P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Strony z dnia 03.04.2006r. (data wpływu do tut. Urzędu 05.04.2006r.), o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tj.:1.Czy Spółka dokonująca sprzedaży wierzytelności na rzecz Faktora uzyskuje z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych,2.Czy przychód uzyskany przez Spółkę ze sprzedaży wierzytelności na rzecz Faktora może zostać zaliczony do puli przychodów branych pod uwagę przy ustalaniu rocznej kwoty wydatków na reprezentację i reklamę niepubliczną zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie #8722; biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia:

uznać stanowisko Strony za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego przez Stronę stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonuje sprzedaży towarów na rzecz swojego Kontrahenta. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka zalicza, w dacie wystawienia faktury VAT, kwotę należną z tytułu sprzedanych towarów do podatkowych przychodów należnych. Spółka zalicza więc do podstawy opodatkowania w podatku dochodowym cały przychód należny z tytułu dokonanej sprzedaży towaru na rzecz Kontrahenta. W wielu przypadkach umowy dostawy towarów przewidują wydłużone terminy płatności. W związku z tym w celu bieżącego finansowania działalności Spółka zawarła umowę faktoringową, na mocy której sprzedaje swoje niewymagalne wierzytelności względem Kontrahentów na rzecz Faktora. Spółka dokonuje więc sprzedaży na rzecz Faktora wierzytelności, która uprzednio została zaliczona przez Spółkę do przychodów i tym samym opodatkowana podatkiem dochodowym. Faktycznie Spółka otrzymuje zapłatę tylko od Faktora, który jest nabywcą wierzytelności Spółki należnej od Kontrahenta. Po dokonaniu przez Spółkę sprzedaży wierzytelności Faktor staje się jedynym wierzycielem Kontrahenta z tytułu przedmiotowej wierzytelności.

W ocenie Spółki, w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wartość wierzytelności wyrażona w cenie sprzedaży stanowi przychód podatkowy w rozumieniu art. 14 ust. 1 ww. ustawy. Zdaniem Spółki w omawianej sytuacji mamy do czynienia z odpłatnym zbyciem prawa majątkowego, o którym mowa w hipotezie tego przepisu. Nie ma przy tym znaczenia fakt, iż sama wierzytelność będąca następnie przedmiotem obrotu została uprzednio zarachowana w rachunku podatkowym Spółki do przychodów należnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka uważa, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z dwoma niezależnymi względem siebie strumieniami przychodów, których podstawę prawną uzyskania stanowią dwie różne transakcje zawierane przez Spółkę:transakcja sprzedaży towarów dokonana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, z której wartość i moment powstania przychodu podatkowego określana jest odpowiednio w art. 12 ust. 3 i 3a ustawy o pdop,transakcja odsprzedaży wierzytelności, której źródłem jest transakcja factoringowa, która jest transakcją całkowicie samodzielną i kreującą samoistny przychód skategoryzowany w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Trafność powyższego stanowiska, zdaniem Spółki potwierdza również regulacja art. 12 ust. 4b ustawy o pdop. Wskazany przepis wyłącza z przychodów podatkowych wynajmujących bądź wydzierżawiających kwoty płacone przez nabywców wierzytelności z tytułu opłat wynikających z umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz innych umów o podobnym charakterze, w przypadku gdy umowy te nie wygasają pomiędzy ich dotychczasowymi stronami. W niniejszej sprawie tytułem prawnym powstania wierzytelności będących następnie przedmiotem obrotu nie jest umowa najmu, dzierżawy lub inna umowa o podobnym charakterze, lecz umowa sprzedaży towarów. Oznacza to, że sprzedaż tych wierzytelności nie powoduje wyłączenia z przychodów podatkowych sprzedawcy uzyskanej ceny. Dla poparcia swojego stanowiska Spółka powołuje się na wyrok NSA z dnia 26.06.2003r. sygn. akt I SA/Wr 287/01.
Odnośnie kwestii, czy przychód ze sprzedaży wierzytelności na rzecz faktora może być brany pod uwagę przy ustalaniu limitu kwoty wydatków na reprezentację i reklamę niepubliczną, Spółka stoi na stanowisku, iż użyte w treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o pdop pojęcie "przychód" odnosi się do wszystkich kategorii przychodów podatkowych uzyskiwanych przez Spółkę, w tym również ze sprzedaży wierzytelności na rzecz faktora. Tak więc zdaniem Spółki, wysokość przychodu uzyskanego przez Spółkę ze sprzedaży wierzytelności na rzecz Faktora jest w całości zaliczana do przychodów, których 0,25% stanowi kwotę limitu wydatków na reprezentację i reklamę niepubliczną zaliczaną w całości do kosztów uzyskania przychodów. W ocenie Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego przedstawiona przez Stronę argumentacja jest nieprawidłowa. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (...). Pojęcie przychody należne w ujęciu materialno-podatkowym oznacza kwoty należne, których wydania podatnik może żądać, a które jeszcze nie zostały otrzymane. Oznacza to, że przychody te będą należne nawet wówczas, gdy ich nie otrzyma albo zrezygnuje z ich otrzymania. Dotyczy to również sytuacji, gdy strony odroczą termin płatności należności pieniężnych. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka przychód ze sprzedaży towarów handlowych na rzecz kontrahenta, wykazała jako przychód należny. W wielu przypadkach umowy dostawy towarów przewidywały wydłużone terminy płatności, w związku z tym w celu wcześniejszego uzyskania środków pieniężnych wynikających z tych transakcji, Spółka zawarła umowę faktoringową, na mocy której sprzedała swoje wierzytelności względem kontrahentów na rzecz Faktora. W wyniku zawarcia umowy faktoringu nastąpiła spłata należności za sprzedany towar, które już wcześniej Spółka zaliczyła do przychodów. Ze względu na wskazane okoliczności, kwota wypłacona przez nabywcę wierzytelności (Faktora) nie stanowi przychodu dla Spółki. Za stanowiskiem takim przemawia również to, że w związku ze zbyciem na rzecz faktora wierzytelności, dla faktora równowartość spłaconej w ten sposób należności za kontrahenta Spółki, nie będzie w tym momencie stanowić kosztu uzyskania przychodu.Odnosząc się natomiast do powołanego przez Spółkę wyroku NSA z dnia 26.06.2003r. sygn. akt I SA/Wr 287/01, należy stwierdzić, że orzeczonego w nim stanowiska nie można przekładać na sytuację Spółki, ponieważ wyrok ten nie zapadł w sprawie Spółki. Ponadto ze względu na fakt, że w sprawie nie orzekał skład siedmiu sędziów, wyrok ten nie stanowi przepisów prawa. Reasumując, Spółka, wykazując na podstawie art. 12 ust. 3 i 3a ustawy o pdop przychód ze sprzedaży towarów handlowych w momencie wystawienia faktur VAT, nie może ponownie wykazać przychodu w momencie sprzedaży wierzytelności, które de facto stanowiły zapłatę należności wynikających z tych faktur i które wcześniej Spółka juz uwzględniła jako przychód należny w swym rachunku podatkowym. Mając na uwadze powyższe, iż Spółka nie może rozpoznać jako przychodu podatkowego kwoty uzyskanej ze sprzedaży wierzytelności, kwota ta nie może być przez Spółkę uwzględniona przy ustalaniu kwoty limitu wydatków na reprezentację i reklamę niepubliczną, które można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy o pdop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów (...). Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych posługuje się pojęciem przychodu, dla potrzeb tego przepisu należy przyjąć wartość przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Tak więc w sytuacji, gdy omawiany wydatek nie może stanowić przychodu podatkowego Spółki, nie może być brany pod uwagę przy ustalaniu ww. limitu.

Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak na wstępie.Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.