POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Podatnika, o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie określenia podstawy opodatkowania oraz kursu właściwego do przeliczania kwot wykazywanych w walucie obcej dla wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów z tytułu przemieszczenia towarów z terytorium Niemiec na terytorium Polski, w ramach przedsiębiorstwa zagranicznego (i jego polskiego oddziału), w związku z używaniem ich na terytorium kraju przez okres dłuższy niż 24 miesiące

stwierdza, że:

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest nieprawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

Uzasadnienie

Podatnik jest oddziałem przedsiębiorcy zagranicznego (podatnika podatku od wartości dodanej, zarejestrowanego do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, odpowiednika formy prawnej w postaci spółki z ograniczoną odpowiedzialnością), zarejestrowanym dla potrzeb podatku od towarów i usług, którego przedmiotem działalności wg PKD jest wynajem maszyn i urządzeń budowlanych.

Przedsiębiorca zagraniczny zajmuje się w głównej mierze działalnością handlową w zakresie sprzedaży urządzeń budowlanych oraz ich wynajmu bez obsługi operatorskiej. Przedsiębiorca zagraniczny, z siedzibą w Niemczech, kredytuje swoją działalność korzystając głównie z finansowania przez niemieckie instytucje leasingowe. Przedmiotem leasingu są głównie dźwigi samojezdne (hydrauliczne), które następnie odnajmuje swoim klientom w Niemczech.

Podatnik (oddział przedsiębiorcy zagranicznego) będzie prowadził na terytorium kraju  działalność analogiczną do prowadzonej w Niemczech, tj. korzystając z tego samego parku maszynowego będzie wynajmował sprzęt polskim podmiotom.

W związku z powyższym Wnioskodawca zwraca się o potwierdzenie swojego stanowiska, iż w przypadku, gdy okres używania w Polsce dźwigów, które zostały przemieszczone do polskiego oddziału przedsiębiorcy zagranicznego celem ich wynajęcia podmiotom polskim, przekroczy 24 miesiące, wówczas z uwagi na przepisy art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) - dalej zwanej ustawą o VAT, podstawą opodatkowania dla dokonanego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (dalej WNT) będzie kwota, jaką przedsiębiorca zagraniczny został obciążony przez okres 24 miesięcy przez leasingodawców lub wynajmujących.

Zdaniem Wnioskodawcy podstawą opodatkowania w takiej sytuacji byłaby kwota, jaką podmiot zagraniczny został obciążony przez okres 24 miesięcy przez leasingodawców lub firmy wynajmujące sprzęt będący przedmiotem WNT.

Z uwagi na to, iż czynsze leasingowe oraz czynsze za wynajem są ustalone w walucie Euro, wycena powinna przebiegać następująco: suma czynszów leasingowych lub czynszów dzierżawnych za okres 24 m-cy pomnożona przez średni kurs NBP z dnia wystawienia faktury wewnętrznej dokumentującej WNT (do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano WNT).

W ocenie Wnioskodawcy rachunki wystawiane przez zakład główny przedsiębiorcy zagranicznego na oddział w Polsce za używane przez niego dźwigi samojezdne mogą stanowić alternatywę dla udokumentowania poniesionych wydatków (dla celów VAT do 24 miesięcy nie byłyby wykazywane jako WNT).

Po przeanalizowaniu zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego oraz stanowiska Podatnika, mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa, tut. Organ stwierdza, co następuje:

Zasady prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce przez przedsiębiorców zagranicznych określają przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.). Z przepisów powyższej ustawy wynika, iż przedsiębiorca zagraniczny tworzący oddział może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego (art. 86 w/w ustawy).

Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jako polski oddział podmiotu zagranicznego z siedzibą w Niemczech jest podmiotem zarejestrowanym na terytorium kraju, posługującym się numerem NIP i prowadzącym samodzielnie księgi handlowe. Podmiot zagraniczny, prowadzący działalność na terenie Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku od towarów i usług, traktowany jest (na potrzeby tego podatku) jako jeden podmiot - przedsiębiorca zagraniczny. Rejestracja tego oddziału jest jednoznaczna z rejestracją przedsiębiorcy zagranicznego.

Na podstawie przepisów art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika na terytorium kraju (art. 11 ust. 1 ustawy o VAT).

Jednakże na podstawie przepisów art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy towary mają być czasowo używane na terytorium kraju, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące, dla świadczenia usług przez tego podatnika posiadającego siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu.

W przypadku gdy ustaną okoliczności, o których mowa w ust. 1, przemieszczenie towarów uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (art. 12 ust. 2 ustawy o VAT).

Oznacza to, iż jeśli dźwigi będące przedmiotem wynajmu będą czasowo używane na terytorium kraju dłużej niż 24 miesiące, wówczas na podstawie przepisów art. 12 ust. 2 ustawy o VAT przemieszczenie tych dźwigów będzie uznane za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów z momentem upływu 24 miesięcy od przemieszczenia dźwigów z terytorium Niemiec na terytorium Polski. Podatnik będzie zatem obowiązany do wykazania przedmiotowego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów z dniem, w którym upłynął 24 miesięczny okres przewidziany w w/cyt. przepisach, zgodnie bowiem z treścią art. 20 ust. 8 ustawy o VAT w przypadku, o którym mowa w art. 12 ust. 2, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą ustania okoliczności, o których mowa w art. 12 ust. 1.

Obowiązek wykazania przemieszczenia towarów jako WNT będzie wiązał się z określeniem podstawy opodatkowania tej czynności.

Zgodnie z przepisem art. 31 ust. 5 ustawy o VAT w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11, podstawą opodatkowania jest cena nabycia, a jeżeli cena nabycia nie istnieje - koszt ich wytworzenia. Przepisy ust. 2 i 3 art. 31 ustawy o VAT stosuje się odpowiednio. Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia ceny nabycia. Posiłkując się przepisami art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.) należy wskazać, iż cena jest to wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę. W przypadku umów leasingu, czy najmu zapłata następuje w ratach czynszu. W konsekwencji na zapłatę za towar lub usługę składają się wszystkie przewidziane umową raty czynszu. Oznacza to, w ocenie tut. Organu, iż podstawą opodatkowania będzie cena nabycia, na którą składać się będą wszystkie raty czynszu przewidziane w szczegółowej umowie dla konkretnego dźwigu będącego przedmiotem WNT na podstawie przepisów art. 12 ust. 2 ustawy o VAT.

Jednocześnie należy zauważyć, iż zgodnie z zapisem art. 31 ust. 5 zd. 2 ustawy o VAT przepisy ust. 2 i 3 art. 31 tej ustawy stosuje się odpowiednio, tj. podstawa opodatkowania obejmuje m.in. również podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze związane z nabyciem towarów, z wyjątkiem podatku od towarów i usług oraz wydatki dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu oraz ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę od podmiotu dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Zgodnie z przepisem art. 106 ust. 7 ustawy o VAT w przypadku WNT wystawiane są faktury wewnętrzne.

W przypadku, gdy na fakturach wykazywane są kwoty w walutach obcych należy dokonać przeliczenia tych kwot. Sposoby przeliczania normuje rozdział 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.). Na podstawie § 37 ust. 1 w/w rozporządzenia kwoty wyrażone w walucie obcej wykazywane na fakturze przelicza się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień wystawienia faktury, jeżeli faktura jest wystawiana w terminie, w którym podatnik obowiązany jest do jej wystawienia, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

Przepisy ust. 1-3 stosuje się odpowiednio do przeliczania kwot wykazywanych na fakturze wystawionej przez podatnika podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, jeżeli dokumentują one czynności, które u podatnika stanowią: wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, dostawę towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, lub import usług (§ 37 ust. 4 w/w rozporządzenia).

A zatem, w przypadku gdy na dzień wystawienia faktury bieżący kurs średni waluty obcej nie został wyliczony i ogłoszony, do przeliczenia stosuje się kurs wymiany ostatnio wyliczony i ogłoszony (§ 37 ust. 2 rozporządzenia).

Ponadto, w przypadku niewystawienia faktury w terminie, w którym podatnik obowiązany jest do jej wystawienia, kwoty wyrażone w walucie obcej przelicza się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień powstania obowiązku podatkowego. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio (§ 37 ust. 3 rozporządzenia).

Mając na uwadze powyższe przepisy, przedstawiony przez Podatnika stan faktyczny oraz jego stanowisko w sprawie, że wystawiane przez zagranicznego przedsiębiorcę rachunki z tytułu używania dźwigów samojezdnych spełniają warunki co do prawidłowego udokumentowania poniesionych kosztów, należy stwierdzić, iż przedsiębiorca ten nie wystawił w terminie faktury - z tytułu przedmiotowego przemieszczenia skutkującego uznaniem go po upływie 24 miesięcy za WNT - w konsekwencji zastosowania wyżej powołanego § 37 ust. 3 rozporządzenia kursem właściwym do przeliczania kwot wyrażonych w EURO będzie wyliczony i ogłoszony przez Narodowy Bank Polski bieżący kurs średni waluty obcej na dzień powstania obowiązku podatkowego.