Z akt sprawy wynika, że S.A. pismem z dnia 30.09.2005r. wystąpiła do organu podatkowego o udzielenie pisemnej informacji co do zakresu i sposobu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, różnego rodzaju świadczeń na rzecz pracowników sfinansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.
W pkt. 2 pisma spółka wyraziła pogląd, iż bilety na koncert lub kabaret oraz koszty dojazdu, które zostały sfinansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w całości będą stanowiły świadczenie rzeczowe. Przy tym podkreślono, że wartość świadczeń rzeczowych na rzecz danego pracownika, jeżeli nie przekracza kwoty 380 zł, korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu, po analizie stanu faktycznego i obowiązujących w tym zakresie przepisów prawnych uznał, iż bilet na koncert lub kabaret jest świadczeniem rzeczowym, które korzysta z wyżej wskazanego zwolnienia. Natomiast sfinansowane koszty dojazdu nie są świadczeniem rzeczowym i stanowią przychód danego pracownika.
Konsekwencją powyższego było wydanie przez organ podatkowy pierwszej instancji:
- postanowienia z dnia 22.12.2005r., w którym uznano stanowisko płatnika za prawidłowe odnośnie biletów sfinansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych,
- postanowienia z dnia 28.12.2005r., w którym uznano stanowisko płatnika za nieprawidłowe odnośnie kosztów dojazdów sfinansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Na postanowienie z dnia 28.12.2005r. S.A. złożyła zażalenie, w którym podnosi, iż opłacenie kosztów transportu z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie może stanowić przychodu, bowiem nie można go przyporządkować do danego pracownika.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu po rozpatrzeniu zażalenia stwierdza, co następuje:

Po przeanalizowaniu stanu faktycznego sprawy, a także treści w/w postanowienia oraz odnosząc się do przedmiotowego zagadnienia - stwierdzam, że przedstawione stanowisko Naczelnika Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art.21 ust.1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U z 2000r. Nr 14, poz.176 z późn. zm.) wolna od podatku dochodowego jest wartość rzeczowych świadczeń, otrzymanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Zauważa się, że wyżej powołana ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wprowadza definicji rzeczy ani świadczenia rzeczowego. W tej sytuacji należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w języku potocznym lub definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa. Definicje rzeczy wprowadza Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964r. Nr 16, poz.93 z późn. zm.) Z definicji zawartej w art.45 Kc wynika, że rzeczami są tylko przedmioty materialne. Świadczenie - wg znaczenia ze słownika języka polskiego to przedmiot zobowiązania lub uprawnienia. Świadczenia rzeczowe można więc otrzymywać lub ponosić.

W tej sytuacji należy podzielić stanowisko wyrażone w wydanym postanowieniu, iż poniesione przez firmę na rzecz pracowników koszty wynajmu autokaru nie są świadczeniem rzeczowym. Uczestnicy wycieczki nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym, tj. rzeczowym. Przedmiotem świadczenia jest koszt zakupionej usługi - wynajmu autokaru - przypadający na pracownika.

Wartość tego świadczenia stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 cyt. ustawy podatkowej i podlega opodatkowaniu według zasad określonych w art. 32 tej ustawy.

Dopiero w złożonym zażaleniu S.A. podnosi zarzut, iż nie można tego przychodu opodatkować bowiem nie można go przyporządkować określonemu pracownikowi.

W ocenie organu odwoławczego jest to zarzut chybiony, bowiem organ podatkowy pierwszej instancji wydaje interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę. Natomiast ze stanu faktycznego przedstawionego w pkt 2 wniosku z dnia 30.09.2005r.wynika, że usługa transportowa była świadczeniem rzeczowym zindywidualizowanym, otrzymanym przez pracownika, nie zaś przypadającym na pracownika. Dlatego też zmiana stanu faktycznego w postępowaniu zażaleniowym dokonana przez wnioskodawcę nie może stanowić przesłanki do stwierdzenia, iż postanowienie Naczelnika Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z dnia 28.12.2005r. jest nieprawidłowe.

Podkreślić należy, iż kwestia dotycząca wynajmu autokaru, którego koszt został sfinansowany w całości Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych podniesiona też w pkt 1 wniosku z dnia 30.09.2005r. została rozstrzygnięta postanowieniem Naczelnika Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z dnia 22.12.2005r. W postanowieniu tym organ podatkowy pierwszej instancji podzielił stanowisko wnioskodawcy, iż usługa transportowa nie jest świadczeniem rzeczowym i nie stanowi przychodu, ze względu na fakt, że nie można go przypisać konkretnej osobie fizycznej.

Powyższe wskazuje również, że wnioskodawca posiadał wiedzę o możliwości przypisania określonych świadczeń danemu pracownikowi.

Niniejsza interpretacja prawa podatkowego została wydana w oparciu o przedstawiony przez wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący stan prawny.