W dniu 13 września 2006r. Płatnik złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, który następnie został uzupełniony w dniu 26 października 2006r.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskująca zamierza fundować swoim pracownikom karnety na basen ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, z częściową dopłatą do tych karnetów przez pracownika. Częściowa dopłata oznacza finansowanie przez pracodawcę karnetów na basen w 50%. Jednocześnie, zakupu karnetów dokonywać będzie pracodawca, a pracownik będzie zwracał pracodawcy część przypadającego na niego wydatku.

W związku ze stanem faktycznym opisanym powyżej, powstała wątpliwość, czy karnety będą dla pracowników wolne od podatku, przy korzystaniu przez pracownika z karnetów z dopłatą pracodawcy do kwoty 380 złotych w roku podatkowym ?

W opinii Wnioskującej, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń rzeczowych otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych – do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 złotych. Ponieważ dofinansowanie przez pracodawcę do karnetów w całości będzie pochodziło ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, wartość karnetów na basen będzie dla pracownika wolna od podatku do kwoty 380 złotych dopłaty do karnetów przez pracodawcę w ciągu roku. Fakt częściowej dopłaty do karnetu przez pracownika nie będzie miał wpływu na zwolnienie podatkowe.

Wnioskująca wnosi o potwierdzenie słuszności swojego stanowiska.

Ustosunkowując się do przedstawionej powyżej kwestii, stwierdza się, co następuje :

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r., Nr 14, poz. 176 ze zm.), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość rzeczowych świadczeń, otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych lub funduszy związków zawodowych – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony, i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Na mocy wskazanego przepisu ustawodawca zwolnił od podatku wartość rzeczowych świadczeń otrzymanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostały łącznie następujące przesłanki:

1. świadczenia mają charakter rzeczowy, przy czym przymiotu tego nie mają bony, talony, i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi,

2. źródłem ich finansowania są w całości środki z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

3. wartość tych świadczeń nie przekracza rocznie kwoty 380 zł.

Zgodnie z przywołanym przepisem, za świadczenia rzeczowe nie mogą być uznane, otrzymane przez pracownika bony, talony, i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jednocześnie, zauważyć należy, iż pojęcie „innego znaku” jest bardzo szerokie i dotyczy każdego dowodu – bez względu na jego nazwę – który może być wymieniony na określony towar lub usługę, np. kupon. W świetle powyższego rozważyć należy, czy karnet może być uznany za inny znak uprawniający do jego wymiany na towar lub usługę. Za „karnet” uznać należy „rodzaj abonamentu na imprezy rozrywkowe, karta lub bloczek z kuponami, biletami wstępu“ (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003).

Karnety nie uprawniają posiadacza do ich wymiany na usługę lub towar, lecz umożliwiają mu skorzystanie ze ściśle oznaczonego świadczenia. Z tego względu nie mogą być uznane, w rozumieniu art. 21 ust.1 pkt 67 ustawy za inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Należy podkreślić, iż użyte w tym przepisie sformułowanie „sfinansowane w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych” oznacza, że pracodawca bądź związki zawodowe są ze swej strony zobligowane do finansowania lub współfinansowania świadczeń na rzecz pracownika wyłącznie z wymienionych w tym przepisie funduszy. Przepis ten zatem określa źródło finansowania świadczeń rzeczowych, uznając, że dla zastosowania zwolnienia od podatku koniecznym jest, aby pracodawca lub związek zawodowy nie sfinansował tych świadczeń z innych źródeł niż ZFŚS lub fundusz związków zawodowych. Ustawodawca nie odnosi się natomiast do wielkości udziału w finansowaniu świadczeń rzeczowych, tj. możliwe jest zarówno pokrycie przez zakład pracy lub związek zawodowy 100 % wartości świadczeń, bądź częściowe jego finansowanie z wymienionych w przepisie źródeł.

Reasumując, należy stwierdzić, że bilety, karnety zakupione przez pracodawcę (związek zawodowy), korzystają ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod warunkiem, że wydatki z tego tytułu pracodawca lub związek zawodowy finansuje w całości z ZFŚS lub funduszy związków zawodowych. W tym przypadku nie ma znaczenia wysokość finansowania świadczenia rzeczowego.

W sytuacji, gdy ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych finansowane jest 50% wartości świadczenia rzeczowego (wartość karnetu) – co wyraźnie podnosi Wnioskodawca – zwolnieniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy objęta będzie ta część wartości przekazywanego pracownikowi karnetu na basen do wysokości ustawowego limitu, tj. do kwoty 380 złotych w roku podatkowym.

Przedmiotowa interpretacja, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego, przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.