Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, że Podatnik wraz z rodziną (wszyscy posiadają obywatelstwo polskie) w 2004r. wyjechał do Holandii, gdzie jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w holenderskiej spółce. Przed wyjazdem za granicę Podatnik był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w polskiej spółce - obecnie przebywa na urlopie bezpłatnym. Z tytułu tejże umowy o pracę Podatnik jest uczestnikiem pracowniczego planu emerytalnego w Polsce. Wnioskujący posiada nieruchomości, rachunki bankowe i inwestycje oraz obciążenia kredytowe w Polsce i Holandii. W związku z pracą wykonywaną na terytorium Holandii tam też dokonywane są rozliczenia podatkowe oraz składane stosowne deklaracje podatkowe. Do chwili obecnej podatek od łącznego dochodu opłacano w Polsce. Podatnik w Polsce utrzymuje kontakty z rodziną i znajomymi, przebywa w kraju średnio 35 dni w roku w celach prywatnych i służbowych. Pobyt w Holandii jest planowany na trzy lata.

Podatnik uważa, że ze względu na fakt, iż przebywa za granicą z zamiarem stałego pobytu, znajduje się tam centrum jego interesów życiowych, podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Dokonując oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego tutejszy Organ podatkowy stwierdza co następuje:

Przedstawione przez Podatnika stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.

W świetle treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegaja obowiazkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a w/w ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W oparciu o treść art. 4a wyżej powołanej ustawy przepisy art. 3 ust. 1 i 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W świetle przytoczonych powyżej przepisów istotnym i jedynym warunkiem dla rozstrzygnięcia jaki obowiązek podatkowy będzie miał zastosowanie w omawianym przypadku jest określenie miejsca zamieszkania.

Zgodnie z definicją powszechnie przyjętą w umowach międzynarodowych w sprawie unikania podwójnego opodatkowania dochodów, których stroną jest Polska określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego państwa podlega tam nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, co oznacza odesłanie do wewnętrznego porządku prawnego.

Polskie prawo podatkowe nie definiuje miejsca zamieszkania, w tej sytuacji - korzystając z wykładni systemowej zewnętrznej - należy odwołać się do stosownych regulacji ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 25 Kodeksu cywilnego, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Bardzo istotne znacznie ma art. 28 Kodeksu cywilnego, który nie pozostawia wątpliwości, że podatnik nie może mieć więcej niż jednego miejsca zamieszkania. W praktyce to od samego podatnika zależy więc, jakie będzie jego miejsce zamieszkania. Tylko podatnik wie bowiem, czy w miejscowości, w której przebywa, ma zamiar pozostać na stałe. O danej miejscowości będzie można - w odniesieniu do danego podatnika - powiedzieć, że jest jego miejscem zamieszkania, jeśli miejscowość tę podatnik uczynił ośrodkiem swej życiowej działalności. O tym zaś, czy tak jest, decydować mogą przeróżne powiązania podatnika z daną miejscowością, zarówno o charakterze majątkowo-gospodarczo-ekonomicznym, jak i rodzinno-osobistym.

Typowym argumentem przemawiającym za tym, że dana miejscowość może stanowić miejsce zamieszkania może być np. posiadanie w niej mieszkania albo fakt pozostawania w tej miejscowości w stosunku pracy. Nie ma znaczenia okres, w jakim podatnik przebywa w danej miejscowości. Ważne zaś jest, by podatnik przebywał w niej z zamiarem stałego pobytu. Trzeba tu także dodać, że tymczasowy wyjazd, związany np. z podjęciem pracy zarobkowej, nie powoduje zmiany miejsca zamieszkania, sama nieobecność w kraju nawet długotrwała, nie powoduje zmiany miejsca zamieszkania jeżeli nie towarzyszy jej odpowiedni zamiar. Bez znaczenia pozostaje fakt zameldowania, stanowiący jedynie o spełnieniu wymogu prawno-administracyjnego.

Jeżeli wymienione powyżej kryteria okażą się niewystarczające dla ustalenia kwestii rezydencji podatkowej pomocnym czynnikiem może się okazać obywatelstwo.

Ciężar udowodnienia faktu zamieszkiwania na terytorium danego kraju spoczywa na osobie, która z tego wywodzi skutki prawne.

W świetle powyższych uregulowań prawnych oraz stanu faktycznego przedstawionego we wniosku z którego wynika, iż pobyt w Holandii planowany jest na trzy lata, należy stwierdzić, iż Podatnik podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Dochód osiągnięty w roku podatkowym należy wykazać w zeznaniu, według ustalonego wzoru złożonym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i opodatkować na zasadach określonych w art. 27 ust. 9 i 9a wyżej powołanej ustawy.

Dla udowodnienia faktu, iż w przypadku Podatnika nastąpiło przeniesienie centrum życiowej aktywności do Holandii, wskazany byłby certyfikat rezydencji wydany przez odpowiednią holenderską administrację podatkową. Certyfikat rezydencji jest dokumentem, który potwierdza rezydencję podatkową danej osoby fizycznej, czyli posiadanie przez nią miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Holandii, co oznacza że osoba taka traktowana jest w tym państwie jako podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Uzyskanie takiego certyfikatu wiąże się z dopełnieniem odpowiednich formalności wymaganych przez miejscowe prawo, warunkujące posiadanie miejsca zamieszkania w danym kraju.

W momencie uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej w Holandii, Podatnik w Polsce podlegałby ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Informuje się, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia