INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 3.12.2007 r. (data wpływu 10.12.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.12.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 06 marca 2007 r. nabył samochód osobowy. Od lipca 2007 r. rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, wprowadził samochód do ewidencji środków trwałych.

Samochód został zakupiony przez poprzedniego właściciela prowadzącego salon sprzedaży samochodów, zarejestrowany i wykorzystywany przez siedem miesięcy wyłącznie do celów demonstracyjnych.

Na podstawie art. 22j ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 2 pkt 10 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. od podatku od towarów i usług wnioskodawca uznał samochód za używany i od miesiąca sierpnia 2007 roku dokonuje odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 2 ustawy PIT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo amortyzując samochód zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy przedmiotowy samochód nie spełnia warunków definicji nowego środka transportu, gdyż został dopuszczony do użytku więcej niż sześć miesięcy przed nabyciem go przez wnioskodawcę.

Definicja, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług mówi, iż nowy środek transportu to taki, który przejechał nie więcej niż 6000 km, lub od momentu dopuszczenia go do użytku, lub pierwszej rejestracji upłynęło nie więcej niż sześć miesięcy. A contrario, samochód spełnia więc jeden z wymaganych warunków, który pozwala zaliczyć go do pojazdów używanych.

Z drugiej strony ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, że aby można było zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną samochód musi być używany i po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych podatnika, za używany uznaje zaś środek trwały, który przed nabyciem był wykorzystywany przez co najmniej sześć miesięcy. Oba te warunki przedmiotowy samochód spełnia.

Strona uważa więc, iż powyższe przepisy upoważniają ją do amortyzowania samochodu w okresie 30 miesięcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko strony w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a – 22o ustawy z dnia 26 lipca1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze. zm.).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepisy art. 22f ww. ustawy stanowią, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie stosownie do przepisów art. 22i ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepisy art. 22j ust. 1 pkt 2 ww. ustawy stanowią, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art.22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla środków transportu, w tym samochodów osobowych, nie może być krótszy niż 30 miesięcy.

Środki trwałe (środki transportu) zgodnie z art. 22j ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznaje się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy.

Z przywołanych przepisów art. 22j ust. 2 pkt 1 wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany samochód, który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (przed nabyciem przez podatnika) przez wymagany okres co najmniej 6 miesięcy.

Jednakże przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określają rodzaju dokumentów potwierdzających fakt, iż nabyty samochód przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych, był używany. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa na podatniku.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że:

• wnioskodawca nabył samochód w dniu 6 marca 2007 r.,

• samochód był zarejestrowany i używany przez pierwszego właściciela przez okres siedmiu miesięcy.

• do ewidencji środków trwałych podatnika środek trwały wprowadzono po raz pierwszy w miesiącu lipcu 2007 r.
  
  

Mając na uwadze powyższe, zajęte przez Pana stanowisko w przedmiotowej sprawie odnośnie uznania zakupionego samochodu osobowego za używany środek trwały i zastosowania wobec niego 30- miesięcznego okresu amortyzacji, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.