POSTANOWIENIE

Na podstawie art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie odliczeń od dochodu poniesionych wydatków na cele rehabilitacyjne

stwierdzam, że:

stanowisko przedstawione w tym wniosku w odniesieniu do

1. odliczeń wydatków poniesionych na zakup samochodu, na zakup leków, na używanie własnego samochodu - dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, na odpłatny konieczny przewóz innymi środkami transportu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - jest prawidłowe,
2. odliczeń wydatków na używanie własnego samochodu oraz na odpłatny przewóz innymi środkami transportu w związku z dowozem do szpitali, lekarza i przychodni lekarskich w celu innym niż niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - jest nieprawidłowe

UZASADNIENIE

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Podatnik jest osobą niepełnosprawną, posiada decyzję o zakwalifikowaniu do I grupy inwalidzkiej, która została wydana w 1997r. Nie otrzymuje żadnych dofinansowań na cele rehabilitacyjne, a poniesione wydatki na cele rehabilitacyjne nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu i nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. W roku 2005 Podatnik poniósł wydatki na zakup leków, których stosowanie zalecił lekarz specjalista. Podatnik w 2005r. poniósł wydatek na zakup samochodu oraz wydatki na jego używanie w związku z dowożeniem do szpitali na rehabilitację oraz do przychodni lekarskich. Poza tym poniósł wydatki związane z przewozami innymi środkami transportu do szpitali i lekarza.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym Podatnik pyta:

1. Czy może odliczyć wydatki na zakup leków, jeśli lekarz specjalista stwierdził, że powinien stosować leki stale lub czasowo?
2. Czy może odliczyć wydatki poniesione na używanie własnego samochodu na dowożenie do szpitali na rehabilitację oraz do przychodni lekarskich?
3. Czy może odliczyć wydatki poniesione na dowożenie do szpitali i lekarza innymi środkami transportu?
4. Czy może odliczyć zakup samochodu osobowego niezbędnego na dowożenie do szpitali na rehabilitację i do przychodni lekarskiej?

Podatnik stoi na stanowisku, iż może odliczyć wydatki na zakup leków oraz wydatki poniesione na dowóz własnym samochodem do szpitali na rehabilitacje oraz do przychodni lekarskich a także wydatki poniesione na dowóz do szpitala i lekarza innymi środkami transportu. Nie może natomiast odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej zakupu samochodu.

Zgodnie z treścią art.26 ust.1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity tekst Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz.176 z późn.zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2005r., podstawę obliczenia podatku, z pewnymi zastrzeżeniami, stanowi dochód po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art.26 ust.7a updof stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust.1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
8. utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt 7, psa przewodnika - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty określonej w pkt 7,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:

a) osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
b) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do 16 lat - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit.a),

14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:

a) na turnusie rehabilitacyjnym,b) w zakładach, o których mowa w pkt 6,
c) na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Wydatki, o których mowa w ust.7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art.26 ust.7b updof).

Wysokość wydatków wymienionych w punktach 1-6, 9, 10, 11, 12, 13, 15 podlegającą odliczeniu od dochodu ustala się na podstawie dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków.

Natomiast wydatki wymienione w punktach 7, 8 i 14 podlegają odliczeniu od dochodu w wysokości nieprzekraczającej z każdego z tytułów kwoty 2280 zł, przy czym nie jest wymagane posiadanie dowodu poniesienia wydatków (art.26 ust. 7c updof).

Warunkiem odliczenia w/wym. wydatków jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów

(art.26 ust.7d w/wym. ustawy).

Na podstawie art.26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust.7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
b) znaczny stopień niepełnosprawności,

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a) całkowitą niezdolność do pracy albo
b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Odliczenie z tytułu tej ulgi mogą być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. (art.26 ust.7g updof).

Zgodnie z art.26 ust.13a updof wydatki na cele określone w ust.1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Mając na uwadze powyższy stan prawny i faktyczny stwierdza się, że podatnikowi posiadającemu orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, o którym mowa w art.26 ust.7d, 7f lub 7g updof, przysługuje prawo odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, określonych w art.26 ust.7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem prawidłowe jest stanowisko Podatnika, iż może odliczyć od dochodu wydatki na leki, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki - stale lub czasowo - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podatnik poniósł wydatki na używanie własnego samochodu na dowożenie do szpitali na rehabilitację oraz do przychodni lekarskich. Poza tym poniósł wydatki związane z przewozem innymi środkami transportu do szpitali i lekarza.

Z uwagi na fakt, iż zarówno pojęcie zabiegu, jak i rehabilitacji nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym wyjaśnienia pojęć dokonano w oparciu o definicję słownikową oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zabieg (stosownie do definicji umieszczonej w Słowniku Języka Polskiego PWN Warszawa 2002 Red. prof. M. Szymczak) stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby). Rehabilitacja w medycynie oznacza przywracanie sprawności fizycznej, psychicznej i społecznej (także zawodowej), utraconej wskutek schorzeń i urazów, przez stosowanie działań usprawniających. Rehabilitacja jest procesem medyczno-społecznym, którego celem jest przywrócenie człowiekowi niepełnosprawnemu utraconych funkcji w przebiegu choroby, a także wad rozwojowych i wrodzonych. Innymi słowy rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej . Należy podkreślić, że nie wszystkie wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu, a jedynie te, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl cytowanego wyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczeniu podlegają te wydatki które poniesione są w związku z koniecznymi przewozami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wyrażenie "zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne" zawęża w istotny sposób cel przejazdu, który upoważnia do zastosowania przedmiotowego odliczenia. W odliczeniu tym nie mieszczą się np. wizyty u lekarza, których celem jest jedynie rozpoznanie bieżącego stanu zdrowia pacjenta, wskazanie dalszego sposobu leczenia czy badania kontrolne.

Za prawidłowe należy uznać stanowisko, iż można odliczyć od dochodu wydatki na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł, zatem jeśli Podatnik spełnił wszystkie powyższe warunki to może skorzystać z odliczenia poniesionych wydatków od dochodu.

Wydatki poniesione na konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne innymi środkami transportu można odliczyć od dochodu na podstawie dokumentów potwierdzających ich poniesienie. Zaznaczyć należy, iż muszą to być wyłącznie niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Katalog wydatków na cele rehabilitacyjne, określony w przepisach art.26 ust.7a updof, jest katalogiem zamkniętym, zatem żadne inne wydatki, oprócz tam wskazanych, nie mogą być - na gruncie podatkowym - traktowane jako wydatki na cele rehabilitacyjne. Dlatego też poniesione wydatki na dojazdy zarówno własnym samochodem jak i innymi środkami transportu na wizyty lekarskie, do przychodni lekarskiej i do szpitali, w przypadku, gdy są to wyjazdy na konsultacje i badania lekarskie, które mają odzwierciedlić stan zdrowia, jednakże w żaden sposób na niego nie wpływają (tzn. nie są zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi) - nie podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne. Zatem nieprawidłowe jest stanowisko Podatnika uogólniające, iż może odliczać wydatki poniesione na dowożenie własnym samochodem oraz innymi środkami transportu do szpitali i lekarzy czy przychodni lekarskich, jeżeli cele tych wydatków byłyby inne niż niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, o których mowa w art.26 ust.7a pkt 13 i 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto prawidłowe jest stanowisko Podatnika, iż nie może odliczyć, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, zakupu samochodu osobowego - nie jest to wydatek na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art.26 ust.7a updof.

Należy zaznaczyć, że omówione wyżej odliczenia są odliczeniami od dochodu, a nie jak twierdzi Podatnik w piśmie z dnia 28.11.2005r (07.12.2005r. - data wpływu do Kancelarii podawczej tut. Urzędu) odliczeniami od podatku.

Mając na uwadze wyżej przywołane przepisy prawne oraz stan faktyczny - postanowiono jak na wstępie.