INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112 poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana B. przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2007r. (data wpływu do tut. Biura – 6 grudnia 2007r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz ewidencjonowania kosztów przez podatnika prowadzącego podatkową księgę przychodów i rozchodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2007r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie sposobu ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz ewidencjonowania kosztów przez podatnika prowadzącego podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą memoriałową. Przedmiotem działalności jest handel węglem i materiałami budowlanymi. Procedura zakupu i jego rozliczanie wygląda w następujący sposób:

• najpierw wysyłana jest do kontrahenta zaliczka, np: 1000 zł;
• wpływ zaliczki na konto kontrahenta jest podstawą do wystawienia faktury dla wnioskodawcy. Faktura ta w rubryce (nazwa i rodzaj towaru bądź usługi) nosi zapis: „zaliczka na węgiel orzech”. Jest to faktura ostateczna.
• dysponując fakturą o w/w treści wnioskodawca odbiera towar, towar ten jest odbierany środkami transportu o różnej ładowności, np: 12 ton, 15 ton, 20 ton lub wagonami;
• przy odbiorze towaru w związku z różną ładownością samochodów nie można zabrać takiej ilości towaru za jaką zapłacono. Do każdej z wystawionych faktur jest do odebrania kilkanaście ton towaru;
• po odbiorze towaru za kilka dni kontrahent wystawia tzw. „dowód dostawy nr...” w którym jest rozliczona ilość odebranego towaru, jak również cenę netto, cenę brutto, podatek od towarów i usług. Dowody dostawy są wystawione na kwotę, np. 950 zł.
• w chwili kiedy wnioskodawca dysponuje fakturą VAT i wspomnianym „dowodem dostawy” nie jest w stanie do konkretnej faktury przyporządkować dowodów dostawy. Rozbieżność ta jest konsekwencją rozbieżności w wartości towaru za którą zapłacono (jest to, jak wyżej zaznaczono zapłata „z góry”), a wartością którą faktycznie kontrahent wydał. W podanym przykładzie różnica wynosi 50 zł;
• sprawa jest szczególna w sytuacji kiedy faktury i „dowody dostawy” dotyczą przełomów miesięcy, ponieważ ilość zapłacona nie zgadza się z ilością wydaną;
• podobna sytuacja jest w sprawie rozliczania usług spedycyjnych, gdzie najpierw jest wpłata, potem faktura, a na końcu dowody dostawy które obrazują rozliczenie wpłaconej zaliczki. W przypadku usług spedycyjnych również występuje sytuacja, gdzie inna wartość jest płacona z góry a inna jest rozliczona przez kontrahenta dowodami wewnętrznymi.
• dysponując dwoma różnymi dokumentami (faktura i dowód dostawy) na okoliczność zakupu towarów bądź usług w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za okresy miesięczne wnioskodawca przyjmuje tylko wartości z faktury VAT z pominięciem dowodów dostawy;
• w przedmiotowej sytuacji przy rozliczaniu podatku dochodowego od osób fizycznych powstają różnice w wielkości zaliczek na podatek dochodowy, bowiem kwota z faktur stanowi większy koszt niż kwota z „dowodów dostawy”.

Wnioskodawca dodaje, iż na koniec roku obrotowego 2007 otrzyma od kontrahentów rozliczenie faktur VAT i podatek dochodowy za cały rok podatkowy będzie prawidłowy. Problem jaki wnioskodawca wskazał dotyczy rozliczania poszczególnych miesięcy.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Który z wymienionych dokumentów należy wpisywać do podatkowej księgi przychodów i rozchodów - fakturę VAT, czy też dowód dostawy aby prawidłowo rozliczyć podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy do rozliczania zakupów a w dalszej kolejności do obliczania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w poszczególnych miesiącach należy brać wartości wynikające z faktur VAT nie zaś z dokumentów dostawy. Potwierdzeniem takiego stanowiska w sprawie jest argument, iż: kosztem uzyskania przychodów jest poniesiony wydatek oraz podatek ten jest płacony za rok podatkowy, który po otrzymaniu na koniec miesiąca grudnia faktur rozliczeniowych będzie rozliczony prawidłowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, tj. podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Zauważyć przy tym należy, iż definicja momentu poniesienia kosztu zawarta w ww. art. 22 ust. 6b dotyczy wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 ww. ustawy u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów, dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększoną o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszoną o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

W analogiczny sposób ustalany jest dochód do obliczenia zaliczki na podatek, z tym że różnice remanentowe uwzględniane są wówczas, gdy podatnik na koniec miesiąca sporządza remanent towarów, surowców i materiałów pomocniczych lub sporządzenie takiego remanentu zarządzi naczelnik urzędu skarbowego (art. 44 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Zgodnie z postanowieniami § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej "fakturami", odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub
2. inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
   a) wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
   b) datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
   c) przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
   d) podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych
   - oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca najpierw wpłaca zaliczkę na towar, następnie kontrahent wystawia fakturę, dysponując którą wnioskodawca odbiera towar, a po kilku dniach od jego odbioru, otrzymuje od kontrahenta dowód dostawy. Wystawiona przez kontrahenta faktura jest ostateczna. Musi zatem z niej wynikać, jaki towar, w jakiej ilości i po jakiej cenie wnioskodawca nabył.

Mając na uwadze cytowane wyżej przepisy stwierdzić należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym prawidłowym jest dokonywanie zapisów w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów na podstawie otrzymanych faktur VAT.

Jednocześnie pamiętać należy, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu w odniesieniu do podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów przyjmuje się dzień wystawienia dowodu stanowiącego podstawę do ujęcia kosztu w księgach (art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zatem do obliczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w poszczególnych miesiącach należy uwzględnić wartości wynikające z otrzymanych w danym okresie sprawozdawczym faktur VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.