POSTANOWIENIE

Na podstawie:art. 14 a § 1 § 3 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łęcznej udzielając informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym na wniosek z dnia 24.04.2006 r., uznaje stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Dnia 24.04.2006 r. do Urzędu Skarbowego w Łęcznej wpłynął wniosek o interpretację przepisów podatkowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W złożonym wniosku Podatniczka przedstawiła następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu. W dniu 12 grudnia 2005 r. Wnioskodawczyni wynajęła lokal z przeznaczeniem na sklep. Wysokość czynszu ustalona została z uwzględnieniem stanu technicznego przejmowanego lokalu. Podatniczka poniosła wydatki na remont lokalu, do czego była zobowiązana wymogami Sanepidu i zapisami umowy najmu. Poniesione nakłady finansowe Podatniczka potraktowała jako inwestycję w obcym środku trwałym, która po jej zakończeniu podlega amortyzacji. Na skutek zmian w otoczeniu rynkowym Wnioskodawczyni przed zakończeniem remontu zmuszona była do rezygnacji z uruchomienia sklepu i rozwiązania umowy najmu.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że poniesione nakłady na remont lokalu może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z uwagi na to, że do dokonania remontu zobowiązywała Podatniczkę umowa najmu oraz wymogi Sanepidu.

Organ podatkowy w oparciu o przedstawiony stan faktyczny dokonał oceny prawnej stanowiska Podatniczki w następujący sposób.Zasady amortyzacji środków trwałych, w tym także inwestycji w obcych środkach trwałych uregulowane zostały przez przepisy art. 22a - 22o ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 22a ust. 2 pkt 1 tej ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera legalnej definicji "inwestycji w obcych środkach trwałych", a jedynie w art. 22g ust. 7 reguluje sposób ustalania ich wartości początkowej, odsyłając do zasad ogólnych ustalania wartości początkowej środków trwałych zawartych w ust. 3 - 5 tego artykułu.

Przepisy ww. ustawy w art. 22j nadają podatnikowi przywilej samodzielnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych. Jednak dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z przedstawionego stanu faktycznego i odpowiadającego mu stanu prawnego można wywieźć, że inwestycją w obcych środkach będą w tym przypadku nakłady Podatniczki na nie stanowiący Jej własności środek trwały (lokal użytkowy), w tej części, w której spowodowały jego ulepszenie, tj. na przebudowę, rozbudowę, modernizację i adaptację do Jej własnych potrzeb. Nakłady w części dotyczącej remontu stanowią bieżące koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Nakłady na ulepszenie nie stanowiącego własności Podatnika środka trwałego jako inwestycja w obcych środkach trwałych są swego rodzaju środkiem trwałym i podlegają odpisom według indywidualnych stawek amortyzacyjnych, jednak rozpisanych na okres nie krótszy niż 10 lat.

Rozwiązując umowę najmu przed upływem tego okresu Podatnik nie odniesie w koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków poprzez odpisy amortyzacyjne jak również po zakończeniu umowy nie może kontynuować amortyzacji, w myśl bowiem art. 22c ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane.

Podatnik w przedstawionej sytuacji nie ma również możliwości zaliczenia wcześniej poniesionych wydatków inwestycyjnych bezpośrednio do kosztów podatkowych, w wysokości niezamortyzowanej części tej inwestycji. Nie uzasadnione jest wnioskowanie a contrario do art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności bowiem w sytuacji tej nie wystąpiła strata w środku trwałym w wysokości niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym z tytułu jego likwidacji, rozumianej jako jego zużycie (zniszczenie). Rozwiązanie umowy najmu, nie oznacza automatycznie, iż miała miejsce likwidacja środka trwałego.

Zgodnie z powyższym, kosztem podatkowym może być niezamortyzowana część inwestycji w obcym środku trwałym, jeżeli nastąpi faktyczna likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego, pod warunkiem, że likwidacja ta nie jest związana z utratą przydatności gospodarczej inwestycji w wyniku zamiany rodzaju lub metody prowadzenia działalności.

Jedyną formą rekompensaty dla Podatnika w takim przypadku, może być zwrot poniesionych wydatków. Ponieważ w wyniku adaptacji wynajętej nieruchomości dochodzi zwykle do ulepszenia przedmiotu najmu, korzyść z tego tytułu ma również właściciel nieruchomości. Zgodnie z art. 676 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu Cywilnego (Dz.U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) po rozwiązaniu umowy najmu wynajmującemu służy prawo wyboru między zatrzymaniem ulepszeń za zapłatą kwoty odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu a żądaniem przywrócenia stanu poprzedniego.

Zwrot poniesionych przez Podatnika nakładów inwestycyjnych, zgodnie z treścią art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowi dla niego podlegającego opodatkowaniu przychodu z działalności gospodarczej.

Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Podatnika i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika i inkasenta wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany bądź uchylenia (art. 14 b ustawy - Ordynacja podatkowa). Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie (art. 14a § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa).Zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia Stronie zgodnie z art. 236 § 2 ust. 1 Ordynacji podatkowej.