POSTANOWIENIE

W związku z wnioskiem Spółki z dnia 23 lutego 2006 r. - w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego - Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.)

postanawia

uznać stanowisko Podatnika za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Z treści wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność w zakresie sprzedaży detalicznej paliw przy pomocy sieci automatycznych bezzałogowych stacji paliw. Spółka dokonuje sprzedaży paliw zarówno na rzecz osób fizycznych, jak i prowadzących działalność gospodarczą. Spółka stworzyła system pozwalający na identyfikację klientów jako osób prowadzących działalność gospodarczą i umożliwiający wystawianie tym podmiotom faktur VAT. Spółka dodatkowo bezpłatnie oferuje tym podmiotom karty Neste ID, na których podane są dane klienta. Użycie kart w trakcie tankowania powoduje zapisanie transakcji na koncie klienta. Klient po dokonaniu zakupu paliwa otrzymuje potwierdzenie dokonania transakcji (wydruk niefiskalny) ze wszystkimi informacjami. Na koniec miesiąca na rzecz powyższego klienta wystawiana jest zbiorcza faktura VAT. W sytuacji, gdy kupujący paliwo klient nie użyje karty ID w czasie tankowania omawiany system rozpoznaje takiego klienta jako osobę fizyczną. Sprzedaż wówczas jest zarejestrowana przez kasę fiskalną i klient otrzymuje paragon fiskalny.

Klienci, którzy:

1. nie poinformowali Spółkę o prowadzonej działalności gospodarczej (poprzez wysłanie wniosku o wydanie kart Neste ID),
2. nie użyli w czasie tankowania kart Nesce ID, przez co system zarejestrował ich transakcje sprzedaży na kasie fiskalnej

przesyłają do Spółki paragony fiskalne z prośbą o wystawienie faktur.

Spółka stoi na stanowisku, iż w świetle ustawy o VAT żądanie wystawiania faktur powinno być zgłoszone nie później niż w terminie 7 dni od daty dokonania transakcji. Stąd też Spółka odmawia klientom wystawiania faktur na podstawie przedłożonych paragonów, gdy żądanie zostaje zgłoszone po tym terminie.

Ustosunkowując się do stanowiska Spółki Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie stwierdza co następuje.

Na gruncie przepisów prawa podatkowego jednym z podstawowych obowiązków podmiotów gospodarczych jest prawidłowe, rzetelne i terminowe dokumentowanie sprzedaży. Podatnicy VAT dokumentują sprzedaż przez wystawienie faktury VAT.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania normuje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług , do których nie maja zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2005r., Nr 95, poz. 798).

Faktury wystawiane przez podatników VAT odgrywają pierwszorzędną rolę na gruncie tego podatku. Faktura VAT jest dokumentem, któremu ustawodawca przypisał istotne funkcje podatkowe dla potrzeb rozliczenia podatku VAT. Jak stwierdził NSA z w wyroku z dnia 5 czerwca 2002 r. (sygn. Akt I SA/Wr 2761/99), "faktura jest podstawowym dokumentem księgowym, którego funkcją zasadniczą jest udokumentowanie transakcji i umożliwienie jej poprawnego ujęcia zarówno w księgach sprzedawcy, jak i nabywcy". Dodatkowo znaczenie faktury polega na tym, iż jest jedynym dokumentem w obrocie krajowym, który stanowi podstawę dla nabywcy towaru lub usługi (będącego podatnikiem VAT) do odliczenia podatku naliczonego. Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm) prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny. W związku z tym powyższe prawo nie powstanie jeżeli podatnik VAT faktury nie otrzyma. Europejski Trybunał Sprawiedliwości wielokrotnie w swoich wyrokach podkreślał, iż możliwość odliczenia podatku naliczonego nie stanowi żadnego przywileju dla podatnika, lecz jest podstawowym i fundamentalnym uprawnieniem, wynikającym z samej konstrukcji podatku od wartości dodanej. Z orzecznictwa ETS wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego w zasadzie nie może być ograniczone ani pod względem czasu, ani pod względem zakresu przedmiotowego. ETS zwracał uwagę, iż właśnie zasada odliczenia podatku naliczonego zapewnia uzyskanie neutralności podatku. W uzasadnieniu orzeczenia w sprawie C- 37/95 (orzeczenie z dnia 15 stycznia 1998 r., Belgische Staat vs. Ghent Coal Terminal NV) Trybunał stwierdził, że system odliczeń podatku oznacza całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od obciążeń z tytułu VAT zapłaconego lub należnego (do zapłaty) w prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia, że jakąkolwiek działalność gospodarcza, bez względu na jej cel oraz rezultat, o ile sama jest opodatkowana VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny. W podobnym duchu wypowiada się NSA w przywołanym już orzeczeniu z dnia 7 czerwca 2004 r. W wyroku tym NSA opowiedział się, w ślad za orzecznictwem ETS, za traktowaniem odliczania podatku naliczonego jako reguły, a nie szczególnego przywileju (co był charakterystyczne, jak zauważa Sąd, dla dotychczasowego orzecznictwa wydanego na gruncie ustawy o VAT z 1993 r.). Zdaniem Sądu, pozwala to na zachowanie zasady potrącalności, która powinna być na gruncie ustawy o VAT rozumiana możliwie najszerzej. Oznacza to, że zawsze ma ona zastosowanie przy nabyciu towarów handlowych dokonanym z zamiarem wykorzystania ich w działalności opodatkowanej. Ponieważ faktura jest tym dokumentem, który umożliwia odliczenie, stąd tak ważna jest rola faktury w stosunkach pomiędzy podatnikami VAT.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy obowiązani są wystawiać fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę, podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. W przypadku gdy nabywcą jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, fakturę wystawia się wyłącznie na życzenie tej osoby.

Stosownie do § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 17 i 18. Termin ten koresponduje z generalną zasadą siedmiodniowego terminu wystawienia dokumentu (rachunku) przez sprzedawcę towaru (świadczącego usługę), określonego w art. 87 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.). Jest to termin związany w szczególności z regulacją art. 19 ust. 4 ustawy o VAT dotyczącą zasad ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego u sprzedawcy towarów i usług.

Przepis art. 87 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa nakłada na podatników prowadzących działalność gospodarczą obowiązek wystawienia rachunku potwierdzającego dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi, na żądanie kupującego. Zgodnie z § 4 ww. artykułu, podatnik nie ma obowiązku wystawienia rachunku, jeżeli żądanie zostało zgłoszone po upływie trzech miesięcy od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Przepis ten wskazuje na możliwość zwrócenia się przez nabywcę z żądaniem wystawienia rachunku (faktury) w terminie do trzech miesięcy od dnia dokonania transakcji (zob. interpretacja Kujawsko -Pomorskiego Urzędu Skarbowego z dnia 31.12.2004 r., sygn. ZP-II/443-183/2004, zamieszczona na stronach internetowych Ministerstwa Finansów).