Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie, działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 6.07.2006 r. na postanowienie Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z dnia 27.06.2006 r., znak: PUS.I/423/31/06, stanowiące pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie,

zmienia postanowienie Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z dnia 27.06.2006 r., znak: PUS.I/423/31/06, w ten sposób, iż stwierdza, że stanowisko przedstawione przez R. S.A. w R. we wniosku z dnia 14.04.2006 r. jest prawidłowe.

Pismem z dnia 14.04.2006 r. R. S.A. w Rzeszowie zwrócił się do Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Opisując stan faktyczny spółka wskazała, że w związku z decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o przejęciu przez pracodawców z dniem 1.01.2006 r. finansowania taryfy pracowniczej dla swoich emerytów i rencistów, wprowadzono Protokołem Dodatkowym nr 14 do Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy Dla Pracowników Przemysłu Energetycznego z dnia 13.05.1993 r. zmiany w Załączniku nr 6 do Układu, regulującym zasady i normy korzystania z energii elektrycznej. Protokół Dodatkowy nr 14 został wpisany do Rejestru Ponadzakładowych Układów Zbiorowych Pracy w dniu 14.11.2005 r. z mocą obowiązującą od dnia 1.12.2005 r. Zgodnie z zapisem ust. 7 Załącznika nr 6, emeryci i renciści oraz osoby pobierające zasiłki i świadczenia przedemerytalne, którzy z dniem przejścia na emeryturę lub rentę oraz pobierające zasiłek i świadczenia emerytalne, korzystali z energii elektrycznej na zasadach określonych w ust. 1, 2, 3 i 6 oraz wdowy (wdowcy) i sieroty, które pobierają rentę po zmarłych pracownikach, emerytach lub rencistach, nabywają prawo (z dniem 1.01.2006 r.) do ekwiwalentu pieniężnego w wysokości 3000 kWh x 80 % ceny energii elektrycznej i składnika zmiennego opłaty przesyłowej oraz 100 % wartości opłaty stałej sieciowej i opłaty abonamentowej według taryfy jednostrefowej ogólnie obowiązującej dla gospodarstw domowych. W ust. 8, 9 i 10 stwierdza się, że ekwiwalent pieniężny wypłacany jest dwa razy w roku: do 31 maja i do 30 listopada w wysokości stanowiącej każdorazowo połowę rocznego ekwiwalentu. Wartość ekwiwalentu jest waloryzowana o wzrost ceny energii elektrycznej według taryfy ogólnie obowiązującej dla gospodarstw domowych w roku poprzedzającym wypłatę. Wypłata ekwiwalentu będzie dokonywana bezpośrednio przez pracodawcę lub przez inne instytucje, które pracodawca upoważni do przejęcia ww. zobowiązań. Pytanie spółki sprowadzało się do wskazania, czy ekwiwalent pieniężny wypłacany przez R. S.A. emerytom, rencistom, osobom pobierającym zasiłki i świadczenia przedemerytalne, które z dniem przejścia na emeryturę lub rentę korzystały z ulgowej odpłatności za energię elektryczną oraz wdowom (wdowcom) i sierotom, które pobierają rentę po zmarłych pracownikach, emerytach lub rencistach, stanowi koszt uzyskania przychodu dla spółki w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przedstawiając swoje stanowisko w sprawie spółka stwierdziła, że wypłacany ekwiwalent pieniężny należy uznać za koszt uzyskania przychodu, ponieważ obowiązek jego wypłaty wynika z Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Przemysłu Energetycznego.

Naczelnik Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie, po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku z dnia 14.04.2006 r., postanowieniem z dnia 27.06.2006 r., znak: PUS.I/423/31/06, uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe. Organ I instancji stwierdził, iż definicja kosztów uzyskania przychodów (według której dokonuje się kwalifikacji wydatków ponoszonych przez podatników) zawarta została w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu "kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1". Ustawodawca nie stawia wprost wymogu, by poniesiony koszt przyniósł określony przychód, lecz by był poniesiony w celu jego osiągnięcia. W ocenie Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie wynika, aby wypłacany ekwiwalent pieniężny miał związek z prowadzoną przez spółkę działalnością gospodarczą i osiąganymi przychodami lub w jakikolwiek inny sposób wpływał na funkcjonowanie spółki - nie zaistniały więc ustawowe przesłanki uznania wypłat ekwiwalentu pieniężnego za koszt uzyskania przychodu podatnika.

Podatnik, nie zgadzając się z interpretacją organu I instancji, pismem z dnia 6.07.2006 r., wniósł zażalenie na postanowienie Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z dnia 27.06.2006 r., znak: PUS.I/423/31/06, żądając jego zmiany. Zaskarżonemu postanowieniu podatnik zarzucił naruszenie prawa materialnego, a to art. 15 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, poprzez jego błędną wykładnię i bezpodstawne uznanie, że wypłacany ekwiwalent pieniężny nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Spółka zgodziła się ze stanowiskiem organu I instancji, że wypłacany ekwiwalent pieniężny nie ma bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego z przychodami firmy, jednak w ocenie spółki oczywiste jest istnienie związku ponoszonych kosztów wypłaconego ekwiwalentu z funkcjonowaniem firmy. Przestrzeganie zapisów Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy warunkuje prawidłowe prowadzenie działalności gospodarczej przez R. S.A., a tym samym wpływa na funkcjonowanie spółki i osiąganie przez nią przychodów. Z uwagi na to, iż ponoszone przez spółkę koszty wypłacanego ekwiwalentu oparte są na zatwierdzonym przez właściwy organ źródle prawa pracy, należy uznać istnienie prawnie skutecznego roszczenia osób uprawnionych o wypłatę ekwiwalentu. Podatnik stwierdził, że oczywiście bezzasadna jest odmowa uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków do których poniesienia przedsiębiorca został zobligowany przez przepis prawa. Nieprzestrzeganie przez spółkę zapisów Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy narażałoby ją na przymusową wypłatę kwot ww. ekwiwalentów po przegranych procesach sądowych, powiększonych o koszty postępowania sądowego, co w konsekwencji negatywnie wpłynęłoby na sytuację finansową spółki. W związku z ugruntowaną wykładnią prawa polskiego i unijnego, za koszty uzyskania przychodu, w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uznaje się nie tylko koszty mające bezpośredni związek przyczynowo skutkowy z uzyskiwanym przychodem, ale także wszelkie stałe koszty ponoszone przez firmę mające wpływ na jej prawidłowe funkcjonowanie. Nie można oderwać zobowiązań ciążących na R. S.A. jako pracodawcy od racjonalnego zachowania mającego na celu osiągnięcie i zachowanie źródeł przychodu.

Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie, analizując przedstawiony we wniosku stan faktyczny, interpretację organu I instancji zawartą w postanowieniu objętym zażaleniem spółki oraz zarzuty zażalenia stwierdza, że zażalenie spółki zasługuje na uwzględnienie.

Warunki kwalifikujące dany wydatek do grupy kosztów uzyskania przychodów określone zostały w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, z wyjątkiem tych, które ustawodawca enumeratywnie wymienia w art. 16 ust. 1 przytoczonej ustawy. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z działalnością firmy. W orzecznictwie podatkowym ugruntowany jest pogląd, iż przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pozwala na zaliczenie do kosztów podatkowych racjonalnie i gospodarczo uzasadnionych wydatków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą (m.in. wyrok NSA z 15.11.2000 r., sygn. akt III SA 2431/99, "Prawo Przedsiębiorcy", nr 24 z dnia 13.06.2001 r., wyrok NSA z 12.05.2000 r., sygn. akt I SA/Lu 209/99, publ. "Przegląd Podatkowy" z 2001 r. nr 2001/4/60).

Nie ulega wątpliwości, iż wydatek z tytułu wypłacanych ekwiwalentów pieniężnych za zużycie energii elektrycznej dla emerytów, rencistów, osób pobierających zasiłki i świadczenia przedemerytalne, które z dniem przejścia na emeryturę lub rentę korzystały z ulgowej odpłatności za energię elektryczną oraz wdów (wdowców) i sierot, które pobierają rentę po zmarłych pracownikach, emerytach lub rencistach - wynikający z Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy Dla Pracowników Przemysłu Energetycznego z dnia 13.05.1993 r., nie jest wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 cytowanej ustawy. Rozpatrując możliwość zaliczenia ww. wydatku do kosztów uzyskania przychodów trzeba mieć na uwadze wskazany powyżej związek przyczynowo-skutkowy z przychodami. Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie stwierdza, że istotna dla oceny charakteru powyższego wydatku jest okoliczność, iż Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy Dla Pracowników Przemysłu Energetycznego z dnia 13.05.1993 r. (wraz z załącznikami) jest wynikiem porozumienia Zespołu Trójstronnego ds. Branży Energetycznej i stanowi źródło prawa pracy, do którego przestrzegania przedsiębiorcy są zobligowani. Skoro przedsiębiorstwo zostało zobowiązane (postanowieniami Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy Dla Pracowników Przemysłu Energetycznego) do dostarczania określonym osobom energii po cenach preferencyjnych, a jednocześnie dostarczanie energii jest przedmiotem działalności przedsiębiorstwa, to koszty związane ze świadczeniem tych usług, w tym także wydatki związane z wypłatą ww. ekwiwalentów z tytułu ulgowej odpłatności za energię elektryczną, stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.