DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia złożonego przez podatnika na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego, wydane w trybie art. 14a § 1 i 4 w/w aktu prawnego stwierdzające, iż nieprawidłowe jest stanowisko przedstawione przez podatnika we wniosku uzupełnionym pismem, o udzielenie pisemnej interpretacji prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m. in. możliwości dokumentowania dowodem wewnętrznym nabywania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej monet "kolekcjonerskich" sprzedawanych przez oddziały Narodowego Banku Polskiego po cenie nominalnej - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach odmawia uchylenia zaskarżonego postanowienia organu pierwszej instancji.

UZASADNIENIE

Wnioskiem uzupełnionym pismem podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, dotyczącej możliwości dokumentowania zakupów dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, monet "kolekcjonerskich" sprzedawanych przez oddziały Narodowego Banku Polskiego po cenie nominalnej, za pomocą dowodów wewnętrznych.

W złożonym wniosku podatnik wyjaśnił, iż Narodowy Bank Polski nie wystawia żadnych dokumentów potwierdzających nabycie tych walorów, uznając ich sprzedaż za wymianę środków płatniczych. Monety w tym wypadku traktowane są na równi z monetami obiegowymi.

Natomiast w piśmie dodatkowo podniósł m. in., iż w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, w § 14 ust. 2, nie zostały artykuły te wymienione wśród towarów, dla których zakup może być ewidencjonowany dowodem wewnętrznym. Jednocześnie zaznaczył, iż sporządzony przez niego dowód będzie zawierał wiarygodne określenie stron operacji gospodarczej, datę wystawienia dowodu (zgodną z datą operacji), przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, a także jego podpis i pieczątkę. Jeżeli ten sposób rejestracji zakupu nie jest możliwy, to strona prosi o wskazanie sposobu jego dokumentowania.

Ponadto stwierdził, iż zaprezentowany system ewidencjonowania zakupu monet 2-złotowych emitowanych przez NBP i zakupywanych w jednostkach NBP jest powszechnie stosowany wśród podmiotów dokonujących obrotu tymi monetami.

Postanowieniem Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał za nieprawidłowe przedstawione przez podatnika stanowisko w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Na powyższe postanowienie strona wniosła zażalenie, w którym kwestionuje stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego, iż dowodami umożliwiającymi dokumentowanie wydatku poniesionego na zakup monet może być wyłącznie rachunek/faktura VAT wystawiona przez sprzedającego (NBP) albo umowa kupna-sprzedaży zawarta między sprzedającym a kupującym.

Podatnik podnosi, iż Narodowy Bank Polski nie wystawia żadnych dokumentów potwierdzających zakup tych monet, uznając ich sprzedaż za wymianę środków płatniczych. Monety w tym wypadku traktowane są na równi z monetami obiegowymi. Nie znalazły się w związku z tym na liście wartości kolekcjonerskich, wymienionych w § 1 pkt 2 Uchwały nr 1/2006 Zarządu Narodowego Banku Polskiego z dnia 13 stycznia 2006r. w sprawie zasad i warunków sprzedaży przez Narodowy Bank Polski monet, banknotów i numizmatów przeznaczonych na cele kolekcjonerskie oraz na inne cele (M.P. Nr 4, poz. 68 z dnia 20 stycznia 2006r.), na które NBP wystawia faktury.

Jednocześnie podatnik zaznacza, iż w przypadku tych monet nie istnieje możliwość nabycia ich po cenie niższej niż ich wartość nominalna, a przez to zawyżanie kosztów zakupu. Ewentualnie podatnik prosi o rozpatrzenie możliwości dokumentowania zakupu monet za pomocą dokumentów sporządzonych samodzielnie w oparciu o rzeczywiście zawarte transakcje.

Według podatnika nie istnieje inna możliwość dokumentowania zakupu monet obiegowych, jak dowodem wewnętrznym lub dokumentem, o którym mowa w § 13 pkt 5, który to dokument spełniałby wymogi określone w § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), a mianowicie byłyby wskazane:- strony transakcji,- data wystawienia dowodu zgodna z datą transakcji,- dokładnie określony przedmiot operacji ilościowo i wartościowo,- podpis podatnika oraz jego pieczątka jako osoby uprawnionej do prawidłowego dokumentowania operacji gospodarczej.

Jako załącznik do tak sporządzonego dowodu, w celu uwiarygodnienia przeprowadzonej transakcji, byłby dołączony nieimienny dowód wymiany środków płatniczych wystawiony przez NBP, zawierający kwotę wymiany i ilość monet.Dodatkowo byłby spełniony warunek dotyczący oznaczenia numerem lub w inny sposób, umożliwiający powiązanie tego dokumentu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Podatnik podnosi, iż nie może ponosić negatywnych skutków wynikających z braku zasad normujących sposób ewidencjonowania tego typu transakcji, w związku z czym prosi o umożliwienie dokumentowania zakupu monet sprzedawanych przez NBP po wartości nominalnej za pomocą dowodów wewnętrznych lub dokumentów sporządzanych osobiście w oparciu o § 13 pkt 5 w/w rozporządzenia.

W toku postępowania odwoławczego podatnik przedstawił 2 dokumenty: "Dowód wprowadzenia do ewidencji monet obiegowych" i "Wydruk operacji zamiany". Sporządzono kserokopie tych dowodów i dołączono do akt sprawy.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego zażalenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdza, co następuje:

Zgodnie z przepisami art. 24a ustawy z dnia 26 lipca 1991r o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.Sposób dokonywania zapisów oraz dokumentowania operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów regulują przepisy § 12 - § 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Stosownie do przepisów § 12 ust. 3 tego rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są: 1) faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej "fakturami", odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub 2) inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:a) wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,

b) datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,c) przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,d) podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Natomiast zgodnie z § 13 w/w rozporządzenia, za dowody księgowe uważa się również: 1) dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem; 2) noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi; 3) dowody przesunięć; 4) dowody opłat pocztowych i bankowych; 5) inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.

Zaś w myśl przepisu § 14 ust. 1 w/w rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie - nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

Jednakże dowody wewnętrzne, stosownie do § 14 ust. 2 cyt. wyżej rozporządzenia, mogą dotyczyć wyłącznie: 1) zakupu, bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, produktów roślinnych i zwierzęcych, nieprzerobionych sposobem przemysłowym lub przerobionych sposobem przemysłowym, jeżeli przerób polega na kiszeniu produktów roślinnych lub przetwórstwie mleka albo na uboju zwierząt rzeźnych i obróbce poubojowej tych zwierząt; 2) zakupu od ludności, sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), surowców roślin zielarskich i ziół dziko rosnących leśnych (PKWiU 01.11.91-00), jagód, owoców leśnych (PKWiU 01.13.23-00) i grzybów (PKWiU 01.12.13-00.43);

3) wartości produktów roślinnych i zwierzęcych pochodzących z własnej uprawy lub hodowli prowadzonej przez podatnika; 4) zakupu w jednostkach handlu detalicznego materiałów pomocniczych; 5) kosztów diet i innych należności za czas podróży służbowej pracowników oraz wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących; 6) zakupu od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych; 7) wydatków związanych z opłatami za czynsz, energię elektryczną, telefon, wodę, gaz i centralne ogrzewanie, w części przypadającej na działalność gospodarczą; podstawą do sporządzenia tego dowodu jest dokument obejmujący całość opłat na te cele; 8) opłat uiszczanych znakami opłaty skarbowej oraz opłat sądowych i notarialnych; 9) wydatków związanych z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami niezawierającymi danych, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, iż zakupu monet w NBP przeznaczonych do dalszej sprzedaży, a zatem będących towarem handlowym, nie można dokumentować za pomocą dowodów wewnętrznych. Stwierdzić zatem należy, iż stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego przedmiotowej sprawie jest prawidłowe.

Odnośnie rozpatrzenia możliwości dokumentowania zakupu monet za pomocą dowodów, o których mowa w § 13 pkt 5 w/w rozporządzenia, podniesionej w zażaleniu wyjaśnia się, iż organ odwoławczy rozpatrując zażalenie na postanowienie organu pierwszej instancji, ponownie ocenia czy stanowisko pytającego zawarte we wniosku jest słuszne i znajduje oparcie w okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej, stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego (...) na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta, mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Składając wniosek, podatnik, płatnik lub inkasent jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie - art. 14a § 2 zdanie drugie Ordynacji podatkowej.

W myśl przepisu art. 14a § 3 Ordynacji podatkowej interpretacja, o której mowa w § 1, zawiera ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa. Zatem w postępowaniu w tym trybie organ podatkowy nie może wyrazić zgody na przedstawioną przez podatnika propozycję dokumentowania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów dotyczących zakupu monet, niezgodną z przepisami tego rozporządzenia.

Zaznaczyć należy, iż postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego zawiera m. in. interpretację § 13 w/w rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, a także wskazanie sposobu ewidencjonowania zakupu monet w świetle postanowień tego rozporządzenia. Wobec tego stwierdzenie podatnika zawarte w zażaleniu dotyczące braku zasad normujących sposób ewidencjonowania tego typu transakcji nie znajduje potwierdzenia w przepisach cyt. rozporządzenia.

Również dowody przedłożone przez podatnika w toku postępowania odwoławczego nie mają wpływu na zmianę zaskarżonego postanowienia.

Biorąc powyższe pod uwagę, orzeczono jak w sentencji. Decyzja niniejsza na mocy art. 143 Ordynacji podatkowej wydana została z upoważnienia Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach. Decyzja jest ostateczna.