W przedstawionym stanie faktycznym Podatnik wskazuje, że w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej w roku 2004 świadczył na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej w Poznaniu usługi polegające na przeprowadzeniu inwentaryzacji budynków będących w zasobach Spółdzielni Mieszkaniowej. Za wykonane usługi podatnik w roku 2004 wystawił faktury VAT i zaliczył je do przychodów zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w dacie ich wystawienia. W związku z brakiem zapłaty za wykonane usługi podatnik w roku 2005 wystąpił do Sądu Rejonowego w Poznaniu o wydanie nakazu zapłaty. W dniu 31.03.2005r. Sąd Rejonowy w Poznaniu wydał nakaz zapłaty, którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. W dniu 29.04.2005r. pozwana Spółdzielnia Mieszkaniowa złożyła sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty i wniosła o oddalenie powództwa wskazując, że powód nie wykonał swojego zobowiązania wynikającego z umowy oraz że pozwana nie zaakceptowała zapłaty.Jako uzupełnienie stanu faktycznego podatnik do wniosku dołączył wyrok Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 29.07.2005r oraz wyrok Sądu Okręgowego z dnia 07.12.2005r. Wyrokiem z dnia 29.07.2005r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo o zapłatę. W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że zgromadzony materiał dowodowy w sprawie „ (... ) nie jest materiałem wystarczającym do uznania, że pozwany jest dłużnikiem powoda z tytułu jakiejkolwiek łączącej strony umowy”. Ponadto „ ( ... ) faktury same w sobie nie stanowią dowodu wykonania zobowiązania (... ), czyli powód ( podatnik ) „ ( ... ) nie udowodnił swojego roszczenia ani co do zasady ani co do wysokości”.Wniesiona przez podatnika apelacja od wyroku Sądu I Instancji została oddalona przez Sąd II Instancji i wyrok oddalający powództwo o zapłatę stał się ostateczny.

Zdaniem podatnika zgodnie z art. 23 ust.1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisy aktualizujące wartość należności nie są kosztami uzyskania przychodów, z tym, że kosztami uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona do przychodów na podstawie art. 14 w/w ustawy, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie art. 23 ust. 3 pkt 4, zgodnie z którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną w szczególności gdy wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze postępowania sądowego. Zdaniem podatnika wniesienie przez dłużnika sprzeciwu od wydanego przez Sąd nakazu zapłaty jest dostatecznym uprawdopodobnieniem nieściągalności wierzytelności i wartość należności, która zaliczona została zgodnie z art. 14 cytowanej ustawy do przychodów może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym w którym nastąpiło zakwestionowanie należności tj. w 2005 roku.

Organ podatkowy nie zgadza się ze stanowiskiem podatnika.

Zgodnie z art.14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm./ za przychody z działalności, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. W związku z tym przychody wykazuje się do opodatkowania niezależnie od tego, czy zostały opłacone, bowiem zgodnie z treścią przepisu art. 14 ust. 1c za datę powstania przychodu uważa się /z zastrzeżeniami wynikającymi z ust. 1e-1g/ dzień wystawienia faktury /rachunku/, nie później jednak niż ostatni dzień miesiąca, w którym:

1. wydano rzecz, zbyto prawo majątkowe lub

2. wykonano usługę, w tym częściowo wykonano usługę, jeżeli jej częściowe wykonanie stanowi wynikający z umowy lub odrębnych przepisów tytuł do zapłaty, lub

3. otrzymano zapłatę za wykonanie świadczenia – w pozostałych przypadkach.Równolegle do w/w przepisów podatkowych stanowiących obowiązek podatkowy ustawodawca wprowadził możliwość zarachowania w koszty uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.

Co do zasady wierzytelności nie są kosztami uzyskania przychodów, ale w ściśle określonych sytuacjach mogą one ten koszt stanowić. Taka konstrukcja możliwa jest przy zastosowaniu treści przepisów wynikających z art. 23 ust. 1 pkt 20 i pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wierzytelności uznane przez przedsiębiorcę za nieściągalne, które można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu w/w przepisów, podzielone zostały na dwie grupy:1/ wierzytelności odpisane jako nieściągalne oraz2/ wierzytelności objęte odpisem aktualizującym.Zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art.14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust.3Zgodnie z art. 23 ust.3 nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust.1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

1. dłużnik został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku albo

2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo

3. wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo

4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika, na drodze powództwa sądowego.

Ze względu na użyty przez ustawodawcę zwrot „ w szczególności”, katalog uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności jest otwarty, mogą zatem istnieć inne okoliczności tego uprawdopodobnienia. Jeżeli nie zachodzą okoliczności wymienione w ustawie , to wierzyciel musi zgromadzić takie dowody i przedstawić takie fakty, które będą pozwalały na wyciągnięcie wniosku, że istnieje duże prawdopodobieństwo nieściągnięcia wierzytelności.Należy w tym miejscu wskazać, że uprawdopodobnienie, o którym mowa w powołanym przepisie, to tylko prawdopodobieństwo wystąpienia określonego zdarzenia, w tym przypadku nieściągalności wierzytelności a nie jego udowodnienie.

Według podatnika wystarczającym uprawdopodobnieniem nieściągalności wierzytelności jest złożenie przez dłużnika sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego na drodze powództwa sądowego.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny i prawny, a w szczególności wyrok Sądu Rejonowego z dnia 29.07.2005r. w którym Sąd orzekł, że wierzytelność, a więc zobowiązanie dłużnika wobec wierzyciela do świadczenia pieniężnego nie istnieje należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie mają zastosowania przepisy art.23 ust. 3 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponieważ przedmiotowa usługa nie była wykonana ( co orzekł Sąd ) nie istniały przesłanki do wystawienia faktur. W związku z tym przychody zaewidencjonowane w 2004 roku w podatkowej księdze przychodów i rozchodów były nienależne.

Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań – Grunwald informuje, że ma Pan prawo do skorygowania przychodów za 2004 rok poprzez złożenie wniosku o stwierdzenie nadpłaty wraz ze skorygowanym zeznaniem podatkowym w trybie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. –Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm. )

Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań-Grunwald informuje, że niniejsza interpretacja została udzielona w oparciu o przedstawiony przez Podatnika stan faktyczny i zawiera ocenę prawną z uwzględnieniem stanu prawnego na dzień jej sporządzenia.Traci swą ważność w przypadku jej zmiany lub uchylenia przez organ odwoławczy oraz w przypadku zmiany stanu faktycznego i prawnego po dniu jej wydania.