P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie Podatnika przedstawionej w piśmie z dnia 14.04.2006 r. (wpływ do tutejszego Urzędu 24.04.2006.)

p o s t a n a w i a

uznać za nieprawidłowe stanowisko Podatnika.

U Z A S A D N I E N I E

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą m. in. w formie stadniny jeździeckiej. Wskazana stadnina zlokalizowana jest w miejscowości Łoś, na nieruchomości będącej własnością Spółki. W ramach prowadzonej działalności Spółka świadczy usługi polegające m. in. na wynajmie boksów dla koni, udostępnianiu stadniny dla celów jeździeckich.

Na podstawie wydanej na rzecz Spółki decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę na nieruchomości Spółki, na terenie stadniny wybudowany został budynek gospodarczy (zwany dalej "budynkiem"). Przedmiotowy budynek na zlecenie Spółki, na podstawie umowy cywilnoprawnej, wybudowany został przez osobę trzecią (przedsiębiorcę działającego w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) z materiałów tej osoby. Z tytułu wykonanej usługi w postaci wybudowania na rzecz Spółki budynku z materiałów własnych osoba trzecia obciążyła Spółkę wynagrodzeniem powiększonym o podatek od towarów i usług. Wyposażenie tego budynku m. in. w meble, sprzęt AGD i TV, nastąpiło na podstawie oddzielnych umów zawartych przez Spółkę, na koszt Spółki, a łączna kwota tych wydatków przekroczyła 3.500 złotych. Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nabyty w powyższy sposób budynek gospodarczy, jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, zaliczony został do środków trwałych podlegających amortyzacji.

Dopuszczony do użytkowania budynek gospodarczy, o którym mowa, Spółka postanowiła wykorzystywać m. in. na cele socjalno-bytowe swoich pracowników poprzez umożliwienie im nieodpłatnego korzystania z lokali w tym budynku w okresie łączącego ich ze Spółką stosunku pracy, również na potrzeby mieszkaniowe. Stan ten jest wynikiem m. in. specyfiki funkcjonowania stadniny jeździeckiej oraz pracy z końmi, które wymagają stałej opieki i nadzoru. Wszelkie koszty związane z korzystaniem z budynku przez pracowników Spółki pokrywa Spółka. Ponadto, część budynku ma być wykorzystywana do wynajmu na rzecz klientów stadniny, którzy na przykład w okresie treningów chcą być zakwaterowani na terenie stadniny.

Na tle wyżej przedstawionego stanu faktycznego Spółka formułuje stanowisko, że wydatki na wyposażenie budynku nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, tylko powiększają wartość budynku przyjętą jako podstawę do odpisów amortyzacyjnych. Stanowisko to Spółka wywodzi z następujących przepisów prawnych:

Zgodnie z art. 16 ust. 1 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych. Art. 16g ust. 13 tej ustawy stanowi, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków trwałych ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 złotych. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 złotych i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W ocenie Spółki wszystkie poniesione przez Spółkę koszty na wyposażenie budynku gospodarczego, a w szczególności koszty mebli, sprzętu AGD i TV, stanowią wydatki na ulepszenie budynku w związku z jego adaptacją dla potrzeb Spółki. Podmiot, który wybudował budynek na zlecenie Spółki, wydał go Spółce w stanie zdatnym do użytku. Jednakże - bez adaptacji budynku przez Spółkę poprzez jego wyposażenie w sposób umożliwiający zaspokajanie potrzeb socjalno-bytowych pracowników oraz zakwaterowanie osób korzystających z usług Spółki - budynek ten nie mógłby być wykorzystywany w sposób, który ustaliła Spółka. Zdaniem Podatnika nie ulega wątpliwości, że wyposażenie nabyte przez Spółkę podnosi wartość tego obiektu, a tym samym stanowi jego ulepszenie w szczególności poprzez zwiększenie możliwości użytkowych budynku.

Poniesione przez Spółkę wydatki na wyposażenie budynku stanowiły, według Podatnika, adaptację budynku dla potrzeb Spółki, będącą zarazem jego ulepszeniem z uwagi na zwiększenie jego wartości oraz możliwości użytkowych. W związku z tym, zgodnie z art. 16 ust. 1 lit. c), wydatki poniesione na wyposażenie nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, a jedynie powiększają wartość budynku stanowiącą postawę do odpisów amortyzacyjnych.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego informuje, co następuje:

Pojęcie środków trwałych podlegających amortyzacji zostało określone w art. 16a ustawy o podatku odchodnym od osób prawnych. Według art. 16a ust. 1 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji nie podlegają jednak grunty i prawo wieczystego użytkowania gruntów, o czym mowa w art. 16c pkt 1 tej ustawy.

Spółka wyposażyła budynek gospodarczy w meble oraz sprzęt AGD i TV. Odnosząc wymienione w zapytaniu elementy wyposażenia w postaci sprzętu AGD i TV do przepisu art. 16a ust. 1 stwierdzić należy, że przedmiotowe składniki wyposażenia budynku są samodzielnymi przedmiotami, o jakich mowa w art. 16a ust. 1 pkt 3 ustawy, a co za tym idzie stanowią samodzielny środek trwały, o ile spełniają wymienione w przepisie kryterium dotyczące przewidywanego okresu używania powyżej roku. Zarówno sprzęt AGD i TV, jak i meble nie są bowiem na stałe związane z budynkiem gospodarczym, lecz każdy element z osobna jest kompletnym i zdatnym do samodzielnego użytku środkiem trwałym. Zatem przy kwalifikacji podatkowej należy wziąć pod uwagę wartość jednostkową pojedynczej sztuki kompletnego i zdatnego do używania nabytego składnika majątku. W przypadku mebli, jeżeli poszczególne elementy spełniają przytoczone wyżej kryteria - mogą stanowić odrębny środek trwały podlegający odpisom amortyzacyjnym, w przeciwnym razie, tj. jeżeli meble tworzą jeden połączony zestaw, którego pojedyncze elementy nie są kompletne i zdatne do używania, traktuje się je jako jeden środek trwały - meble. Również z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) wynika, że podstawową jednostką ewidencyjną jest pojedynczy element majątku trwałego - środek trwały. Zgodnie ze Szczegółowym Podziałem Środków Trwałych w Grupie 8 - Narzędzia, Przyrządy, Ruchomości i Wyposażenie zgrupowano w podgrupie 80, rodzaj 808 Narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie pozostałe. Jak wynika z objaśnienia do rodzaju 808, rodzaj ten obejmuje pozostałe nie wyodrębnione w ramach podgrupy 80 ruchomości, sprzęt techniczny oraz inne samodzielne przedmioty długotrwałego użytkowania zaliczone do środków trwałych, np. meble (...) i inne.

Wbrew twierdzeniu Podatnika, wyposażenie budynku gospodarczego w meble oraz sprzęt AGD i TV nie spowodowało ulepszenia budynku w związku z jego adaptacją na potrzeby Spółki. Wymienione elementy nie są bowiem na stałe zwiane z budynkiem i mogą być z niego bez trudu wyniesione. Nie może zatem być mowy o ulepszeniu budynku. W opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania przepis art. 16g ust. 13 ustawy, który mówi o ulepszeniu środków trwałych w wyniku adaptacji.

Biorąc pod uwagę powyższe, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Interpretacja co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Podatnika przedstawionej we wniosku z dnia 14.04.2006 r. w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku od towarów i usług zostanie zawarta w odrębnym postanowieniu.

Niniejsza interpretacja co o zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego została dokonana dla stanu faktycznego opisanego we wniosku i w oparciu o przepisy obowiązujące w dniu jej udzielenia i jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego i faktycznego przedstawionego przez Pytającego. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę praw i obowiązków Podatnika.

Zgodnie z art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14b § 5 w/w ustawy.

Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 i art. 239 w związku z art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa). Do zażalenia należy załączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 zł oraz 0,50 zł od każdego załącznika (ustawa z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej - t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2532 ze zm.).