Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności nieskierowanych na drogę postępowania egzekucyjnego w świetle art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b) i ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)uznajeza prawidłowe stanowisko przedstawione w złożonym wniosku.

Pismem z dnia 20.06.2006 r. (data wpływu 26.06.2006 r.) uzupełnionym pismem z dnia 05.07.2006 r. Bank zwrócił się z prośbą o wyjaśnienie, czy w przypadku posiadania przez Bank udokumentowania nieściągalności wierzytelności jednego kredytu można potraktować je jako udokumentowanie nieściągalności pozostałych wierzytelności tego samego dłużnika. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Bank w stosunku do jednego dłużnika posiada wierzytelności z tytułu trzech umów kredytowych. W stosunku do jednej z nich Bank posiada udokumentowanie nieściągalności w postaci umorzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego(Dz.U. 43, poz. 296 ze zm.). Kredyty te nie były zabezpieczone przez osoby trzecie. W opinii Wnioskodawcy podjęcie egzekucji w stosunku do pozostałych dwóch kredytów w sytuacji umorzenia postępowania egzekucyjnego jednego kredytu z powodu braku majątku dłużnika staje się bezprzedmiotowe i spowoduje jedynie poniesienie dodatkowych kosztów przez Bank. Bank może więc rozciągnąć udokumentowanie nieściągalności wierzytelności tego samego dłużnika na pozostałe dwa kredyty i spisać w straty nieściągalne wierzytelności zaliczając je do kosztów uzyskania przychodów.

Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi informuje, iż zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 25 ppkt b) ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem udzielonych przez jednostki organizacyjne uprawnione, na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady ich funkcjonowania, do udzielania kredytów (pożyczek) - wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek), pomniejszonych o kwotę nie spłaconych odsetek i równowartość rezerw na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów. Na podstawie art. 16 ust. 2 ww. ustawy za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego. Bank zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2002r. Nr 72, poz. 665 ze zm.) może wystawiać na podstawie ksiąg lub innych dokumentów związanych z dokonywaniem czynności bankowych bankowe tytuły egzekucyjne. Bankowy tytuł egzekucyjny na podstawie art. 97 ust. 1 ww. ustawy może być podstawą egzekucji prowadzonej według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego po nadaniu mu przez sąd klauzuli wykonalności wyłącznie przeciwko osobie, która bezpośrednio z bankiem dokonywała czynności bankowej albo jest dłużnikiem banku z tytułu zabezpieczenia wierzytelności banku wynikającej z czynności bankowej i złożyła pisemne oświadczenie o poddaniu się egzekucji oraz gdy roszczenie objęte tytułem wynika bezpośrednio z tej czynności bankowej lub jej zabezpieczenia.

Stosownie do art. 824 § 1 pkt. 3 ustawy Kodeks postępowania cywilnego postępowanie umarza się w całości lub części z urzędu jeżeli jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych.Analizując treść wyżej przytoczonych przepisów należy stwierdzić, iż Bank jest zobowiązany wystawić bankowe tytuły egzekucyjne na rzecz dłużnika z tytułu wszystkich umów kredytowych. Powyższe tytuły stanowią podstawę egzekucji prowadzonej w trybie przepisów ustawy Kodeks postępowania cywilnego, w przypadku której zostaje wydane przez komornika sądowego postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego (art. 824 § 1 pkt 3 ww. ustawy). Warunkami zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych przez podatnika jako nieściągalne są:

• wskazanie w treści postanowienia wydawanego przez organ egzekucyjny, iż bezskuteczność egzekucji została spowodowana brakiem majątku dłużnika, z którego egzekucja mogłaby być prowadzona; oraz
• uznanie przez wierzyciela, iż brak majątku dłużnika, będący podstawą wydania przedmiotowego postanowienia, jest zgodny ze stanem faktycznym. W tym względzie ostateczną ocenę tego faktu przepisy pozostawiają wierzycielowi, który kierując się racjonalnością ekonomiczną, zweryfikowałby postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, gdyby po jego wydaniu powziął wiadomość o nowym majątku dłużnika.

W przedmiotowej sprawie Bank ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wymagalne, nieściągalne kwoty kredytów. Kredyt jest wymagalny z chwilą, w której upłynął ustalony termin spłat lub z chwilą upływu okresu wypowiedzenia umowy z uwagi na zły stan finansowy kredytobiorcy. Reasumując, jeżeli z treści wydanego na rzecz Banku postanowienia organu egzekucyjnego wynika bezpośrednio, iż podstawą nieściągalności jednej wierzytelności był brak majątku dłużnika do zaspokojenia roszczeń wierzyciela, pozostałe wierzytelności jakie posiada Bank w stosunku do tego samego dłużnika należy uznać za wierzytelności nieściągalne i zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b) i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W związku z powyższym Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi uznając stanowisko Spółki za prawidłowe orzekł jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia. Interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia na podstawie art. 14b § 1 i 2 Ordynacji podatkowej.