Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. -Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi zmienia postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sieradzu z dnia 4 września 2006 r. Nr US I-415/8/22/06/SŁ.

W dniu 27 lutego 2006 r. zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sieradzu z wnioskiem o dokonanie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego.

Wątpliwości powstały na tle następującego stanu faktycznego:
Dnia 30 listopada 2005 r. pracodawca poinformował Pana o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem skróconego okresu wypowiedzenia.
W dniu 22 grudnia 2005r. na Pana konto bankowe wpłynęło wynagrodzenie za miesiąc grudzień 2005r., a w dniu 2 stycznia 2006 roku wpłynęła kwota odszkodowania za skrócenie okresu wypowiedzenia umowy o pracę. Wystawiając informację o wysokości uzyskanych przez Panaw 2005 r. dochodów pracodawca wypłacone odszkodowanie doliczył do dochodów 2005r.
Przedstawiając własne stanowisko w sprawie uznał Pan, iż przychód z uwagi na jego otrzymanie w dniu 2 stycznia 2006r., jest przychodem roku 2006.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sieradzu postanowieniem z dnia 4 września 2006 r. Nr US I/415/8/22/06/SŁ stanowisko przedstawione we wniosku uznał za prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po przeanalizowaniu przedłożonych dokumentów oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego stwierdza, co następuje:

Stosownie do dyspozycji art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia postanowienie wydane przez naczelnika urzędu skarbowego, jeżeli postanowienie rażąco narusza prawo, orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, w tym także jeżeli niezgodność z prawem jest wynikiem zmiany przepisów. W myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za przychody m.in. ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
O tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy w myśl wymienionego art. 12 ust. 1 decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu ust. 4 tego artykułu, czy także inna osoba nie związana z pracodawcą. Podstawą nabycia przez Pana prawa do odprawy i odszkodowania były przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm). Wobec powyższego wypłacona Panu odprawa na podstawie w/w przepisów stanowi przychód z tytułu dotychczasowego stosunku pracy.

W myśl art. 86 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, miejscem spełnienia świadczenia wypłaty wynagrodzenia za pracę co do zasady jest siedziba pracodawcy. Art. 86 § 3 wyżej powołanej ustawy stanowi, iż obowiązek wypłacenia wynagrodzenia może być spełniony w inny sposób niż do rąk pracownika, jeżeli tak stanowi układ zbiorowy pracy lub pracownik wyrazi na to zgodę na piśmie. Ten przepis ustanawia więc zasadę wypłaty wynagrodzenia w gotówce. Sposobami wypłaty wynagrodzenia pieniężnego, które mogą zostać wprowadzone w układzie zbiorowym lub za zgodą pracownika są: przekaz pocztowy, i przelew na konto pracownika. Forma, w jakiej pracownik otrzyma wynagrodzenie jest więc zależna wyłącznie od jego decyzji. Zasadny zatem będzie pogląd, iż za moment uzyskania przychodu ze stosunku pracy należy przyjąć moment wypłaty (obciążenia rachunku), a nie dzień, w którym wynagrodzenie wpłynie na rachunek pracownika.
Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż zgodnie z art. 31 ust. 1 wyżej powołanej ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z informacji uzyskanej od byłego pracodawcy, Towarzystwa Ubezpieczeń "F.." S.A. w Sz... wynika, iż wypłaty należnego Panu świadczenia dokonano przelewem na rachunek bankowy w dniu 30 grudnia 2005r. Wypełniając obowiązki płatnika określone w w/w art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pracodawca przy wypłacie omawianego świadczenia dokonał obliczenia należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych wg stanu prawnego obowiązującego w 2005r.
Ponadto, w myśl art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, imienne informacje o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy za dany rok podatkowy.
Z uwagi na fakt, iż kwota odprawy i odszkodowania wypłacone zostały Panu w dniu 30 grudnia 2005r., kwota odszkodowania za skrócony okres wypowiedzenia za pracę stanowi przychód 2005r.

Z uwagi na powyższe, mając na względzie zapis art. 14 b § 5 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza jak w sentencji niniejszej decyzji.