Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka zwraca swoim pracownikom koszty poniesione przez nich z tytułu używania dla potrzeb Spółki w jazdach lokalnych samochodu osobowego stanowiącego własność pracownika. Kwotę zwrotu tych kosztów ustalono na podstawie przepisów Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.

Spółka stoi na stanowisku, iż do kwoty zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania dla potrzeb zakładu pracy w jazdach lokalnych, samochodu osobowego stanowiącego własność pracownika, należnej temu pracownikowi na podstawie przepisów art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000r., poz. 176 ze zm.) w opisanym konkretnym przypadku mają zastosowanie przepisy art. 31 ww. ustawy. W związku z tym zdaniem Spółki prawidłowym jej działaniem było uznanie kwoty zwrotu kosztów jako jednego ze składników przychodów o których mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy i pobranie od sumy tych przychodów zaliczki na podatek.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego potwierdza stanowisko Spółki i wyjaśnia.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż wbrew temu co zostało zawarte we wniosku, Spółka nie może być podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000r. poz. 176 ze zm.) przepisy tej ustawy regulują opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych. Spółka jako osoba prawna może mieć jedynie pewne obowiązki wynikające z tej ustawy z tytułu np. obowiązek pobrania podatku od wypłat na rzecz osób fizycznych, jednakże nie jest to obowiązek podatkowy, gdyż zgodnie z 4 ustawy Ordynacja podatkowa, obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach. Z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla osoby prawnej nie wynika powinność przymusowego świadczenia pieniężnego, a jedynie obowiązek pośrednictwa w spełnianiu obowiązku podatkowego przez osoby fizyczne.

Ponadto Naczelnik tut. Urzędu zwraca uwagę, iż wbrew stwierdzeniu wyrażonemu we wniosku z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wynika obowiązek zwrotu kosztów, a jedynie zwolnienie niektórych tego typu świadczeń z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona. Ponieważ przedmiotowa wypłata pozostaje w bezpośrednim związku i jest skutkiem łączącego strony stosunku pracy należy uznać, iż kwota zwrotu kosztów co do zasady stanowi przychód ze stosunku pracy.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy stanowi, iż wolny od podatku jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika. Zwolnienie to ma więc zastosowanie w przypadku gdy obowiązek zwrotu kosztów o których mowa w tym przepisie wynika wprost z przepisów innych ustaw. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika iż obowiązek ten wynika jedynie z umowy cywilnoprawnej łączącej Spółkę z jej pracownikiem. W związku z tym zwolnienie to nie będzie miało zastosowania.

Ze względu na powyższe, na podstawie art. 31 ww. ustawy Spółka jest obowiązana jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od nich przychody ze stosunku pracy, do których zaliczyć należy także przedmiotowy zwrot kosztów.

Reasumując, w przedmiotowym przypadku Spółka jest obowiązana do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Jednocześnie Naczelnik tut. Urzędu informuje, iż przedmiotem analizy w niniejszym postanowieniu nie była poprawność przedstawionych wyliczeń gdyż zostały one oparte na przepisach Rozporządzenia Ministra Infrastruktury, które nie jest przepisem prawa podatkowego, a zgodnie z art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W związku z tym przedmiotem niniejszego postanowienia jest stan faktyczny jedynie w zakresie w jakim powoduje on skutki w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.