Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r., Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Pani ... zam. w ... przy ul. ... w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, skierowanego do tut. organu podatkowego w dniu 16.05.2006r.

postanawia
uznać, że stanowisko wnioskodawcy
w sprawie dotyczącej prawa do odliczenia od dochodu kwoty 2280 zł wydatkowanej na opłacenie przewodnika - jest
nieprawidłowe.

W skierowanym w dniu 17.05.2006 r. do organu podatkowego piśmie, które zostało uzupełnione w dniu 29.05.2006 r. Strona wniosła o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.): "Stosownie do swoich właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, (...) na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym."

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że syn Strony ma 31 lat i nie jest osobą ubezwłasnowolnioną. Na podstawie decyzji wydanej przez Powiatowy Zespół d/s Orzekania o Niepełnosprawności, ma przyznany na siebie zasiłek pielęgnacyjny oraz został uznany za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym - co jest odpowiednikiem II grupy inwalidzkiej, przyczyną niepełnosprawności był wypadek samochodowy w roku 1978 w którym uczestniczył 3 letni wówczas syn Strony.
Strona jest również osobą niepełnosprawną zaliczoną do znacznego stopnia niepełnosprawności - co jest odpowiednikiem I grupy inwalidzkiej, przyczyną niepełnosprawności jest narząd ruchu.

Zdaniem Strony z uwagi na przedstawiony stan faktyczny ma prawo do:
- obligatoryjnego odliczenia od dochodu kwoty 2.280 zł w wydatkach na cele rehabilitacyjne z racji dysfunkcji narządu ruchu,
- rozliczenia się jako osoba samotnie wychowująca dziecko.

Ponieważ wniosek Strony dotyczy dwóch odrębnych zagadnień z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych tj.:
- obligatoryjnego odliczenia od dochodu kwoty 2.280 zł w wydatkach na cele rehabilitacyjne z racji dysfunkcji narządu ruchu,
- rozliczenia się jako osoba samotnie wychowująca dziecko,
tutejszy Organ podatkowy wyda dwa odrębne postanowienia w przedmiotowych sprawach.

Postanowienie niniejsze dotyczy obligatoryjnego odliczenia od dochodu kwoty 2.280 zł w wydatkach na cele rehabilitacyjne z racji dysfunkcji narządu ruchu.

W związku z powyższym Naczelnik Urzędu Skarbowego w Elblągu wyjaśnia:

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2005 roku, podstawę obliczenia podatku, (...), stanowi dochód (...), po odliczeniu kwoty wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne oraz zasady i warunki ich odliczania od dochodu określa art. 26 ust. 7a-7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

I tak, zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 7) w/w ustawy p.d.o.f. za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł,

Warunkiem odliczenia wydatków, o których wyżej mowa, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek stosownego dokumentu (orzeczenia, decyzji) potwierdzającego niepełnosprawność zgodnie z art. 26 ust. 7d , ust. 7g w/w ustawy p.d.o.f.

Wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a zgodnie z art. 26 ust. 7c ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Analizując treść powołanych wyżej przepisów podkreślić należy, iż omawiane odliczenia nie przysługują każdej osobie niepełnosprawnej posiadającej stosowny dokument potwierdzający niepełnosprawność, a jedynie tej osobie, która faktycznie poniosła przedmiotowy wydatek. Natomiast zapis art. 26 ust. 7c ustawy oznacza, że skorzystanie przez podatnika z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na cele określone w punkcie 7 art. 26 ust 7a ustawy (których dotyczy stan faktyczny będący przedmiotem zapytania), nie wymaga dokumentowania ich wysokości w formie rachunków, faktur czy umów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b w/w ustawy p.d.o.f. wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami, a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Mając na uwadze zapis omawianego w niniejszej interpretacji art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, organ podatkowy nie może jedynie żądać dowodów poniesienia wydatków na opłacenie przewodników osób zaliczonych do I grupy inwalidztwa spowodowanej stanem narządu ruchu tj. rachunków, faktur, umów.

Ponieważ ze stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę w piśmie z dnia 16.05.2006r. (data wpływu do organu podatkowego 17.05.2006r.) uzupełnionego pismem z dnia 25.05.2006r. (data wpływu do organu podatkowego 29.05.2006r.) wynika, że Strona z uwagi na posiadanie orzeczenia o niepełnosprawności (I grupa inwalidzka) spowodowanego stanem narządu ruchu, obligatoryjnie odlicza sobie kwotę 2.280,- zł w wydatkach poniesionych na cele rehabilitacyjne (mimo nie korzystania z pomocy przewodników) należy stwierdzić, że nie ma do tego prawa. Odliczenie to dotyczy tylko osób, które rzeczywiście ponoszą w/w wydatek.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Elblągu informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14a § 1 interpretacja, o której mowa w art 14a § 1 nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Zgodnie z art. 14a § 2 interpretacja, o której mowa w 14a § 1 jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli podatkowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona lub uchylona wyłącznie w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14a § 5. Interpretacja traci moc w momencie zmiany stanu prawnego.

W myśl art. 236 § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Elblągu w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.

Zgodnie z przepisami art 222 w związku z art. 239 ustawy Ordynacja podatkowa zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciwko postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.

Jeżeli zażalenie nie spełnia warunków wynikających z w/w przepisu organ odwoławczy, zgodnie z art. 228 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, pozostawia zażalenie bez rozpatrzenia.

W przypadku wniesienia zażalenia należy dołączyć opłatę skarbową w wysokości 5 zł. od wniosku oraz po 0,50 zł. od każdego załącznika.