Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz art. 26 ust. 1 pkt 6, ust. 7a-7e ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w odpowiedzi na pisemny wniosek podatnika z dnia 17.07.2006 r. o interpretację zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jej indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sanoku, po wnikliwej analizie stanowiska wnioskodawcy oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, postanawia:

• uznać stanowisko podatnika w zakresie pierwszego pytania za prawidłowe,
• uznać stanowisko podatnika w zakresie drugiego pytania za nieprawidłowe.

W dniu 17.07.2006 r. do tut. organu podatkowego złożyła pani wraz z mężem pisemny wniosek o dokonanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, tj. art. 26 ustawy w zakresie odliczania wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne. (...) W złożonym wniosku poinformowała pani, że orzeczeniem z dnia 21.06.2006 r. Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności stwierdził, że syn Adam D. (ur. w 2005 r.) jest osobą niepełnosprawną, a jego niepełnosprawność datuje się od miesiąca marca 2006 r. Jednocześnie poinformowała pani, że w dniach 12.04.2006 r. i 5.06.2006 r. poniosła wraz z mężem wydatki uprawniające do skorzystania z ulgi w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne (zakup kombinezonu uciskowego i leków). Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że syn państwa stale korzysta z zabiegów rehabilitacyjnych, co wiąże się z koniecznością dowożenia go na te zabiegi samochodem stanowiącym współwłasność, nabytym po zawarciu małżeństwa. W związku z powyższym prosi pani o dokonanie interpretacji ww. przepisów ustawy i udzielenie odpowiedzi na pytania:

1. czy ww. wydatki poniesione w dniach 12.04.2006 r. i 5.06.2006 r. uprawniają do skorzystania z ulgi w podatku dochodowym od osób fizycznych,
2. czy w związku z koniecznością dowożenia dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne przysługuje rodzicom jedna czy dwie ulgi, o których mowa w art. 26 ust. 7 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W złożonym wniosku przedstawiła pani własne stanowisko w niniejszej sprawie. Pani zdaniem, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia podatku stanowi dochód pomniejszony m.in. o wydatki na cele rehabilitacyjne poniesione w roku podatkowym przez podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Rodzaje wydatków podlegających odliczeniu zostały wymienione w ust. 7a powołanego przepisu, a są to m.in. wydatki związane z używaniem samochodu osobowego stanowiącego własność (współwłasność) podatnika mającego na utrzymaniu dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 r. życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280,00 zł (pkt 14). Warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilit. acyjne jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 r. życia (art. 26 ust. 7d pkt 3).

Powołane wyżej przepisy pani zdaniem uzależniają skorzystanie z ulgi podatkowej od posiadania stosownego orzeczenia o niepełnosprawności, nie wiążą jednak tego orzeczenia (daty jego wydania) z poniesieniem wydatków. Jeżeli więc ustawodawca nie wprowadził powyższego ograniczenia, tym samym dopuścił skorzystanie z ulgi w przypadku poniesienia wydatku pomiędzy datą powstania niepełnosprawności (określoną w orzeczeniu), a wydaniem tego orzeczenia. Dodatkowym uzasadnieniem jest również konieczność natychmiastowego podjęcia rehabilitacji w celu ograniczenia skutków zaistniałego zdarzenia, jak również konieczność przeprowadzenia odpowiedniej procedury poprzedzającej wydanie orzeczenia o niepełnosprawności. Wspomniana wyżej rehabilitacja wiąże się z ponoszeniem pewnych kosztów, natomiast procedura wydawania orzeczeń jest skomplikowana i czasochłonna. Mając na względzie powołane wyżej okoliczności - pani zdaniem - zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do skorzystania z ulgi, a w szczególności:

• posiada pani orzeczenie o niepełnosprawności dziecka,
• poniesienie wydatków nastąpiło po dacie powstania niepełnosprawności.

Odnośnie wydatków związanych z korzystaniem z samochodu w celu dowozu dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne ustawodawca w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadził wymóg, że przedmiotowy samochód musi stanowić własność (współwłasność) podatnika mającego na utrzymaniu niepełnosprawne dziecko. W niniejszej sprawie warunek ten został spełniony, a zatem samochód stanowi w równym stopniu własność żony (matki dziecka), jak i męża (ojca). W takim przypadku, jako rodzice, w równym stopniu ponoszą wydatki związane z dowozem dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, a w konsekwencji ulga, o której mowa w powołanym wyżej przepisie przysługuje obojgu do wysokości limitu, tj. do kwoty 2.280 zł. Prezentuje więc pani stanowisko, iż każdemu z rodziców przysługują pełne limity odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne, tj. 2 x po 2.280,00 zł z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Stosownie do postanowień art. 14a § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Po analizie przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego oraz stanowiska wnioskodawcy, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sanoku postanawia uznać stanowisko podatnika w zakresie pierwszego pytania za prawidłowe, natomiast w zakresie pytania drugiego - za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 28-30, oraz art. 30a-30c, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1,2,4,4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z wykonywaniem czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Za ww. wydatki (art. 26 ust. 7a pkt 3) ustawodawca uważa m.in. wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Wysokość tych wydatków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową, albo rentę socjalną albo orzeczenia o rodzaju i stopniu niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 r. życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów. Przepisy ust. 7a-7d stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (ust. 7e art. 26 ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego w sprawie wynika, że orzeczenie o niepełnosprawności dziecka wydane zostało 21.06.2006 r., podczas gdy poniesienie wydatków na cele rehabilitacyjne miało miejsce już 12.04.2006 r. i 5.06.2006 r. (zakup kombinezonu uciskowego i leków), jednakże z uwagi na fakt, że orzeczenie zawiera stwierdzenie, iż niepełnosprawność istnieje od marca 2006 r. podatnik ma prawo do dokonania odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne poniesionych ww. datach. Z pisma podatnika wynika, iż posiada on dowód poniesionego wydatku (kombinezon uciskowy), który jest niezbędny przy wykonywaniu czynności życiowych oraz w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej.

Z kolei prawo do odliczania od dochodu wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne wynika z art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, który stanowi iż odliczeniu podlegają wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280,00 zł.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy ustawy należy stwierdzić, że stanowisko podatniczki, że rodzicom przysługuje dwukrotny limit odliczenia w roku podatkowym z tytułu poniesienia wydatków na dojazdy dziecka na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne jest nieprawidłowe. Gdy małżonkowie są właścicielami tego samego samochodu, to z tytułu jego używania na potrzeby związane z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne niepełnosprawnego dziecka, które mają na swoim utrzymaniu, mogą skorzystać z jednego wspólnego limitu wynoszącego w 2006 r. 2.280,00 zł (również w przypadku odrębnego rozliczania się małżonków). Takiej interpretacji przepisów dokonało także Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 16.12.1998 r., znak: PB5/IMD-01021-3176/98.

Dodać należy, iż zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.