P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 1 i 4 w związku z art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa /j.t. Dz. U. z 2005r. nr 8 poz. 60 ze zm./, po rozpatrzeniu wniosku Pana X, zam. ... o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, skierowanego do tutejszego organu podatkowego w dniu 05.04.2006r., Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sochaczewie

postanawia

uznać, że stanowisko wnioskodawcy w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbowych podatnika prowadzącego działalność w zakresie kierowania obcymi pojazdami w kraju i zagranicą - jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

1. Stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Pan X prowadzi działalność gospodarczą w zakresie: jednoosobowych podmiotów gospodarczych prowadzących działalność gospodarczą wyłącznie na rzecz jednego podmiotu.

W ramach tej działalności wykonuje czynności kierowcy samochodu ciężarowego i rozwozi towary do odbiorców w różnych miejscowościach w całym kraju.

2. Przedmiot interpretacji. W związku z powyższym Pan X zwrócił się z zapytaniem: - czy podatnikowi jako osobie prowadzącej działalność gospodarczą polegającą na "działalności jednoosobowych podmiotów gospodarczych wyłącznie na rzecz jednego podmiotu" faktycznie w ramach tej działalności wykonującego czynności kierowcy i przewożącego towary na terenie całego kraju, przysługuje prawo do zaliczania w koszty diet z tytułu podróży służbowej na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

3. Stanowisko wnioskodawcy. Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w sprawie, uznając, że ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diety z tytułu podróży służbowej w wysokości nieprzekraczającej norm ustalonych dla pracowników w wymienionym niżej rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Według dokumentów tutejszego organu podatkowego, przyjęto zgłoszenie Pana X pozarolniczej działalności gospodarczej określonej kodem PKD 74.50.B działalność jednoosobowych podmiotów gospodarczych prowadzących działalność gospodarczą na rzecz jednego podmiotu, z siedzibą i miejscem prowadzenia działalności w ....

3. Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy. Zasady zaliczania w koszty uzyskania przychodów wydatków z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą a także osób z nimi współpracujących reguluje art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz. U. z 2000r. nr 14, poz. 176 ze zm./. W myśl w/w przepisu nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych tych osób w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Są to: rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju./ Dz. U. nr 236, poz. 1990 ze zm./ oraz rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju /Dz. U. nr 236, poz. 1991 ze zm/.

Dla poprawnego zastosowania cytowanego przepisu ustawy należy ustalić zakres pojęcia podróży służbowej. Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia podróży służbowej.

Korzystając z zapisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy należy przyjąć, iż podróżą służbową pracownika jest wyjazd na polecenie pracodawcy poza stałe miejsce świadczenia pracy wynikające z zawartej umowy o pracę.

Dla prowadzących działalność gospodarczą stałym miejscem pracy jest miejscowość wymieniona we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. W przypadku osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportu samochodowego brak jest uzasadnienia dla przyjęcia, iż wykonywanie przez te osoby zadań poza miejscowością podaną w zgłoszeniu o dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej wiąże się z odbyciem podróży służbowej. Podobnie świadczenie usług kierowcy na terenie kraju lub za granicą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej., tj. w celach zarobkowych i na własny rachunek nie może być traktowane jako podróż służbowa, bowiem czynności związane z realizacją tychże usług w ramach wykonywanej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej stanowią istotę tej działalności, a zatem nie mogą być utożsamiane z podróżą służbową.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w sytuacji opisanej przez Pana X znajduje zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym dopuszczający możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom.

Przedsiębiorca ponoszący wydatki podczas wyjazdów związanych z wykonywaniem działalności gospodarczej podatnika świadczącego usługi kierowcy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszystkie faktycznie poniesione wydatki, odpowiednio udokumentowane, na ogólnych zasadach przewidzianych w art. 22 ust. 1 i art. 23 przytoczonej wcześniej ustawy o podatku dochodowym. Przepisy te stanowią, że kosztem są wszelkie wydatki, które mają wpływ na osiągnięcie przychodu i nie zostały wyłączone z kosztów przez art. 23 tej ustawy.

Reasumując należy uznać stanowisko wnioskodawcy za niepoprawne.

Podatnikowi świadczącemu usługi kierowcy nie przysługuje prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych.

Niniejsze postanowienie dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia.

Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, interpretacja ta nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany albo uchylenia.

Od niniejszego postanowienia służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sochaczewie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia /art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej/.

Zgodnie z art. 222, w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej zażalenie winno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.