Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie, po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 30.04.2006 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Jaśle z dnia 26.04.2006 r., znak: PD-415/7/06, w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych zmienia ww. postanowienie i uznaje stanowisko strony przedstawione we wniosku z dnia 14.02.2006 r. za prawidłowe.

Pismem z dnia 14.02.2006 r. zwrócił się pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Jaśle z wnioskiem o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Zapytanie dotyczyło zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków związanych z wynagrodzeniem radcy prawnego oraz opłatą sądową od apelacji. Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zakupił pan w sierpniu 2003 r. samochód ciężarowy, który do chwili sprzedaży w listopadzie 2003 r. stanowił środek trwały. We wrześniu 2004 r. otrzymał pan od nabywcy informację, że samochód ten posiada wadę fizyczną. Natomiast w lipcu 2005 r. kupujący skierował sprawę do sądu o zwrot wartości samochodu i odstąpił od umowy kupna. Sprawę sądową w I instancji przegrał pan i wniósł pan apelację do sądu II instancji. W związku z tą sprawą dotychczas poniósł pan koszty wynagrodzenia radcy prawnego oraz opłatę sądową od apelacji. Przedstawiając własne stanowisko w sprawie uważa pan, że poniesione wydatki związane z procesem sądowym, nawet w przypadku, gdyby firma przegrała proces, stanowią koszt uzyskania przychodu.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Jaśle, dokonując oceny prawnej pana stanowiska w tej sprawie, postanowieniem z dnia 26.04.2006 r., uznał, iż jest ono nieprawidłowe. W uzasadnieniu postanowienia stwierdzono, iż u dłużnika koszty procesu, zarówno poniesione przez dłużnika, jak i zwrócone wierzycielowi w wyniku zasądzenia ich przez sąd, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów związanych z osiągnięciem przychodu.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Jaśle na ww. postanowienie złożył pan w ustawowym terminie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie. W zażaleniu tym stwierdza pan, że chcąc "obronić" przychód ze sprzedaży samochodu, uważając, że kupujący nie ma racji doszło do procesu sądowego i nie mógł pan przewidzieć jego wyniku. Z przytoczonych przez pana wyroków sądowych wynika, że w przypadku, gdy podatnik podejmuje stosowne działania dla ochrony swych spraw, czy też dąży do uniknięcia ryzyka wystąpienia ewentualnych strat związanych z działalnością gospodarczą, poniesione koszty z tym związane może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Uważa pan zatem, że poniesione koszty sądowe związane z utrzymaniem przychodu z tytułu sprzedaży samochodu stanowią koszty uzyskania przychodu.

Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie, rozpatrując sprawę w postępowaniu odwoławczym, stwierdza, co następuje.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że poniósł pan koszty procesu, w tym koszty wynagrodzenia radcy prawnego w związku z wytoczonym mu procesem o zwrot wartości ceny samochodu i odstąpieniem od umowy kupna.

W przedstawionym stanie faktycznym nie można uzależniać kwalifikacji przedmiotowych kosztów od stwierdzenia, że skoro zostały one poniesione przez dłużnika, a nie przez wierzyciela, to nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest ograniczenia w tym zakresie. Ustawowa definicja kosztów w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przepis art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie zawiera wyraźnego stwierdzenia, że pomiędzy poniesionym wydatkiem, a osiągniętym przychodem musi zachodzić skonkretyzowany i bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy, ponieważ nie wszystkie koszty ponoszone przez podatników są bezpośrednio związane z osiągnięciem przychodu. Związek ten może mieć charakter pośredni. Ustawodawca nie uzależnił także uznania poniesionych wydatków za koszt uzyskania przychodów od niezbędności wydatku, ekonomicznej zasadności podjętej decyzji, czy rezultatu, jaki wydatek przyniósł w postaci konkretnego przychodu. Wystarczy więc wykazanie, że działanie podatnika było uzasadnione wiedzą o związku przyczynowo-skutkowym z ewentualnymi przychodami.

Uwzględniając wyraźne wyłączenie przez ustawodawcę w art. 23 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy z kosztów uzyskania przychodów tylko kosztów egzekucyjnych, zgodzić się należy ze stwierdzeniem, że skoro wyłączeniem tym nie zostały objęte koszty poniesione w innej fazie postępowania, to koszty te mogą mieścić się w art. 22 ust. 1 ustawy. Jeżeli więc dłużnik przegra proces, to powinien przede wszystkim wykazać, ze były to działania związane z obroną przed roszczeniami wierzyciela podejmowanymi w celu zmniejszenia przychodu, a w związku z tym koszty te mieszczą się w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie, wydatki związane z kosztami sądowymi należy analizować pod kątem, czy były ponoszone w celu obrony przed ewentualnym zmniejszeniem przychodu lub zwiększeniem straty.

W przedstawionym stanie faktycznym działań pana związanych z obroną przed zarzutami wierzyciela nie można uznać za szkodliwe, nieracjonalne, sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego. Proces cywilny związany był z dokonaną operacją gospodarczą - sprzedażą samochodu, która miała na celu osiągnięcie przychodu, a zaangażowanie się pana w przedmiotowy spór służyło utrzymaniu tego przychodu. Nie może być w tym przypadku mowy o braku związku wydatków procesowych z przychodami spółki. Konsekwencją powyższego jest, że poniesione przez firmę wydatki na spór sądowy mieszczą się w art. 22 ust. 1 ustawy, a więc stanowią koszt uzyskania przychodów w momencie zapłaty.