INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2012 r. (data wpływu 30 maja 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 sierpnia 2012 r. (data wpływu 30 sierpnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej, w odniesieniu do pytań nr 2 i 3 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W zeznaniu podatkowym za rok 2010 złożonym w ustawowym terminie, Wnioskodawczyni wystąpiła o zwrot podatku z tytułu ulg za wykup leków oraz za dojazdy na zabiegi rehabilitacyjne. Zainteresowana ma ukończone 92 lata, jest inwalidą I grupy, osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, wymagającą opieki osób trzecich i jest pod stałą opieką syna. Ponieważ prawo przewiduje dwie formy odpisów za dojazdy (z ograniczeniem górnej granicy odpisu dla posiadaczy pojazdów i bez ograniczenia dla pozostałych) z koniecznością udokumentowania wykonanych zabiegów - do zeznania za rok 2010 Wnioskodawczyni załączyła potwierdzenie wykonania trzech tur zabiegów rehabilitacyjnych, na które została skierowana przez lekarzy. Zainteresowana dojeżdżała do Kliniki Rehabilitacyjnej. Pomimo tego, że Wnioskodawczyni załączyła zaświadczenia o pełnym wykonaniu 30 zabiegów (30 dojazdów do kliniki i powrót do domu) - do chwili obecnej nie otrzymała ani przysługującego zwrotu podatku za zakup leków na kwotę ponad 100 zł/mies. ani za dojazdy na zabiegi rehabilitacyjne. Nie otrzymała też żadnej informacji (odpowiedzi, decyzji) pisemnej. Po wielu miesiącach syn (z posiadanym, a ujawnionym w przedmiotowym zeznaniu pełnomocnictwem - jako pełnomocnik Zainteresowanej) uzyskał tylko telefonicznie informację, że Wnioskodawczyni musi mieć rachunki za dojazdy. Biorąc pod uwagę stan zdrowia Zainteresowanej, musiała ona być dowieziona na te zabiegi. Do Kliniki Rehabilitacyjnej nie ma dojazdu komunikacją miejską. Wnioskodawczyni wskazuje, iż skoro zabiegi zostały wykonane to znaczy, że faktycznie tam była. Zdaniem Zainteresowanej złożenie zeznania podatkowego z wykazaniem prawa do zwrotu nadpłaconego podatku jest jednoczenie równoznaczne ze złożeniem wniosku o zwrot tegoż podatku. Zatem taki wniosek winien być rozpoznany i jego rozpoznanie winno być zakończone decyzją pozytywną i zwrotem podatku, bądź negatywną, dającą podstawę prawną do odwołania się od tej decyzji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy urząd skarbowy w przypadku złożenia wniosku w zeznaniu podatkowym o zwrot ulgi powinien zakończyć postępowanie decyzją z uzasadnieniem i pouczeniem o prawie wniesienia odwołania...
2. Czy jako inwalida I grupy, z orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji i wymagająca opieki osób trzecich, osoba represjonowana, posiadająca skierowanie od lekarza specjalisty na zabiegi rehabilitacyjne, co wiąże się z koniecznością dojazdów i potwierdzenie wykonania tych zabiegów, Wnioskodawczyni ma prawo do ulgi podatkowej za dojazdy na zabiegi rehabilitacyjne...
3. Czy w przypadku posiadania faktycznego wykonania tych zabiegów (co jest jednoznaczne z faktycznym dojazdem na nie) istnieje prawo do przedmiotowej ulgi...
4. Czy urząd skarbowy ma obowiązek przeprowadzenia w tej sytuacji postępowania podatkowego...
5. Czy urząd skarbowy ma prawo odłożyć wniosek „ad acta” bez jakiegokolwiek rozpoznania i powiadomienia podatnika w ustawowym 3-miesięcznym terminie...
6. Czy - jeżeli nawet nie przysługuje ulga za dojazdy na które nie posiada się rachunków (choć w US kiedyś ustnie poinformowano syna, że wystarczy potwierdzenie wykonania zabiegów) to US może nie reagować na wniosek o zwrot podatku za zakup leków na kwotę powyżej 100 zł/mies...
   
   

Tut. Organ informuje, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2 i 3. Natomiast w zakresie pytań nr 1, 4-6 w dniu 3 września 2012 r. wydane zostało postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania nr ILPB2/415-530/12-5/ES.

Zdaniem Wnioskodawczyni, skoro faktycznie zabiegi zostały wykonane i została na nie dowieziona taksówkami (różnymi), a dojazdy kształtowały się w granicach 50-60 zł dziennie, to przy stanie inwalidztwa Zainteresowanej sprawą oczywistą jest, że ulga się należy. Wnioskodawczyni uważa, że urząd skarbowy powinien na złożony wniosek wraz z zeznaniem podatkowym w ustawowym terminie albo zwrócić nadpłatę, albo wydać decyzję z uzasadnieniem, celem umożliwienia złożenia odwołania od tej decyzji. Wnioskodawczyni wskazuje, że wystąpiła o ulgę i zwrot faktycznie poniesionych kosztów, co zostało udokumentowane zarówno potwierdzeniami wykonania zabiegów, jak i fakturą za zakup leków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w odniesieniu do pytań nr 2 i 3, uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010 r. (wtedy wydatki zostały poniesione) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w zeznaniu podatkowym za rok 2010 złożonym w ustawowym terminie wystąpiła o zwrot podatku z tytułu ulg za wykup leków oraz za dojazdy na zabiegi rehabilitacyjne. Zainteresowana ma ukończone 92 lata, jest inwalidą I grupy, osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, wymagającą opieki osób trzecich i jest pod stałą opieką syna. Wnioskodawczyni załączyła potwierdzenie wykonania trzech tur zabiegów rehabilitacyjnych, na które została skierowana przez lekarzy oraz zaświadczenia o pełnym wykonaniu 30 zabiegów (30 dojazdów do kliniki i powrót do domu). Na zabiegi Zainteresowana była dowożona taksówkami (różnymi).

Możliwość odliczenia wydatków związanych z przejazdem na zabiegi rehabilitacyjne przewiduje art. 26 ust. 7a pkt 13 i 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 13 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo -rehabilitacyjne:

1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a).
   
   

Natomiast w myśl art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Wysokość wydatków, o których mowa powyżej ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c ustawy).

Należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem Wnioskodawczyni nie była dowożona na zabiegi samochodem osobowym, stanowiącym Jej własność lub współwłasność (a tylko w tym przypadku, zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy, wysokość poniesionych wydatków nie musi być udokumentowana).

W związku z tym, iż Zainteresowana dowożona była na zabiegi taksówkami, zastosowanie znajdzie tu przepis art. 26 ust. 7a pkt 13 lit. b) ww. ustawy.

Zatem, jeśli Wnioskodawczyni chce skorzystać z odliczenia wydatków związanych z dojazdem na zabiegi rehabilitacyjne, nie wystarczy jedynie udokumentować wykonanie zabiegów, ale - zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy – należy przede wszystkim przedstawić dokumenty stwierdzające poniesienie wydatków związanych z dojazdem (mogą to być faktury lub rachunki potwierdzające przejazd taksówką).

Reasumując, dokumenty potwierdzające wykonanie zabiegów w przypadku przedstawionym we wniosku nie są wystarczające do skorzystania z odliczeń wydatków poniesionych na dojazdy na zabiegi rehabilitacyjne taksówkami.

Skoro Wnioskodawczyni nie posiada dokumentów stwierdzających poniesienie wydatków związanych z dojazdem taksówkami na zabiegi rehabilitacyjne, nie może odliczyć tych wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.