Prezydent Miasta Kutno działając na podstawie art. 14a § 1, § 3 i § 4 oraz art. 216 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.)udziela na wniosek Podatnika interpretacji co do zakresu i sposobu interpretowania art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm.) w indywidualnej sprawie uznając, iż budynek koszarowy w którym mniej niż połowa powierzchni użytkowej jest zajęta bezpośrednio na zakwaterowanie żołnierzy, nie jest budynkiem mieszkalnym w myśl ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
W dniu 05.06.2006 r. Podatnik złożył, zgodnie z art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej, wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa w jego indywidualnej sprawie.
W celu prawidłowego wypełniania deklaracji podatkowych wnioskodawca prosi o zajęcie stanowiska w sprawie kwalifikacji budynków zajętych bezpośrednio na zakwaterowanie żołnierzy do grupy budynków mieszkalnych. Przedmiotowy wniosek dotyczy jednego budynku koszarowego, znajdującego się na terenie miasta Kutna, przy ul. ... . Powierzchnia użytkowa tego budynku wynosi 3.467 m2, z czego 1.456 m2 zajętych jest bezpośrednio na zakwaterowanie żołnierzy. Jednocześnie podatnik informuje, że z dokumentacji architektonicznej wynika, iż część budynku to pomieszczenia koszarowe.
Zdaniem podatnika wykładnia językowa przemawia za uznaniem przedmiotowego budynku za budynek mieszkalny, gdy czasowo zamieszkują go żołnierze Wojska Polskiego, a powyższe potwierdzają następujące akty prawne:
Ustawa z dnia 22.06.1995 r. o Zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej - rozdział 2 Zakwaterowanie zbiorowe żołnierzy - art. 6 ust. 1, który brzmi "Na zakwaterowanie zbiorowe żołnierzy przeznacza się wspólne kwatery stałe będące pomieszczeniami mieszkalnymi w budynkach położonych na terenach zamkniętych." (Dz. U. z 2005 r. Nr 41, poz. 398, zm.; Dz. U. Nr 132, poz. 1110).Zarządzenie Nr 9/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 20 lutego 1998 r., które w § 1 pkt 3 stanowi, że pomieszczenia izb żołnierskich traktuje sie jako pomieszczenia przeznaczone na stały pobyt ludzi, tj. na zaspokojenie potrzeb mieszkalnych osób w nich przebywających.Wnioskodawca twierdzi, iż powyższe przepisy nie zawierają pojęcia koszar, posługując się wyłącznie terminem wspólnych kwater przeznaczonych na zakwaterowanie żołnierzy. Pojęcie "zakwaterowanie" oznacza zaś czasowe pomieszczenia mieszkalne; "zakwaterować" - przydzielić komuś kwaterę, "zakwaterować się" zamieszkać gdzieś tymczasowo (Słownik Języka polskiego Wydawnictwo Naukowe PWN). Ponadto podatnik przytacza stosowne wyroki Wojewódzkiego i Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi, które orzekały w sprawie o analogicznym stanie faktycznym.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem podatnika należy stwierdzić, iż budynki koszarowe są przeznaczone do zakwaterowania, tj. zamieszkiwania żołnierzy na czas pełnienia przez nich służby wojskowej, czyli funkcja tego budynku jest typowo mieszkalna (żołnierze służby zasadniczej są powołani do pełnienia czynnej służby w wojsku na czas określony, ale każdego roku są powoływane nowe roczniki - kwatery mieszkalne są stale wykorzystywane na cele mieszkaniowe).
Organ podatkowy uznał własne stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.
Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm.) w art. 5 określa wysokość stawek podatku od nieruchomości i między innymi od budynków lub ich części. Stawki te zróżnicowane są w zależności od rodzaju budynku. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 1 tej ustawy budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych, jak również ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.) nie zawierają definicji budynku mieszkalnego. Wskazać jednak trzeba, że zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027) podstawę wymiaru podatków stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Sposób zaś prowadzenia ewidencji określony został w rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2001 r. Nr 38, poz. 454). W § 65 ust. 1 w/w rozporządzenia wymienia się 10 rodzajów budynków podzielonych ze względu na ich podstawowe funkcje użytkowe, w tym między innymi budynki mieszkalne, budynki przemysłowe, budynki transportu i łączności oraz inne budynki niemieszkalne. Zgodnie z ust. 2 tego przepisu przynależność budynku do odpowiedniego rodzaju ustala się zgodnie z zasadami Klasyfikacji Środków Trwałych, wprowadzonej na podstawie przepisów o statystyce publicznej. W załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) w części III, objaśnieniach do grupy 1 budynki mieszkalne zostały określone jako obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej budynku jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. Należy więc uznać, że podstawowym kryterium mającym wpływ na ocenę, czy dany budynek jest budynkiem mieszkalnym w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych może być jego faktyczne przeznaczenie i wykorzystywanie na cele mieszkalne.
W przypadku braku w prawie podatkowym definicji budynku mieszkalnego, należy zastosować przede wszystkim wykładnię językową. Sięgając do Słownika Języka Polskiego Wydawnictwo Naukowe PWN 2003 r. za "budynek mieszkalny" przyjęto budynek służący, przeznaczony i nadający się do mieszkania czy zamieszkiwania. Natomiast pojęcie "mieszkać" oznacza zajmować jakieś pomieszczenie i traktować je jako główne miejsce swojego pobytu, czyli przebywać gdzieś stale albo czasowo. Pojęcie zaś "zakwaterować się" to zająć kwaterę, zamieszkać gdzieś na określony czas, na czas pobytu w danej miejscowości. Wykładnia językowa pojęcia budynku mieszkalnego przemawia więc za uznaniem, przy spełnieniu pozostałych przesłanek, budynków w których zakwaterowani są żołnierze na czas pełnienia służby wojskowej za budynek mieszkalny. Wykładnię taką analizując zbieżny problem, zastosował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyrokach z dnia 16 stycznia 2004 r. sygn. akt III SA 1117/03 i z dnia 16 czerwca 2004 r. sygn. akt III SA 487/03 oraz Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie rozpoznając skargę kasacyjną - wyrok z dnia 7 czerwca 2005 r. sygn. akt FSK 1936/04 (niniejsze wyroki zostały przytoczone we wniosku przez podatnika). Sąd Administracyjny stwierdził, że dokonując wykładni językowej prawa podatkowego, która powinna być uściślana i rozwijana w kontekście wykładni systemowej i funkcjonalnej, należy przede wszystkim szukać "podatkowego" rozumienia pojęć używanych przez ustawodawcę. Przy klasyfikacji budynków wyżej przedstawiona wykładnia językowa znajduje poparcie w innych dyrektywach interpretacyjnych, a w szczególności w wykładni systemowej. Znaczenie przesądzające dla zaliczenia budynku, w którym zakwaterowani są żołnierze, do budynków o charakterze mieszkalnym, mają przepisy ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP (Dz. U. z 2005 r. Nr 41, poz. 398, zm. Dz. U. Nr 132, poz. 1110). Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 i art. 7 na zakwaterowanie zbiorowe żołnierzy przeznacza się wspólne kwatery stałe będące pomieszczeniami mieszkalnymi w budynkach położonych na terenach zamkniętych. Wspólne kwatery przeznaczone na zakwaterowanie żołnierzy pełniących służbę wojskową w różnych formach zostały określone jako pomieszczenia mieszkalne, przy czym podkreślić należy, że okresowość zasadniczej służby wojskowej nie ma wpływu na mieszkaniowy charakter pomieszczeń, gdyż są one stale wykorzystywane przez nowe roczniki powoływane do tej służby.Prezydent Miasta Kutno podziela częściowo stanowisko podatnika, iż uznanie budynków koszarowych za budynki mieszkalne może mieć miejsce w przypadku faktycznego ich wykorzystywania do zakwaterowania, jednak pod warunkiem wykorzystywania do celów mieszkalnych co najmniej połowy całkowitej powierzchni użytkowej. Dlatego też w każdej sytuacji, w sposób nie budzący wątpliwości należy ustalić, czy i w jakiej części w budynkach zamieszkują żołnierze pełniący służbę wojskową. Zgodnie z oświadczeniem podatnika powierzchnia użytkowa przedmiotowego budynku wynosi 3.467 m2, z czego 1.456 m2 jest zajętych bezpośrednio na zakwaterowanie żołnierzy. Jednocześnie z dokumentacji architektonicznej wynika, iż jedynie część budynku to pomieszczenia koszarowe. Tak, więc przedmiotowy budynek nie spełnia wymogu zawartego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, definiującego budynek mieszkalny jako obiekt budowlany, w którym co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej budynku jest wykorzystywana do celów mieszkalnych.
W ocenie tutejszego organu podatkowego, budynek, w którym mniej niż połowa powierzchni użytkowej jest zajęta bezpośrednio na zakwaterowanie żołnierzy na czas służby wojskowej należy uznać za budynek pozostały i zastosować stawkę podatkową zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.
Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja nie jest dla wnioskodawcy wiążąca.