POSTANOWIENIE

W związku z wnioskiem Spółki z dnia 23.05.2006 r. (data wpływu do tut. Urzędu 24.05.2006 roku) - w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, na podstawie art.14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w kwestii sprzedaży wierzytelności własnych Spółki

postanawia

uznać stanowisko Podatnika za nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że przedmiotem prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej jest świadczenie usług telekomunikacyjnych. W związku z faktem, iż zdarzają się sytuacje w których następuje zwłoka klientów w zapłacie za świadczone usługi, Spółka rozważa sprzedaż niezapłaconych w terminie wierzytelności na rzecz podmiotów trzecich. Podmiot zwraca się z zapytaniem dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności zbycia przez Spółkę własnych wierzytelności na rzecz podmiotów trzecich, jak również czy klasyfikacja sprzedaży wierzytelności własnych jest niezależna od faktu, czy nabywcą usługi będzie podmiot świadczący na rzecz Spółki usługę factoringową czy też nie. Dodatkowo Spółka składa pytanie warunkowe (uzależnione od uzyskania twierdzącej odpowiedzi na pierwsze pytanie) czy świadczenie tego typu czynności jest zwolnione w podatku od towarów i usług oraz czy ewentualnie obrót z tego tytułu wlicza się do obrotu od którego uzależniona jest proporcja, służąca do odliczania kwot podatku naliczonego. Zdaniem Spółki wykonywanie opisanych we wniosku czynności stanowiło będzie świadczenie usług, dla których klasyfikacja będzie niezależna od faktu czy nabywca świadczył będzie na rzecz Spółki usługę factoringową czy też nie. Dodatkowo zdaniem Spółki świadczenie określonych we wniosku czynności podlegało będzie zwolnieniu w podatku od towarów i usług, jak również uzyskanego obrotu nie będzie wliczało się do obrotu od którego uzależniona jest proporcja, służąca do odliczania kwot podatku naliczonego.

Sprzedaż wierzytelności w formie cesji wierzytelności (przelewu wierzytelności) na osobę trzecią najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi. Cesja taka, z punktu widzenia pierwszego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż. Regulacja prawna umowy cesji wierzytelności zawarta jest w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.). W myśl art. 509 § 1 Kodeksu Cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem). W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej (przez pierwszego wierzyciela) nie można zakładać, iż czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ponieważ żaden rodzaj działalności gospodarczej nie może zmierzać do celu jakim jest nieuzyskanie wymagalnej zapłaty za świadczone usługi lub dostarczone towary, a w konsekwencji do sprzedaży tak powstałej wierzytelności. O pośrednictwie finansowym w przypadku przelewu wierzytelności można mówić tylko gdy przedmiotem zbycia jest wierzytelność wcześniej nabyta od innego podmiotu i tylko w przypadku gdy czynność taka stanowi przedmiot działalności gospodarczej podatnika. Nie można zatem powiedzieć, że z tego tytułu u sprzedawcy powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Jednocześnie Naczelnik tut. Urzędu pragnie poinformować, iż jest w posiadaniu pisma Dyrektora Departamentu Koordynacji i Organizacji Badań Głównego Urzędu Statystycznego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2006 roku nr OB-02-22-5672/KU-732/2005/7865 z którego wynika, iż zgodnie z obowiązującą od dnia 1 maja 2004 roku Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) - wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004 roku (Dz. U. Nr 89, poz. 844 z późn. zm.) oraz stosowaną do celów podatkowych Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 roku (Dz. U. Nr 42, poz. 264 z późn. zm.) - sprzedaż wierzytelności własnych (sprzedającego) według zasad metodologicznych PKWiU nie jest usługą. Zgodnie zaś z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54 poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu tym podatkiem podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jednocześnie art. 8 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jednakże usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych.

Reasumując w transakcjach, w których przedmiotem zbycia jest wierzytelność "własna" Spółka w wyniku przeprowadzonej transakcji nie będzie występowała w charakterze podatnika w podatku od towarów i usług. Jednocześnie z punktu widzenia powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług sprzedaż wierzytelności "własnej" będzie dla Spółki wywierała podobne skutki niezależnie od faktu czy sprzedaż tej wierzytelności będzie wykonaniem usługi faktoringowej czy też nie. Świadczenie usług faktoringu powoduje bowiem powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług i dlatego na podmiocie świadczącym taką usługę ciąży obowiązek prawidłowego rozliczenia świadczonej usługi w podatku od towarów i usług.