Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 24 sierpnia 2006 r., odmawia zmiany postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Łódź - Widzew z dnia 11 sierpnia 2006 r. Nr IX-005/232/Z/K/2006.

W dniu 18.07.2006 r. zwróciła się Pani do Naczelnika Urzędu Skarbowego Łódź - Widzew z wnioskiem o dokonanie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego. Wątpliwości Pani powstały na tle następującego stanu faktycznego.
Z orzeczenia z dnia 31.01.2006 r. wydanego przez lekarza orzecznika ZUS wynika, iż jest Pani osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji i wymaga stałej opieki innej osoby w zaspokojeniu podstawowych potrzeb życiowych. W związku z powyższym chciałaby Pani skorzystać z ulgi z tytułu ponoszonych wydatków na opłacenie przewodników osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa. Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź - Widzew w postanowieniu z dnia 11.08.2006 r. Nr IX-005/232/Z/K/2006, nie podzielił przedstawionego we wniosku stanowiska.

Nie zgadzając się z interpretacją organu pierwszej instancji, w dniu 24.08. 2006 r. złożyła Pani zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, wnosząc o jej zmianę. Dołączyła Pani również dodatkowe dokumenty w postaci zaświadczenia lekarskiego z dnia 22.08.2006 r. stwierdzającego, iż jest Pani niezdolna do samodzielnej egzystencji i wymaga opieki osób drugich.

Po przeanalizowaniu przedłożonych dokumentów oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza, co następuje:

Stosownie do dyspozycji art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia albo uchyla postanowienie wydane przez naczelnika urzędu skarbowego jeżeli uzna, że zażalenie podatnika zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2006 r., za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa.

Wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie były finansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek innej formie.
Wysokość wydatków na opłacenie przewodnika nie musi być ustalana na podstawie dokumentów potwierdzających ich poniesienie, nie jest zatem konieczne posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość.
Tym samym osoba chcąca skorzystać z odliczenia nie musi legitymować się dowodem stwierdzającym poniesienie powyższych wydatków - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym 2006 kwoty 2.280,00 zł. Jednakże organ podatkowy może zwrócić się z prośbą o uprawdopodobnienie zasadności skorzystania z tej ulgi, na przykład poprzez wskazanie, jakie wydatki były ponoszone i komu płacono za pomoc. Ponadto zgodnie z art. 26 ust. 7d powołanej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1) orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

2) decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy albo rentę szkoleniową, albo

3) orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego i obowiązujących w tym zakresie regulacji prawnych wskazać należy, iż każda ulga podatkowa stanowi odstępstwo od zasady powszechności i równości podatkowej. Dlatego też o prawie do jej stosowania może decydować wyłącznie literalne brzmienie obowiązujących przepisów. Żadne odstępstwo od przyjętych reguł stosowania ulg podatkowych nie jest możliwe.
Z treści przedstawionego przez Panią orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS wynika, iż jest Pani osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, nie wynika jednak z niego, iż niepełnosprawność spowodowana jest schorzeniem narządu ruchu bądź wzroku.
Zatem regulacja stanowiąca o odliczeniu wydatków z tytułu opłacenia przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządów ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa nie będzie miała w Pani przypadku zastosowania. Powyższe potwierdza również treść załączonego do zażalenia zaświadczenia lekarskiego z dnia 22.08.2006 r. wystawionego przez specjalistę - psychiatrę.
Tym samym, w związku z nieudokumentowaniem faktu uznania Pani za osobę z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczoną do I grupy inwalidztwa, jak i brakiem uprawdopodobnienia zasadności skorzystania z ulgi przewidzianej w art. 26 ust. 7a pkt 7) ustawy - np. poprzez wskazanie jakie wydatki były ponoszone - nie może Pani skorzystać z prawa do odliczenia przedmiotowych wydatków.

Odwołując się końcowo do wskazanego w treści zażalenia argumentu, iż cyt. "ponosimy koszty w związku z zapewnieniem całodobowej opieki dla żony" stwierdzić należy, iż zgodnie z cytowanym powyżej art. 26 ust. 7a pkt 9 do wydatków na cele rehabilitacyjne zaliczono wydatek na opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa. Tym samym, posiadając rachunki za świadczoną w ten sposób opiekę, przysługuje Pani odliczenie w tym zakresie.

Z uwagi na powyższe, mając na względzie zapis art. 14 b § 5 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza jak w sentencji niniejszej decyzji.