INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2007 r. (data wpływu 7 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania obowiązkowych świadczeń medycznych ponoszonych przez pracodawcę na rzecz pracowników w formie ryczałtu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2008 roku został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń medycznych ponoszonych przez pracodawcę na rzecz pracowników w formie ryczałtu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła z lekarzem prowadzącym indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską umowę o nadzór medyczny, na podstawie której co miesiąc płaci mu wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 660 zł, w zamian za co lekarz zobowiązuje się do świadczenia usług z zakresu profilaktyki zdrowotnej na rzecz pracowników spółki oraz osób przyjmowanych do pracy. Za wykonanie dodatkowych badań specjalistycznych, do których zobowiązują pracodawcę przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw, lekarz otrzymuje wynagrodzenie dodatkowe, naliczane według stawek określonych w załączniku do umowy. W praktyce nadzór ten ogranicza się do czynności, których zapewnienie, zgodnie z przepisami Kodeksu pracy i innych ustaw, należy do obowiązków pracodawcy.

Ponadto Spółka wydała swoim pracownikom, nieodpłatne lub częściowo odpłatne, karnety na basen oraz fitness, które sfinansowane zostały z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, zgodnie z istniejącym w przedsiębiorstwie regulaminem ZFŚS. Wartość tych karnetów w ciągu całego roku nie przekroczy kwoty 380 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle obowiązujących przepisów, kwoty opłacane przez spółkę w formie ryczałtu za świadczenie usług z zakresu profilaktyki zdrowotnej na rzecz pracowników Spółki stanowią przychód ze stosunku pracy tychże osób oraz czy w związku z tym spółka zobowiązana jest pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych...
2. Czy wydane pracownikom karnety na basen oraz karnety na fitness, finansowane lub współfinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych są świadczeniami rzeczowymi i czy w przypadku, gdy wartość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł, korzysta ona ze zwolnienia od podatku dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie pierwsze. W zakresie pytania drugiego zostanie wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania pierwszego, opłaty z tytułu świadczenia usług z zakresu profilaktyki zdrowotnej na rzecz pracowników, nie stanowią dla nich przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż w praktyce usługi te ograniczają się wyłącznie do czynności, których obowiązek świadczenia wynika z przepisów Kodeksu pracy i innych przepisów prawa, a zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość świadczeń medycznych, do ponoszenia których pracodawcę zobowiązują przepisy kodeksu pracy lub innych ustaw, nie stanowi przychodów pracowników spółki. Stanowisko Wnioskodawcy wynika również z faktu, iż ryczałtowa opłata uiszczana przez spółkę ma charakter ogólny i daje jedynie możliwość określenia wartości świadczeń przypadających na pracownika (a nie faktycznie otrzymanych), co oznacza, iż doliczanie wartości tych usług do przychodu pracownika byłoby sprzeczne z postanowieniami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji z konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Stąd też w przypadku usług zakupionych przez pracodawcę wartość pieniężną tych świadczeń dla celów podatkowych ustala się według cen zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy).

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż podpisana umowa o nadzór medyczny dotyczy badań, do których pracodawca jest zobowiązany przepisami Kodeksu pracy, a także przepisami ustawy o służbie medycyny pracy i aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę, świadczenia medyczne związane z obowiązkowymi badaniami, do których ponoszenia pracodawca jest zobowiązany przepisami Kodeksu pracy lub innych ustaw, są przychodem zwolnionym z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie zaznaczyć należy, iż wartość dodatkowych świadczeń medycznych, do których pracodawca nie jest zobowiązany przepisami prawa, stanowić będzie przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nawet w sytuacji, gdy opłata za nie ponoszona jest w sposób zryczałtowany. Wartość świadczeń otrzymanych nieodpłatnie przez pracownika jest bowiem równa wartości opłaty poniesionej za daną osobę w związku z objęciem jej profilaktyczną opieką zdrowotną. Nieodpłatnym świadczeniem natomiast jest sam fakt objęcia pracownika dodatkową opieką, a nie faktyczne korzystanie przez niego z usług medycznych. Nie ma zatem w tej sytuacji mowy o „świadczeniach przypadających na pracownika”.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń