Wyrokiem z 26 stycznia 2005 r. sygn. akt SA/Sz 1981/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę B spółki z o.o. w S na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z 11 września 2003 r. Nr ZPB-4218-12/03 w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 r.

Z uzasadnienia wyroku wynikało, iż w toku czynności kontrolnych dokonywanych w Spółce, oraz w wyniku dodatkowych kontroli przeprowadzonych po uchyleniu przez Izbę Skarbową w Szczecinie wcześniejszych decyzji w tej samej sprawie, Inspektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Szczecinie stwierdził, iż Spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów o sumę 111.449,82 zł w tym o kwotę 100.000 zł odpisów amortyzacyjnych od ?utraconych korzyści" - tak nazwanych przez podatniczkę -zaliczonych do wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto organ zwiększył podstawę opodatkowania o kwotę 136.294,61 zł wobec wystąpienia na dzień 1 kwietnia 2000 r zaległości w podatku dochodowym od osób prawnych w wysokości przekraczającej 3% podatku należnego, co spowodowało utratę prawa do odliczeń wydatków i premii inwestycyjnych odliczonych przez Spółkę w latach 1998 i 1999.

Dokonane ustalenia spowodowały wydanie przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Szczecinie decyzji określającej zobowiązanie Spółki w podatku dochodowym od osób prawnych za 2000 r. w prawidłowej - zdaniem tego organu - wysokości. Decyzja została utrzymana w mocy przez Izbę Skarbową w Szczecinie, która wskazała, w odniesieniu do spornego zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w kwocie 100.000 zł, naliczonych od ?wartości firmy" (wydatek w wysokości 500.000 zł), że punktem wyjścia transakcji była uchwała Walnego Zgromadzenia Wspólników Spółki B z 10 maja 1997 r. W uchwale wyrażono zgodę na nabycie przez Spółkę sieci punktów skupu dziczyzny od Przedsiębiorstwa Produkcyjno- Usługowego i Handlowego B Spółka z o.o. z siedzibą w R oraz określono, że za każdy przejęty punkt skupu wraz z wyposażeniem Spółka zapłaci po 7.500,00 zł, a ponadto uiści ?cenę za utracony przez zbywcę zysk z okresu 5 lat w wysokości łącznej 500.000,00 zł". Zapis ten sta) się podstawą do wystawienia przez B w R dla skarżącej, w dniu 31 grudnia 1999 r., faktury nr 13/1 opiewającej na tę kwotę, tytułem ?sprzedaży usług" według uchwały. Wydatek Spółka zakwalifikowała do wartości niematerialnych i prawnych, twierdząc, że dotyczył zakupu praw majątkowych w postaci pozyskania informacji handlowych (kontakty, kontrakty handlowe, znajomości rynku), organizacyjnych (obsługa punktów sieci, lokalizacja punktów) oraz marki firmy.

Organ odwoławczy, powołując się na przepisy art. 16b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanął na stanowisku, że rodzaje wartości niematerialnych i prawnych stanowią zamknięty katalog, do którego nie mogą być zaliczane inne wydatki niż te, które enumeratywnie zostały wymienione w przepisach. Do grupy tej zalicza się także wartość firmy, jeżeli powstała w wyniku nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oceniając zgodność zaskarżonej decyzji z prawem podzielił pogląd zaprezentowany w wyroku z 23 listopada 2004 r. sygn. akt SA/Sz 631/03, którym oddalił skargę Spółki na decyzję Izby Skarbowej w Szczecinie z 17 lutego 2003 r. nr ZPB-4218-76/02 w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych za 1999 r., co do tego, że kwota 500.000,00 zł zaliczona przez skarżącą do wartości niematerialnych i prawnych dotyczyła ?zakupu usługi" lub ?utraconego zysku", podczas gdy z przepisu § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz. U. Nr 6, poz. 35) znowelizowanego rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 19 stycznia 1999 r. (Dz. U. Nr 6, poz. 39), zawierającego definicję wartości niematerialnych i prawnych, nie wynika aby taką wartością mógł być ?zakup usług lub ?utracony zysk".

Zgodnie z pkt 2 § 3 rozporządzenia do wartości niematerialnych i prawnych zalicza się również wartość firmy, natomiast na podstawie art. 16b ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlega wartość firmy, jeżeli powstała w wyniku nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.

Zasady ustalania wartości początkowej nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w tym również dodatniej wartości firmy, w przypadku zakupu przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, określał art. 16g ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem wartością początkową firmy jest dodatnia różnica między ceną nabycia przedsiębiorstwa a sumą wartości rynkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład nabytego, przyjętego do odpłatnego korzystania albo wniesionego do spółki przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, odpowiednio z dnia nabycia, przyjęcia do korzystania albo wniesienia do spółki, powiększona o łączną wartość składników zwiększających aktywa nabywcy a niebędących środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi z dnia nabycia.

Zdefiniowane natomiast w art. 55 Kodeksu cywilnego pojęcie ?przedsiębiorstwa" oznaczało, że jest to zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, które obejmuje wszystko, co wchodzi w jego skład, a w szczególności: nazwę, znaki towarowe i inne oznaczenia, księgi handlowe, nieruchomości i ruchomości, produkty i materiały, zobowiązania i obciążenia, a także prawa wynikające z najmu i dzierżawy. Mając na uwadze przytoczoną powyżej definicję przedsiębiorstwa, a także stosowne uregulowania dotyczące ustalania wartości firmy, Sąd stwierdził, że nabycia przez skarżącą punktów skupu dziczyzny, które do ewidencji środków trwałych zostały wprowadzone jako ?kontenery chłodnicze" nie można uznać za kupno przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Tym samym zobowiązania się Spółki do uiszczenia, określonej w uchwale z dnia 10 maja 1997 r., kwoty 500.000,00 zł nie można było uznać za dodatnią wartość firmy.

Odnosząc się do zarzutu skargi, dotyczącego zakwestionowania przez organy podatkowe faktu poniesienia przez Spółkę wydatku w takiej wysokości Sąd wskazał, że z załączonych do akt przelewów bankowych nie wynikało, iż wydatek ten został faktycznie poniesiony przez Spółkę w 1999 r. Brak było również podstaw by przyjąć, że uregulowanie tej kwoty nastąpiło poprzez rozliczenie sald między Spółką a PPUiH B siedzibą w R, albowiem także na tę okoliczność nie przedstawiono jakiejkolwiek dokumentacji.

Sąd wyjaśnił, że nazwanie, w decyzjach Urzędu Skarbowego w Białogardzie z dnia 2 lutego 2000 r. oraz z dnia 16 grudnia 1999 r. w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług za miesiąc październik 1999 r., operacji wynikającej z faktury VAT Nr 13/1 wydatkiem na zakup wartości niematerialnej i prawnej nie mogło mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy Z treści decyzji Urzędu wynikało bowiem, że brak było podstawy do obniżenia należnego podatku od towarów i usług za październik 1999 r. a nie ustalenie, że wydatek ten może być objęty ulgą inwestycyjną lub powinien być uznany, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość firmy. Także sprawozdanie biegłego rewidenta z badania sprawozdania finansowego za 1999 r. nie mogło być w tym zakresie dla organów podatkowych wiążące.

Za chybiony Sąd uznał odniesiony w skardze zarzut naruszenia przez organy podatkowe przepisów art. 121-122 Ordynacji podatkowej albowiem w rozpoznawanej sprawie zastosowano prawidłową wykładnię przepisów oraz podjęto wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy.

Równocześnie Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że podstawą do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych w 2000 r. stanowił art. 18a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu ustalonym (dodanym) przez art. 1 pkt 8 ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 137, poz. 639). Tak więc w sprawie nie miały zastosowania przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z 25 stycznia 1994 r. w sprawie odliczeń od dochodu wydatków inwestycyjnych oraz obniżek podatku dochodowego.

W skardze kasacyjnej od opisanego wyroku B spółka z o.o. z siedzibą w S zarzucając:

1. Naruszenie § 1 ust. 4 pkt 5 lit. f rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 stycznia 1994 r. w sprawie odliczeń od dochodu wydatków inwestycyjnych oraz obniżek podatku dochodowego oraz § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych poprzez stwierdzenie, iż nabycie przez stronę sieci punktów skupu dziczyzny nie stanowi nabycia wartości niematerialnych i prawnych, gdy w rzeczywistości nabycie sieci punktów skupu dziczyzny stanowi zakup wartości firmy, która to wartość zgodnie z § 3.2.2. powołanego rozporządzenia zakwalifikowana została jako wartość niematerialna i prawna; 2. naruszenie art. 233 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 106 § 5 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz 133 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez zbyt dowolną ocenę dowodów i nie uwzględnienia podczas orzekania całokształtu zebranego materiału dowodowego, w szczególności nieuwzględnienie dokonanej zapłaty należności za zakup sieci punktów skupu poprzez potrącenie wzajemnych należności pomiędzy stronami umowy; wniosła o:

• zmianę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 26 stycznia 2005 r., sygn. akt SA/Sz 1981/03 i zmianę decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie o/z Koszalin z 11 września 2003 r. nr ZPB-4218-12/03 przez stwierdzenie braku zaległości podatkowej;
• zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor wskazał, iż nie zgadza się z rozstrzygnięciem Sądu i wnosi o zmianę wyroku jak w petitum skargi, z następujących przyczyn:

W żaden sposób nie można było zgodzić się z twierdzeniami, iż sporna kwota nie może zostać zakwalifikowana do wartości niematerialnych i prawnych z rozporządzenia Ministra Finansów z 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Sporna kwota mieści się bowiem w katalogu z rozporządzenia Ministra Finansów; ponadto przedmiotowy wydatek został faktycznie poniesiony w 1999 r.

Zgodnie z brzmieniem uchwały przedmiotem umowy kupna sprzedaży z ww. faktury był zakup sieci punktów skupu dziczyzny. Zapłacona cena w wysokości 500.000,00 zł była ceną za m.in.: rozbudowaną sieć kontaktów handlowych, pozycję na rynku, dobrą znajomość rynku, znaną markę firmy, dobrą lokalizację, wykwalifikowaną kadrę, tj. wszystko to co obejmują nazwane przez spółkę ?utracone korzyści przez Spółkę w związku ze sprzedażą sieci punktów skupu", czyli ceną zapłaconą za wartości niematerialne i prawne. Nie był to jednak ani ?zakup usług", ani ?utracony zysk", lecz zakup ww. wartości niemajątkowych za cenę rekompensującą utracone przez spółkę sprzedającą korzyści, które by osiągnęła gdyby nie dokonała ww. sprzedaży. Był to więc zakup zorganizowanej części przedsiębiorstwa, tj. sieci punktów sprzedaży. Składały się na nią składniki majątkowe oraz wartości niemajątkowe i prawne. Podział ten wynikał wprost z ww. uchwały. Cena składała się z dwóch elementów: za każdy przejęty punkt i wyposażenie 7.500 zł (środki majątkowe) oraz dodatkowo przedmiotowa kwota 500.000,00 zł (wartości niemajątkowe i prawne).

Wbrew twierdzeniom organów (podzielonemu bez bliższego uzasadnienia przez Sąd) stanowisko biegłego rewidenta kwalifikujące ww. kwotę jako wartość firmy nie było odmienne i nie stoi w sprzeczności z powyższymi wywodami. Stanowisko to było zgodne z pismem Ministerstwa Finansów - Dyrektora Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat z dnia 4 kwietnia 1997 r. PO H/47/96 ?Biuletyn Skarbowy" 1997, nr 3, s. 19; ?Monitor Podatkowy" 1999, nr 7, s. 47. Stąd też zakup z przedmiotowej faktury został prawidłowo zakwalifikowany do wydatków inwestycyjnych z ww. rozporządzenia w oparciu o lit. f § 1 ust. 4 pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 stycznia 1994 r. w sprawie odliczeń od dochodu wydatków inwestycyjnych. Przy czym wbrew twierdzeniom zarówno Sądu jak i organów podatkowych, powołane rozporządzenie znajdzie zastosowanie. Wprawdzie utraciło moc dnia 1 stycznia 1997 r. w związku z art. 1 pkt 12 ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1996 r. Nr 137, poz. 638) oraz art. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 137, poz. 639), jednakże nie obejmowało zakresu dotyczącego odliczeń od dochodu wydatków inwestycyjnych oraz obniżek podatku dochodowego przez podatników mających swą siedzibę w rejonach administracyjnych (gminach) zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym oraz województwach lub rejonach administracyjnych (gminach) określonych jako zagrożone recesją i degradacją społeczną w odrębnych przepisach. Podatnicy bowiem, którzy nabyli prawo do tych odliczeń lub obniżek do dnia 31 grudnia 1998 r., zachowali to prawo do czasu wyczerpania - w zakresie i na zasadach określonych w tych przepisach. Strona zaś jest podatnikiem, którego siedziba znajduje się w rejonie administracyjnym (gminie) zagrożonym szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym. Kwalifikacja ta wynika wprost z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 czerwca 1996 r. w sprawie określenia wykazu gmin zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz. U. z 1996 r. Nr 71, poz. 338). W załączniku nr 2 pod pozycją 10 rozporządzenia wskazano bowiem gminę P, w obrębie której znajduje się siedziba strony. Podatnik nabył zaś prawo w 1997 r. dokonując zakupu sieci punktów sprzedaży w 1997 r., za które dokonał rozliczenia w 1998 r. oraz w 1999 r.

Wbrew twierdzeniom organu, do czego Sąd w ogóle się nie ustosunkował, kwotę 500.000 zł uiszczono. Nastąpiło to poprzez rozliczenie sald między stronami. Rozliczenie za pomocą sald wynika z faktu, iż strony (ze względu na prowadzenie współpracy gospodarczej) miały wobec siebie wzajemne zobowiązania. Odbiciem ich skompensowania było saldo, co wyłączyło fizyczne przekazywanie środków. Dokonane potrącenie nie tylko nie było sprzeczne z postanowieniem przepisu art. 18a ust. 2 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ale wprost przeciwnie, było z nim zgodne.

Odpowiadając na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przypisanych. Odnośnie zarzutu dotyczącego naruszenia § 1 ust. 4 pkt 5 lit. f rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 stycznia 1994 r. w sprawie odliczeń od dochodu wydatków inwestycyjnych oraz obniżek podatku dochodowego (Dz. U. z 1996 r. Nr 39, poz. 171 ze zm.), wyjaśnił, że przepis ten regulował kwestię odliczeń wydatków inwestycyjnych poniesionych przez podatników przed dniem 1 stycznia 1997 r oraz podatników, którzy na mocy przepisów przejściowych - art. 6 ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 137, poz 639) zachowali prawo do odliczeń, aż do jego wyczerpania. Skarżąca za wydatki uprawniające od odliczeń uważała kwotę 500.000,00 zł wynikającą z faktury VAT Nr 13/1 z dnia 31 grudnia 1999 r., dlatego powoływanie się przez skarżącą na to rozporządzenie było błędem. Wynikająca z faktury transakcja nazwana ?zakup usług" lub ?utracony zysk", u której podstaw leżała uchwała wspólników z dnia 10 maja 1997 r., na mocy której skarżąca Spółka zobowiązała się zapłacić w ciągu 5 lat 500.000,00 zł nie było dowodem na nabycie wartości niematerialnej i prawnej. Kosztem uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są naliczone odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 ustawy.

Uznane za wartości niematerialne i prawne prawa majątkowe podlegają odpisom amortyzacyjnym, gdy spełnione są łącznie następujące warunki: prawo musi być nabyte od osoby trzeciej, nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok oraz wykorzystane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością, albo oddane przez podatnika do odpłatnego wykorzystania umownego osobom trzecim. Wartości niematerialne i prawne zostały wymienione także w ust. 2 art. 16b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wykazane w tym przepisie rodzaje wartości niematerialnych i prawnych stanowią zamknięty katalog, do którego nie mogą być zaliczone inne wydatki. Do grupy tej zaliczona została również wartość firmy tylko w przypadku gdy powstała ona w wyniku nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna B spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S na uwzględnienie nie zasługiwała.

Skarga kasacyjna jest środkiem prawnym dalece sformalizowanym.

Zgodnie z art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) można ją oprzeć na dwu podstawach:

• naruszeniu (przez WSA) prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1),
• naruszeniu (przez WSA) przepisów postępowania jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2).

Art. 176 ustawy wymaga aby skarga poza przytoczeniem podstaw kasacyjnych zawierała ich uzasadnienie.

Uzasadnienie powinno wskazywać na czym polegała błędna wykładnia wskazanego przepisu prawa materialnego, dokonana przez WSA dla potrzeb oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego i jaka - zdaniem skarżącego - powinna być wykładnia prawidłowa bądź też na czym polegało niewłaściwe zastosowanie takiego przepisu (błąd subsumcji) i jakie powinno być zastosowanie właściwe.

Stawiając zarzut naruszenia przepisów procesowych skarżący winien wskazać jaki istotny wpływ to naruszenie miało na treść rozstrzygnięcia; czy gdyby WSA tego uchybienia nie popełnił możliwy byłby inny (co do istoty sprawy) wyrok.

B wykorzystał obydwie możliwe podstawy kasacyjne; tyle tylko, że uzasadnienie skargi dalece nie odpowiadało wskazanym wymaganiom.

Skarga poświęcona została nie uzasadnieniu zarzutów, a polemice z oceną stanu faktycznego sprawy, w szczególności co do tego co było przedmiotem transakcji dokonanej na podstawie uchwały Walnego Zgromadzenia Spółki z 10 maja 1997 r. i faktury Nr 13/1 z 31 grudnia 1999 r.

Art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego ma zastosowanie w postępowaniu sądowoadministracyjnym wyłącznie w sytuacji wskazanej w art. 106 § 5 Prawa o postępowaniu..., tj. wtedy, kiedy - na podstawie art. 106 § 3 tej ustawy - Wojewódzki Sąd Administracyjny prowadzi, z urzędu lub na wniosek strony, uzupełniające postępowanie d o wód o we z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie powoduje groźby nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie.

Z akt sądowych sprawy nie wynikało, aby skarżąca Spółka przedstawiała na poparcie zarzutów skargi jakikolwiek dokument, którego nie było w aktach administracyjnych sprawy, a zatem żeby art. 233 kpc w ogóle mógł mieć w tej sprawie zastosowanie.

Z kolei art. 133 § 1 Prawa o postępowaniu... stanowi, że ?Sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy...". Z uzasadnienia skargi nie wynikało, iżby WSA w Szczecinie temu przepisowi uchybił. W szczególności nie wskazano aby przy wyrokowaniu Sąd uwzględnił okoliczności, które nie zostały w aktach podatkowych sprawy udokumentowane. Umknęło uwadze autora skargi, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) w związku z art. 3 § 2 pkt 1 Prawo o postępowaniu... sądy tego rodzaju powołane są (wyłącznie) do badania zgodności z prawem przedmiotu zaskarżenia (decyzji); nie orzekają w inny bezpośredni sposób o prawach i obowiązkach stron postępowania administracyjnego (podatkowego).

Akta administracyjne służą Sądowi do ?sprawdzenia" czy ocena stanu faktycznego sprawy dokonana została przez organy podatkowe w ramach przepisów regulujących postępowanie podatkowego i czy do tego stanu zastosowano właściwe (subsumcja), prawidłowo ?wyłożone" przepisy prawa materialnego.

Skarżąca nie mogła zatem oczekiwać, że wbrew treści zgromadzonych w postępowaniu podatkowym dowodów, bez żadnych ?przeciw" dowodów i rzeczowych argumentów ze strony Spółki-podatniczki

Sąd we własnym zakresie orzeknie, że wprawdzie 500.000 zł zapłaciła Spółce B przy okazji kupna punktów skupu dziczyzny za określoną, za każdy z nich, kwotę - co wynika z uchwały Walnego Zgromadzenia - za ?utracony przez zbywcę zysk z okresu 5 lat", ale w istocie kupiła informacje handlowe, organizacyjne i markę firmy.

Jeśli chodziło o zarzuty naruszenia prawa materialnego to nie zostały one uzasadnione w ogóle, przez co uchyliły się spod merytorycznej oceny Sądu. Wątpliwości budziło zresztą ich sformułowanie.

Przedmiotem skargi jest (wyłącznie) orzeczenie sądu administracyjnego l instancji (art. 173 § 1 Prawa o postępowaniu...) i do niego winny się odnosić zarzuty kasacyjne. Wojewódzki Sąd Administracyjny w ogóle nie oceniał zasadności decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z 11 września 2003 r. w świetle postanowień rozporządzenia Rady Ministrów z 25 stycznia 1994 r. w sprawie odliczeń od dochodów wydatków inwestycyjnych oraz obniżek podatku dochodowego. Skarżona decyzja wskazywała na art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 137, poz. 639), skarga kasacyjna zarzutu w tym zakresie nie zawierała. Zgodnie z art. 183 § 1 Prawa o postępowaniu... Sąd związany jest granicami kasacyjnymi - zakreślonymi przez autora skargi.

Ze wskazanych przyczyn Naczelny Sąd na podstawie art. 184 i art. 204 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w wyroku.