INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2012 r. (data wpływu 24 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ujmowania w rachunku podatkowym ponoszonych wydatków na zakup wyposażenia do ośrodka biznesowo-wypoczynkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2012 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ujmowania w rachunku podatkowym ponoszonych wydatków na zakup wyposażenia do ośrodka biznesowo-wypoczynkowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka planuje dokonanie zakupu wyposażenia (tj. sprzętu RTV, małego AGD, mebli, itd.) do ośrodka biznesowo-wypoczynkowego (dalej: Ośrodek). Ośrodek jest wynajmowany przez Spółkę i służy zarówno do działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz do działalności socjalnej świadczonej przez Spółkę na rzecz jej pracowników.

W zakresie działalności gospodarczej Spółki Ośrodek jest wykorzystywany m.in. w następujący sposób:

• odbywają się w nim spotkania biznesowe z kontrahentami Wnioskodawcy;
• odbywają się w nim szkolenia pracowników;
• odbywają się w nim prezentacje oferty i produktów Spółki;
• w przypadku prac wykonywanych przez Spółkę w pobliżu Ośrodka stanowi on bazę noclegową dla pracowników Wnioskodawcy oddelegowanych do tych prac (Spółka w ten sposób zmniejsza koszty, gdyż nie musi w tym zakresie korzystać z usług noclegowych lub poprzez odpowiednie zmniejszenie dodatku do diety w części dotyczącej noclegu).

W zakresie działalności socjalnej Ośrodek stanowi bazę noclegowo-wypoczynkową dla pracowników Spółki. Ośrodek do działalności socjalnej Spółki wykorzystywany jest zasadniczo tylko w okresie letnim, tj. przez 2-3 miesiące w roku kalendarzowym. W pozostałym okresie roku kalendarzowego (tj. przez okres 9-10 miesięcy) Ośrodek jest wykorzystywany do działalności biznesowej, o której mowa wyżej.

Wartość poszczególnych elementów wyposażenia nie będzie przekraczać 3 500 zł. Planowany okres wykorzystywania wyposażenia przez Wnioskodawcę będzie przekraczał jeden rok. Spółka planuje sfinansować zakup wyposażenia w 50% ze środków własnych, a w pozostałej części ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (ZFŚS). Wnioskodawca planuje wydatki na zakup wyposażenia w części sfinansowanej ze środków własnych (tj. 50%), tj. w części w jakiej wyposażenie będzie wykorzystywane do działalności biznesowej, zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania wyposażenia do używania. W odniesieniu do części sfinansowanej ze środków ZFŚS, Wnioskodawca nie zamierza tych wydatków zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki w tej części będą jednak zaliczone pośrednio do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności Spółki, stosownie do zapisów art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Odpisy na ZFŚS (również w części, w jakiej będą przeznaczone na sfinansowane wyposażenie) będą kosztem uzyskania przychodów w momencie ich wpłaty na odrębny rachunek bankowy prowadzony dla ZFŚS.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy przedstawiony w zdarzeniu przyszłym sposób zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup wyposażenia do Ośrodka jest prawidłowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za koszty uzyskania przychodów uznaje się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Do kosztów uzyskania przychodów można więc zaliczyć wszelkie wydatki, które są związane z przychodem (powodują jego osiągnięcie, zachowanie albo zabezpieczenie). Dodatkowo, świetle wypracowanego orzecznictwa podatkowego:

• kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzającą do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów;
• kosztami będą wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów tak, aby przynosiło ono przychody także w przyszłości;
• związek wydatków z przychodami nie musi być bezpośredni.

Ustawa podatkowa w art. 16 ust. 1 zawiera dodatkowy wykaz wydatków, które nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z pkt 52 tego artykułu za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku podatnika, niezaliczanych do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów działalności prowadzonej przez podatnika, lecz służą osobistym celom pracowników i innych osób albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą podatnika.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje, wydatki poniesione na zakup wyposażenia Ośrodka, w części w jakiej będą wykorzystane do działalności biznesowej Ośrodka lub do czynności służbowych wykonywanych przez pracowników Spółki, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają również orzeczenia sądów administracyjnych. Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach w wyroku z dnia 27 września 2000 r. (I SA/Ka 884/99) wskazał, że „pod koniec XX wieku wyposażenie kancelarii prawnej w lodówkę i kuchenkę mikrofalową nie może być uznane za nieracjonalne, zwłaszcza że zakupione rzeczy znajdowały się w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej i służyły zatrudnionemu pracownikowi w okresie jego pracy. Nie można zapominać, iż to osoba prowadząca działalność gospodarczą ma prawo sama decydować o swoich wydatkach związanych z działalnością gospodarczą. A zatem nie ulega wątpliwości, że poczynione wydatki można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów”. Zatem, wydatki na zakup wyposażenia w części sfinansowanej ze środków własnych Spółki, tj. w części w jakiej wyposażenie będzie służyło do działalności biznesowej Spółki, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania wyposażenia do używania.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych dopuszcza również możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niektóre odpisy na fundusze socjalne. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) tej ustawy nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakalcowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Spółka jest podmiotem zobowiązanym do utworzenia ZFŚS zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Wydatki na zakup wyposażenia, w części w jakiej wyposażenie ma służyć do celów osobistych (socjalnych) pracowników, może być sfinansowane ze środków ZFŚS. Wydatki te będą mogły być uznane za koszty uzyskania przychodów w formie odpisu, do jakiego zobowiązana jest Spółka w świetle przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Odpisy na ZFŚS będą kosztem uzyskania przychodów w momencie ich wpłaty na odrębny rachunek bankowy prowadzony dla ZFŚS. Natomiast wydatki na zakup wyposażenia, które następnie zostaną pokryte ze środków ZFŚS do kosztów uzyskania przychodów nie mogą być zaliczone, gdyż w tej części będą już uwzględnione w kosztach w formie odpisu na ZFŚS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.) – dalej: ustawa podatkowa – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Tak więc, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy,
• został właściwie udokumentowany.

W przepisie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy podatkowej określono, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Jednocześnie za koszty podatkowe nie uznaje się wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych – art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy podatkowej.

Zasady tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz zasady gospodarowania środkami tego funduszu określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 592). Na podstawie art. 6 ust. 1 tej ustawy, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy.

Natomiast działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową – art. 2 pkt 1 ww. ustawy.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy zauważyć, iż wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup wyposażenia służącego prowadzonej działalności gospodarczej będą przejawiać związek z tą działalnością, stąd też będą mogły zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów jako wypełniające dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy. Stosownie do dyspozycji art. 16d ust. 1 ustawy podatkowej, zgodnie z którym podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500 zł, podatkowe rozliczenie tych wydatków nastąpi w miesiącu oddania ich do używania.

W tym miejscu wypada przytoczyć regulację art. 16 ust. 1 pkt 52 ustawy podatkowej sankcjonującą niemożność zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku podatnika, niezaliczanych do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów działalności prowadzonej przez podatnika, lecz służą osobistym celom pracowników i innych osób albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą podatnika.

W odniesieniu natomiast do wydatków ze środków ZFŚS na zakup wyposażenia przeznaczonego do działalności socjalnej Spółki (przy czym trzeba mieć na względzie, iż chodzi tutaj o działalność socjalną w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych) na rzecz pracowników organ upoważniony podziela pogląd Wnioskodawcy, iż ich ujęcie w kosztach uzyskania przychodów może nastąpić wyłącznie na zasadach określonych w cyt. art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy podatkowej, tj. z chwilą dokonania wpłaty środków pieniężnych stanowiących równowartość odpisu na ZFŚS, albowiem sfinansowanie tego wyposażenia nastąpi ze środków uprzednio już zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie oceny stanowiska Spółki w odniesieniu do powiązanego z nim pytania, wpisanych w nakreślone wnioskiem zdarzenie przyszłe. Ocena ta nie rozstrzyga natomiast prawidłowości dokonanego przez Wnioskodawcę podziału kosztów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.