POSTANOWIENIE

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Rykach działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4, art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 18 maja 2006 r., uzupełnionego w dniu 21.06.2006r., postanawia udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego i stwierdza, że przedstawione we wniosku stanowisko podatnika w zakresie zastosowania kosztów uzyskania przychodu:

- z tytułu wypłaconego dodatku za pracę w warunkach szkodliwych – jest prawidłowe,

- z tytułu wypłaconego ekwiwalentu za niewykorzystany urlop – jest prawidłowe,

- z tytułu wypłaconej odprawy rentowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Art. 14a § 1 przywołanej w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Pismem z dnia 18 maja 2006r., które zostało uzupełnione w dniu 21 czerwca 2006r. zwróciła się Pani do tutejszego organu podatkowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, dotyczących kosztów uzyskania przychodu ze stosunku pracy.

Stan faktyczny

Z przedstawionego przez Panią stanu faktycznego wynika, że była Pani zatrudniona na podstawie umowy o pracę w zakładzie, w którym obowiązują postanowienia Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy. Na ich podstawie pracodawca wypłacał pracownikom zryczałtowany miesięczny dodatek za pracę w warunkach szkodliwych, uciążliwych i niebezpiecznych dla zdrowia. Dodatek przysługiwał bez względu na to, czy pracownik faktyczne pracował, czy też cały miesiąc przebywał na zasiłku chorobowym.

Przebywała Pani cały miesiąc na zasiłku chorobowym. W tym czasie pracodawca wypłacił Pani ww. dodatek za szkodliwe warunki pracy. Ponadto zakład pracy wypłacił Pani, po rozwiązaniu stosunku pracy, ekwiwalent za urlop i odprawę rentową.

Zapytanie Podatnika

W zawiązku z powyższym zwraca się Pani z zapytaniem, czy pracodawca powinien stosować koszty uzyskania przychodu:

- w przypadku wypłaty dodatku za szkodliwe warunki pracy, gdy pracownik przebywa na zasiłku chorobowym przez cały miesiąc

- w przypadku wypłaty byłemu pracownikowi ekwiwalentu za urlop,

- w przypadku wypłaty byłemu pracownikowi odprawy rentowej ?

Stanowisko Podatnika

W opinii Pani, pracodawca wypłacając pracownikowi przebywającemu na zasiłku chorobowym cały miesiąc dodatek za szkodliwe warunki pracy, powinien uwzględnić koszty uzyskania przychodu; w przypadku wypłaty byłemu pracownikowi ekwiwalentu za urlop winien stosować koszty uzyskania przychodu; przy wypłacie byłemu pracownikowi odprawy rentowej, zdaniem Pani, nie należy stosować kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko organu podatkowego

Stosownie do treści art. 9 ust. 1, 1a i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zmian.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 28-30, 30a-30c oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów ze wszystkich źródeł przychodów. Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 przywołanej ustawy źródłem przychodów jest m. in. stosunek pracy. Według art. 12 ust. 1 ustawy przychodami z tego stosunku są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei przepis art. 11 ust. 1 ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Wysokość kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej reguluje art. 22 ust. 2 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli pracodawca wypłaca pracownikowi przychody określone w art. 12 ust. 1 ustawy, od których obowiązany jest obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy, wówczas przy ustalaniu tej zaliczki zobowiązany jest odliczać miesięczną kwotę kosztów uzyskania przychodów.

W świetle przywołanego powyżej przepisu art. 12 ust. 1 wypłacony pracownikowi dodatek za szkodliwe warunki pracy będzie stanowił przychód ze stosunku pracy. Zakład pracy powinien zastosować koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 tej ustawy.

Należy jednocześnie zauważyć, iż w myśl art. 92 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (tekst jednolity Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) przez pierwsze 33 dni choroby w ciągu roku kalendarzowego pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy. Wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy stanowi przychód ze stosunku pracy, mimo iż pracownik faktycznie nie pracuje. Świadczenie to stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dlatego też płatnik, wypłacając wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy, powinien zastosować, w oparciu o art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodu; bez znaczenia pozostaje fakt, że pracownik nie świadczył pracy w danym miesiącu.

Art. 94 § 4 Kodeksu pracy stanowi,że za czas niezdolności do pracy, o której mowa w § 1, trwającej łącznie dłużej niż 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Zasiłek ten, w świetle art. 20 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi przychód z innych źródeł.

O tym czy wypłacone pracownikowi wynagrodzenie stanowi przychód ze stosunku pracy, nie decyduje faktyczne pozostawanie w zatrudnieniu pracownika w chwili dokonania wypłaty, lecz to, że przychód ten osiągnięty został z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. W konsekwencji tego za przychód ze stosunku pracy, uważa się także wypłaty dokonane bądź postawione do dyspozycji pracownika po rozwiązaniu z nim stosunku pracy (czyli dokonane byłemu pracownikowi).

Należy stwierdzić, że wypłacony ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy jest przychodem ze stosunku pracy, co wynika wprost z treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z art. 92¹ § 1 Kodeksu pracy - pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. Wypłacone świadczenie ma więc ścisły związek ze stosunkiem pracy – gdyby ten nie istniał, zobowiązanie do wypłaty by nie powstało. Odprawa rentowa jest świadczeniem, które może otrzymać tylko pracownik, gdyż jego podstawą jest stosunek pracy. Wobec tego wypłacona odprawa rentowa stanowi wynagrodzenie ze stosunku pracy i dlatego też, w przypadku jej wypłaty, mimo że została wypłacona po ustaniu zatrudnienia, należy zastosować koszty uzyskania przychodu w wysokości przysługującej pracownikowi, w miesięcznej wysokości z miesiąca wypłaty odprawy.

W świetle powyższego zarówno ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, jak i odprawa rentowa, stanowią przychód ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pomimo, iż stron nie łączy już stosunek pracy, to ww. należności wypłacone byłemu pracownikowi, stanowią przychód ze stosunku pracy. Zatem były pracodawca od dokonanych wypłat powinien pobrać zaliczkę na podatek dochodowy na zasadach określonych dla przychodów z pracy, stosując przewidziane w ustawie o podatku dochodowym dla tego źródła przychodu koszty uzyskania przychodu.

Na podstawie powyższego należy stwierdzić, iż otrzymane: dodatek za szkodliwe warunki pracy, wyrównanie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop oraz odprawa rentowa stanowią przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w roku kalendarzowym, w którym pracownik je uzyskał lub zostały postawione do jego dyspozycji.

Uwzględniając powyższe stanowisko Pani zawarte w złożonym wniosku o interpretację stosowania kosztów uzyskania przychodów przy wypłacie dodatku szkodliwego oraz przy wyrównaniu byłemu pracownikowi ekwiwalentu za urlop należy uznać za prawidłowe.

Natomiast przy wypłacie byłemu pracownikowi odprawy rentowej za nieprawidłowe.

Powyższa interpretacja:

- odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez wnioskodawcę i przytoczonego w treści postanowienia stanu faktycznego

- jest aktualna wg stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, traci moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących

- nie jest wiążąca dla podatnika, wiążąca natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla wnioskodawcy do czasu jej zmiany lub uchylenia.