POSTANOWIENIE
Na podstawie art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu stwierdza, że stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku z dnia o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej możliwości opodatkowania stawką podatku od towarów i usług w wysokości 0% wewnątrzwspólnotowej dostawy w sytuacji, gdy Podatnik nie posiada dokumentu przewozowego CMR, a dowodem dostarczenia towarów do nabywcy jest oświadczenie spedytora - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 02.08.2006 r. do Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Pismem z dnia 17.10.2006 r. o numerze data wpływu do tutejszego Urzędu 18.10.2006 r.) Spółka uzupełniła przedmiotowy wniosek.
Jak stanowi art. 14 a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14 a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonał przenośniki, które następnie sprzedał finlandzkiej firmie BMH WOOD Technology OY. Towar dostarczył nabywcy wynajęty przez niego spedytor - firma Schenker Sp. z o. o. Oddział we Wrocławiu. Z uwagi na to, iż zaginęły dokumenty przewozowe CMR potwierdzające dostarczenie towarów do nabywcy, Spółka zaewidencjonowała dokonaną sprzedaż jako sprzedaż krajową podlegającą opodatkowaniu według stawki podatku 22 %. Następnie na prośbę Spółki spedytor wydał oświadczenie, w którym potwierdził fakt otrzymania zlecenia przewozu towarów, podał wagę i ilość towarów oraz wskazał dokładny adres pod jaki towar został dostarczony.
Zdaniem Spółki dokonana dostawa spełnia warunki uznania jej za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, z uwagi na to, iż wywozu towaru dokonano do innego kraju Wspólnoty, którego nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, a posiadane dokumenty uprawniają do zastosowania stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0%.
Podatnik stoi na stanowisku, iż posiadane przez niego oświadczenie spedytora zastępuje dokumenty przewozowe wskazane w art. 43 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Oświadczeniu temu, zdaniem Spółki można przypisać cechy dokumentu przewozowego CMR, który potwierdza dokonanie dostawy towaru do nabywcy.
Podatnik wnosi o potwierdzenie poprawności zajętego stanowiska, iż oświadczenie spedytora można potraktować jak dokument przewozowy CMR, który wraz z innymi dokumentami, tj. ze specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku oraz kopią faktury daje Spółce prawo do opodatkowania dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawką podatku w wysokości 0%.
W ocenie Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu przedstawione przez Podatnika stanowisko w sprawie jest nieprawidłowe.
Brzmienie przepisu art. 42 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) wskazuje, iż wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:
1) podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2) podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
Zgodnie z ust. 3 cytowanego artykułu, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:
1) dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2) kopia faktury dostawy,
3) specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.
Ponadto z art. 42 ust. 11 cyt. ustawy wynika, iż w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:
1) korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2) dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3) dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny- dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania.
Powyższa regulacja wskazuje, że Podatnik może zastosować stawkę podatku od towarów i usług w wysokość 0% w ramach dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, tylko w sytuacji, gdy posiada dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Artykuł ten stanowi katalog podstawowych dokumentów, które łącznie stanowią potwierdzenie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Dopiero w przypadku, gdy dokumenty wymienione w tym artykule nie potwierdzają jednoznacznie (np. z powodu braków formalnych) dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju wówczas, zgodnie z treścią art. 42 ust. 11 ww. ustawy, dowodami potwierdzającymi dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mogą być również inne dokumenty wskazane w tym przepisie.
Postanowienia art. 42 ust. 3 i ust. 11 cyt. ustawy powinny być traktowane jako postanowienia wzajemnie się uzupełniające, przy czym, aby można było mówić o jakimkolwiek uzupełnianiu treści wynikających z dokumentów wskazanych w art. 42 ust. 3, Spółka musi te dokumenty obligatoryjnie posiadać, a jedynie kwestie wątpliwe, których dokumentacja podstawowa nie rozstrzyga mogą zostać wyjaśnione dokumentacją dodatkową.
Podsumowując należy podkreślić, iż dokumentów podstawowych wskazanych w treści art. 42 ust. 3 nie można zastąpić dokumentami wymienionymi w treści art. 42 ust. 11 cyt. ustawy. Ustawodawca wyraźnie zaznaczył bowiem konieczność łącznego potwierdzania przez te dokumenty faktu dokonania dostawy towarów. Takie sformułowanie przepisu art. 42 ust. 3 nie dopuszcza możliwości braku któregokolwiek z dokumentów tam wskazanych. Ponadto możliwość zastosowania przepisu art. 42 ust. 11 cyt. ustawy odnosi się wyłącznie do sytuacji, gdy fakt dostarczenia towarów do nabywcy z innego kraju członkowskiego nie wynika w sposób jednoznaczny z tych dokumentów. Wówczas dokumenty wymienione w ust. 11 pełnią funkcję informacji dodatkowej – uzupełniają dokumenty podstawowe o ewentualnie brakujące w nich dane.
W oparciu o przedstawiony przez Podatnika stan faktyczny oraz przytoczone powyżej regulacje prawne wskazać należy, iż posiadane przez Spółkę dokumenty w postaci:
1) oświadczenia spedytora,
2) specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku,
3) kopii faktury
nie stanowią wystarczających dowodów pozwalających na uznanie, iż Spółka ma prawo do wykazania przedmiotowej dostawy jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów opodatkowanej stawką podatku w wysokości 0%.
Oświadczenie spedytora nie należy do katalogu zasadniczych dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 cyt. ustawy. Oznacza to, że brak jest jednego z zasadniczych, podstawowych dokumentów, tj. dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, iż towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.
W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Podatnika w przedmiotowej sprawie jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego na dzień sporządzenia wniosku.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
Zażalenie podlega opłacie skarbowej.