POSTANOWIENIE
Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8 poz. 60 ze zm.) Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu stwierdza, że stanowisko (...)Sp. z o. o. - przedstawione we wniosku z dnia 27.01.2006 r., który wpłynął do tut. Urzędu w dniu 01.02.2006 r., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług w przypadku nabycia surowców od kontrahenta z siedzibą w Niemczech i dostarczenia ich bezpośrednio do kontrahentów w Szwecji i Austrii, w celu wykonania gotowych produktów, a następnie przywiezienia tych produktów do Polski - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 01.02.2006 r. do Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Pismem z dnia 01.03.2006 r. wezwano Podatnika do usunięcia braków formalnych wniosku. Braki formalne zostały usunięte w dniu 13.03.2006 r. (data stempla pocztowego 10.03.2006 r.).
Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku wynika, że Spółka zakupuje miedź i nikiel od spółki powiązanej z siedzibą w Niemczech (dalej określanej jako GmbH). Spółka GmbH jest podatnikiem podatku od wartości dodanej i sprzedaż miedzi oraz niklu dokumentuje fakturą. Jako miejsce dostawy surowców spółka GmbH wskazuje zakład spółki X w Szwecji (producenta taśmy miedzianej) lub spółki Y w Austrii (producenta rurek). Surowiec (miedź, nikiel) jest dostarczany przez spółkę GmbH do spółek X i Y (tj. do Szwecji i Austrii). Spółki X i Y wykonują z miedzi i niklu odpowiednio taśmę lub rurki. Spółka obciążana jest przez spółki X i Y fakturą wyłącznie za przerób surowca, czyli za wytworzenie z niego taśmy bądź rurki. Podatek od towarów i usług nie jest rozliczany przez spółki X i Y. Faktura zawiera w opisie nazwę towaru, a cena określona jest na poziomie kosztu usługi wytworzenia. Na fakturze jest również informacja o treści "wewnątrzwspólnotowa dostawa wolna od podatku". Gotowe produkty (rurki, taśmy) przewożone są następnie do Polski i wykorzystywane przez Spółkę do produkcji urządzeń klimatyzacyjnych. W konsekwencji Spółka otrzymuje dwie faktury:
na zakup surowca (wystawioną przez spółkę GmbH),
na zakup usługi przerobu (od spółek X i Y; w rzeczywistości faktura zawiera w opisie nazwę towaru, choć jego cena określana jest na poziomie samego kosztu usługi wytworzenia).
Spółka jest zarejestrowana w Polsce dla potrzeb rozliczania podatku od towarów i usług od transakcji wewnątrzwspólnotowych i podaje zarówno spółce GmbH jak również spółkom X i Y swój numer VAT UE.
Na tle opisanego stanu faktycznego Podatnik zwraca się z pytaniem, w jaki sposób ustalić podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przypadku zakupu surowców od spółki GmbH nie dochodzi do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski, ponieważ towar (surowiec) nie trafia fizycznie do Polski. Podatnik powołuje się przy tym na przepisy art. 9 ust. 1, art. 25 ust. 1 i art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. W kwestii transakcji ze spółkami X i Y Podatnik jest zdania, iż nabywa towar a nie usługę, dlatego zakup taśm i rurek od ww. spółek nie wiąże się z obowiązkiem wykazania importu usług. Swoje stanowisko na temat transakcji ze spółkami X i Y Podatnik wywodzi z faktu, iż opis umieszczany na fakturze przez firmy X i Y wskazuje, że przedmiotem transakcji jest dostawa towarów, nie zaś usługi przerobu surowca, a Spółkę nie łączy ze spółkami X oraz Y żadna umowa określająca, że przedmiotem zlecenia jest wykonanie usługi (Spółka zamawia w spółkach X i Y konkretny produkt, tj. taśmę lub rurkę). W konsekwencji w tym wypadku brak jest podstaw do uwzględniania kosztu zakupu surowca w kalkulacji podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, ponieważ podstawę opodatkowania powiększa się o dodatkowe elementy kalkulacyjne, gdy są pobierane przez dostawcę towarów, a w przedstawionym stanie faktycznym dostawcą towaru (taśma, rurka) są spółki X i Y, nie zaś dostawca surowca (miedzi i niklu), którym jest spółka GmbH.
Oceniając stan faktyczny przedstawiony we wniosku, Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu stwierdza, że stanowisko Podatnika jest nieprawidłowe.
W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. W myśl art. 9 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:
1) nabywcą towarów jest:
a) podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika,
b) osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
- z zastrzeżeniem art. 10;
2) dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
Na podstawie art. 25 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu. Zgodnie z art. 25 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy nabywca, o którym mowa w art. 9 ust. 2, przy wewnatrzwspólnotowym nabyciu towarów podał numer przyznany mu przez dane państwo członkowskie dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych inne niż państwo członkowskie, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane również na terytorium tego państwa członkowskiego, chyba że nabywca udowodni, że wewnatrzwspólnotowe nabycie towarów zostało opodatkowane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.
W przedstawionym stanie faktycznym Spółka podaje dostawcy miedzi i niklu numer VAT UE, pod którym jest zarejestrowana w Polsce dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, natomiast transport nabytych towarów zostaje zakończony na terytorium Szwecji i Austrii. Wobec tego, jeżeli Spółka nie posiada dowodów, że wewnatrzwspólnotowe nabycie towarów zostało opodatkowane odpowiednio w Szwecji lub Austrii, ma obowiązek opodatkować przedmiotową transakcję również w Polsce.
Stosownie do art. 31 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest kwota, jaką nabywający jest obowiązany zapłacić. Zgodnie z ust. 2 cytowanego przepisu, podstawa opodatkowania, o której mowa w ust. 1, obejmuje:
1.podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze związane z nabyciem towarów, z wyjątkiem podatku;
2.wydatki dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu oraz ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę od podmiotu dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia.
Przy ustalaniu podstawy opodatkowania, o której mowa w ust. 1, przepis art. 29 ust. 4 stosuje się odpowiednio (art. 31 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług).
Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika na terytorium kraju.
Przedstawiony stan faktyczny wypełnia znamiona wskazane w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Spółka nabywając towary występuje jako podatnik podatku od towarów i usług i nabywa je w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nabyte przez Spółkę towary (przetworzony surowiec) zostają przywiezione na terytorium Polski z przeznaczeniem do produkcji urządzeń klimatyzacyjnych. Spółka wykonując powyższe czynności działa więc jako przedsiębiorca. W rezultacie następuje przemieszczenie towarów należących do podatnika z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, na terytorium kraju, które stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów podlegające opodatkowaniu na terytorium Polski.
W myśl art. 31 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11, podstawą opodatkowania jest cena nabycia, a jeżeli cena nabycia nie istnieje - koszt ich wytworzenia. Przepisy art. 31 ust. 2 i 3 cytowanej ustawy stosuje się odpowiednio.
Jak stanowi art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługi są faktycznie świadczone, z zastrzeżeniem art. 28. Stosownie do art. 28 ust. 7 w przypadku usług, o których mowa w art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. c i lit. d, świadczonych dla nabywcy, który podał wykonującemu te usługi numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi są wykonywane, miejscem świadczenia usług jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy usługi ten numer, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną wywiezione z terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi te zostały faktycznie wykonane.
W przedstawionym stanie faktycznym, towary są przywożone na terytorium Polski po wykonaniu na nich usługi, a Spółka jest zarejestrowana na terytorium kraju dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych i podała świadczącemu usługę, tj. podmiotom ze Szwecji i Austrii, swój numer VAT UE, wobec czego przedmiotowe usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.
Zgodnie z art. 29 ust. 17 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania w imporcie usług jest kwota, którą usługobiorca jest obowiązany zapłacić, z wyjątkiem gdy wartość usługi została wliczona do podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zgodnie z art. 31 ust. 2 pkt 2 lub wartość usługi - na podstawie odrębnych przepisów - zwiększa wartość celną importowanego towaru albo w przypadku gdy podatek został rozliczony przez usługodawcę.
Analizując przytoczone przepisy oraz podany stan faktyczny, Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu stwierdza, iż w przypadku nabycia surowców od spółki z siedzibą w Niemczech, a następnie przewiezienia ich na terytorium Szwecji lub Austrii celem wytworzenia gotowego produktu, Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Jeżeli Spółka nie posiada dowodów, że wewnatrzwspólnotowe nabycie towarów zostało opodatkowane odpowiednio w Szwecji lub Austrii, to podlega opodatkowaniu w Polsce. Podstawa opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia powinna zostać ustalona zgodnie z powołanym wcześniej art. 31 ust. 1-3 ustawy o podatku od towarów i usług. Oceniając natomiast transakcje ze spółkami ze Szwecji i Austrii, tut. organ podatkowy jest zdania, iż przedmiotem transakcji jest nabycie usług, a nie towarów, wobec czego powinny zostać wykazane przez Spółkę jako import usług. W tej sytuacji nie dochodzi do nabycia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a jedynie do przekazania towarów - uprzednio zakupionych, w stosunku do których Spółka już nabyła prawo do rozporządzania jak właściciel - w celu ich przetworzenia. Potwierdzeniem tego jest fakt, iż Spółka zostaje obciążona przez kontrahentów fakturą wyłącznie za przerób surowca, czyli za wytworzenie z niego produktu (cena jest określana na poziomie samego kosztu usługi przetworzenia). Podstawą opodatkowania w tym wypadku jest kwota, którą Spółka jest obowiązana zapłacić kontrahentom (art. 29 ust. 17 ustawy o podatku od towarów i usług). Jednocześnie w wyniku przemieszczenia gotowych wyrobów ze Szwecji i Austrii do Polski, Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Podstawę opodatkowania Spółka powinna określić zgodnie z powołanym wyżej art. 31 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie sporządzenia wniosku.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Na niniejsze postanowienie przysługuje prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
Zażalenie podlega opłacie skarbowej.