INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2007 r. (data wpływu 3 grudnia 2007 r.) uzupełnione pismami z dnia 18 grudnia 2007 r. (data wpływu 19 grudnia 2007 r.) oraz z dnia 8 stycznia 2008 r. (data wpływu 18 stycznia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie złożenia korekty zeznania za rok 2003 oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wystawionej a niezapłaconej należności wynikającej z faktury VAT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie złożenia korekty zeznania za rok 2003 oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wystawionej a niezapłaconej należności wynikającej z faktury VAT. Wniosek uzupełniono pismami z dnia 18 grudnia 2007 r. oraz z dnia 8 stycznia 2008 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 2003 Spółka, jako podwykonawca firmy „P.”, zawarła umowę na wykonanie robót drogowych. Zgodnie z zapisem w umowie całkowity koszt realizacji robót wyniósł 145 000 zł + należny podatek VAT. W umowie zawarto zapis, iż przekroczenie kosztu robót nie upoważnia wykonawcy do dodatkowego wynagrodzenia. W trakcie wykonywania prac zaistniały jednak roboty dodatkowe, które Wasz inwestor nakazał wykonać. Nie były one jednak objęte przedmiotową umową. Wykonane prace dodatkowe potwierdzono protokołem odbioru, podpisanym przez kierownika budowy Generalnego Wykonawcy. Za roboty dodatkowe Spółka wystawiła fakturę VAT na wartość netto 39 777 zł., podatek VAT 8 750 zł 94 gr. Faktura ta nie została jednak zapłacona przez Waszego inwestora, gdyż inwestor główny – „M.” sp. z o.o. - nie zapłacił Waszemu inwestorowi. Wystawiona faktura na roboty dodatkowe została odebrana i podpisana przez Prokurenta. Potwierdzona kopia faktury znajduje się w Waszych dokumentach księgowych. W związku z nieuregulowaniem należności, sprawa została wniesiona do sądu - o nakaz zapłaty za roboty dodatkowe. Podczas pierwszej rozprawy Sąd Okręgowy zasygnalizował brak podstaw do uwzględnienia powództwa, gdyż strony umówiły się na wynagrodzenie ryczałtowe. Pomimo tego pozwany zadeklarował, iż nie wyklucza uregulowania należności, lecz dopiero po uzyskaniu zapłaty za roboty dodatkowe od inwestora głównego.

Z tych powodów strony wniosły o zawieszenie postępowania, co zostało zaakceptowane stosownym postanowieniem sądu. Spółka zauważa, iż firma „P.” nie uzyskał zapłaty od głównego inwestora. Wobec wcześniejszych sygnalizacji sądu o bezzasadności roszczenia, podjęcie przez Spółkę zawieszonego postępowania, a tym samym kontynuowanie procesu, prowadziłoby do oddalenia powództwa, a w konsekwencji zasądzenia na rzecz firmy „P.” dodatkowych kosztów procesu. Z tych względów postępowanie nie zostało przez Spółkę odwieszone i w rezultacie sąd wydał postanowienie o jego umorzeniu. Zdaniem spółki faktura na roboty dodatkowe nie powinna być wystawiona, z uwagi na brak podstaw prawnych w wiążącej z firmą „P.” umowie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy należy dokonać korekty podatku dochodowego za 2003 r. sporządzając korektę PIT...

Czy wcześniej wystawiona faktura VAT na kwotę 39 777 zł może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Spółki wartość netto wyrażona na fakturze stanowić może koszt uzyskania przychodu. Ponadto, należy dokonać korekty podatku dochodowego za 2003 r. i sporządzić korektę PIT za 2003.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Moment uzyskania przychodu z tytułu wykonania usług określa art. 14 ust. 1c ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż usługa została wykonana, zarówno usługa, która była przedmiotem zamówienia (ujęta w umowie), jak i usługa dodatkowa. Wykonane prace dodatkowe potwierdzono protokołem odbioru, podpisanym przez kierownika budowy Generalnego Wykonawcy. Po zrealizowaniu prac Spółka wystawiła fakturę VAT, dlatego też w tym momencie uzyskała, zgodnie z art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód należny.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy ww. o podatku dochodowym od osób, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Wierzytelności co do zasady nie są kosztem uzyskania przychodów. W ściśle określonych przypadkach mogą jednak taki koszt stanowić. W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 tej ustawy za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a, lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe lub wyższe od jej kwoty.

Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Zgodnie z art. 23 ust. 3 powołanej powyżej ustawy, nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

1. dłużnik został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku albo
2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika, na drodze powództwa sądowego.

Ustawodawca ściśle określił zatem rodzaj dokumentów jakimi należy udokumentować nieściągalność wierzytelności, aby móc ją zaliczyć w koszty uzyskania przychodów. To oznacza, iż żaden inny dokument, niż wymienione powyżej, nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności umożliwiającego zaliczenie jej do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka nie otrzymała zapłaty za wykonane roboty dodatkowe. Ponadto z ww. wniosku wynika, iż Spółka nie podjęła - w rozumieniu ww. przepisów podatkowych - żadnych czynności mających na celu uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności. Nie dysponuje również żadnym z dokumentów wskazanych w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, w świetle cyt. wyżej przepisu, brak jest podstaw do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wartości wynikającej z niezapłaconej faktury, bowiem wierzytelność ta nie jest wierzytelnością nieściągalną, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Należy również zauważyć, że brak jest podstaw do anulowania wystawionej faktury. Anulowanie dokumentów rozliczeniowych dotyczy bowiem wyłącznie tych faktur, które nie zostały wprowadzone przez podatnika do obrotu prawnego i nie dokumentują wykonanych czynności. Spółka wprowadziła do obrotu wystawioną fakturę, podatek wynikający z tej faktury został rozliczony z organem podatkowym. Ponadto spółka posiada kopię faktury -oryginał natomiast znajduje się u kontrahenta. Istotne jest również to, iż w zakresie zasadności żądania zapłaty, Sąd nie wydał żadnego rozstrzygnięcia.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w zaistniałej sytuacji nieuzasadnione jest dokonanie korekty zeznania podatkowego za rok 2003 poprzez wyłączenie z podstawy opodatkowania przychodu wykazanego w związku z wystawieniem ww. faktury. Brak jest również podstaw do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów omawianej wierzytelności.

Jednocześnie wskazać należy, iż tut. organ nie rozstrzygał kwestii zasadności istnienia roszczenia z tytułu wystawionej faktury VAT, bowiem leży to poza sferą stosunków podatkowo-prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielnie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), zaznacza się, iż interpretacja nie ma mocy wiążącej dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła Spółka Jawna, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.