płatności każdej z rat będzie wystawienie faktury VAT obejmującej część zapłaconej ceny. W świetle powyższego pan Witold K. postawił pytanie: czy obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży prawa ochronnego do znaku towarowego powstanie w miesiącu zawarcia umowy sprzedaży i będzie dotyczył całej kwoty sprzedaży pomniejszonej o koszty uzyskania przychodu, czy też z chwilą otrzymania zapłaty poszczególnej raty. Zdaniem wnioskodawcy w oparciu o art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek podatkowy powstanie w chwili terminu zapłaty poszczególnej raty wynikającej z umowy sprzedaży, a nie w momencie zawarcia ww. umowy.

Na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łańcucie stwierdza, że zasady korzystania i rozporządzania mieniem, do którego należą między innymi znaki towarowe, reguluje ustawa z dnia 30.06.2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.). Zgodnie z art. 120 ust. 1 tej ustawy znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżniania towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Jak stanowi art. 121 tej ustawy, na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne. Prawo ochronne ma charakter majątkowy, co oznacza, że może być zbywalne, dziedziczone itd., jednak nie jest ono w żadnym razie prawem własności. W myśl art. 153 ust. 1 omawianej ustawy przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Przepis ten stanowi też, że zbywalne jest jedynie prawo ochronne na znak towarowy. Ponadto prawo ochronne powstaje co do zasady z chwilą rejestracji znaku przez Urząd Patentowy i jest to wymóg konstytutywny, bez którego prawo ochronne na znak towarowy w ogóle nie powstaje.

Sięgając zatem do przepisów ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łańcucie stwierdza, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 tej ustawy źródłem przychodu są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c. W myśl art. 18 cytowanej ustawy za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Powoływany przez podatnika art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. c omawianej ustawy stanowi natomiast, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą (...) składników majątku będących wartościami niematerialnymi i prawnymi ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (...). Jednocześnie należy podkreślić, że unormowania zawarte w art. 22b ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mają zastosowanie jedynie w odniesieniu do znaków, które zostały przez podatnika nabyte. Zgodnie bowiem z ww. przepisem amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa do wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych, wzorów zdobniczych (...).

W niniejszej sprawie zachodzą okoliczności pozwalające na stwierdzenie, że będący przedmiotem zapytania znak towarowy został przez podatnika stworzony i pan Witold K. był jego pierwszym właścicielem. Sam też dokonał rejestracji znaku towarowego w Urzędzie Patentowym i otrzymał w ślad za tym prawo ochronne. Zatem brak jest możliwości uznania tego znaku towarowego za składnik majątku będący wartością niematerialną i prawną. Cytowany art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 26.07.1991 r. nie reguluje zbycia składników majątku innych niż określone w tym przepisie, tj. środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne. Artykuł 14 ust. 1 tej ustawy reguluje natomiast kwestię uzyskania przychodu z czynności będących przedmiotem działalności gospodarczej. Nie można utożsamiać sprzedaży prawa do znaku towarowego ze sprzedażą ww. składnika majątkowego czy też traktować jako przedmiot działalności gospodarczej. W świetle powyższych unormowań prawnych oraz uwzględniając przedstawiony przez podatnika stan faktyczny uznać należy, że przychody uzyskane z odpłatnego zbycia prawa do znaków towarowych, które nie zostały przez podatnika nabyte, lecz zostały stworzone w ramach prowadzonej działalności, stanowią przychód z praw majątkowych. Nie można zatem uzyskanego przez podatnika przychodu z tytułu sprzedaży prawa ochronnego zaklasyfikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż ww. przychód uzyskany przez podatnika, stanowi źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do treści art. 11 omawianej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w r. kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W oparciu o cytowane przepisy prawa podatkowego oraz opisany stan faktyczny stwierdzić należy, że stanowisko przedstawione przez podatnika w złożonym piśmie jest nieprawidłowe.

Do uzyskanych w roku podatkowym przychodów z praw majątkowych zastosowanie ma bowiem art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności osobom określonym w art. 3 ust. 1, z tytułu działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 19 % należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz pomniejszonej o składki potrącone przez płatnika w danym miesiącu na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b. Stosownie do art. 41 ust. 1a ww. ustawy zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie, zmniejsza się, z zastrzeżeniem art. 27b ust. 1 pkt 2 i ust. 2, o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne pobranej przez płatnika, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Stosownie do powyższego w ciągu roku podatkowego obowiązek podatkowy z tytułu wypłat należności w zakresie praw majątkowych ciąży na płatniku, tj. stronie kupującej. Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, sporządzone według ustalonego wzoru.

Obowiązek podatkowy, jaki ciąży na podatniku wynika z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Podstawą wykazania w zeznaniu podatkowym dochodów ze źródła określonego w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest informacja, o której mowa w cytowanym art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy.