POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Podatnika z dnia 20.02.2006r. (data wpływu do tut. Urzędu 22.02.2006r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie określenia sposobu rozliczenia i udokumentowania sprzedaży energii elektrycznej na rzecz własnych pracowników, uprawnionych do odpłatności za energię elektryczną w wysokości 20% ceny za 1 kWh , w świetle przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VATiA oraz ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT

stwierdza, że:

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego

Uzasadnienie

Podatnik, będąc stroną Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Przemysłu Energetycznego (PUZP), zobowiązany jest do realizacji postanowień zawartych w tym układzie.

Zgodnie z załącznikiem nr 6 do PUZP pracownicy, emeryci i renciści pracodawców objętych Układem zbiorowym ("osoby uprawnione") mają prawo do korzystania z ulgowej odpłatności za energię elektryczną wykorzystywaną na potrzeby prowadzonego gospodarstwa domowego, tzw. taryfy pracowniczej. W myśl tych postanowień udzielenie ulgi polega na odpłatności tych osób za zużycie 1 kWh energii elektrycznej do wysokości nie przekraczającej 3000 kWh w ciągu roku wynoszącej 20% normalnej ogólnie dostępnej taryfy dla gospodarstw domowych w przypadku składników zmiennych opłaty oraz nie ponoszeniu opłaty w zakresie składników stałych, takich jak opłata abonamentowa czy stały składnik opłaty za usługę przesyłową.

Z tytułu dostaw energii elektrycznej dla ww. osób Podatnik wystawia zaliczkowe, roczne faktury sprzedaży z sześcioma terminami płatności przypadającymi co dwa miesiące. Wystawiane faktury zawierają obciążenie obliczone na podstawie prognoz zużycia energii, szacowanych w oparciu o dane dotyczące zużycia energii w roku poprzednim. Ostateczne rozliczenie następuje raz na 12 miesięcy, po dokonaniu odczytów liczników, w miesiącu wystawienia faktury rozliczeniowej. Okres rozliczenia z tytułu "taryfy pracowniczej" trwa 12 miesięcy - od stycznia do stycznia roku następnego.

Podatnik ponosi koszt upustu wynikającego z "taryfy pracowniczej" w stosunku do swoich pracowników w wysokości 80% opłaty za energię elektryczną.

W zakresie udokumentowania rozliczeń z tytułu sprzedaży energii elektrycznej na rzecz pracowników Spółki, jako kwotę należną z tytułu sprzedaży przyjmuje się cenę w wysokości 100% taryfy stosowanej dla gospodarstw domowych, tj. bez uwzględniania upustu.

Na wystawianych fakturach VAT za dostawę energii elektrycznej wykazywana jest cena netto i wartość netto sprzedanej energii w pełnej wysokości wg taryfy stosowanej dla gospodarstw domowych i podstawą obliczenia należnego podatku od towarów i usług jest wartość netto wykazana na tym dokumencie.

W przypadku pracowników Spółki udzielenie ulgi odbywa się poprzez wystawienie dodatkowo (poza fakturą VAT) blankietu polecenia zapłaty dla pracownika, w którym odpowiednio zmniejszona zostaje kwota do zapłaty. Pozostałą częścią należności obciążona jest Spółka i to ona bezpośrednio ponosi ciężar z tytułu tej części należności za dostawę energii, do której uiszczenia nie jest już zobowiązany pracownik.

W takiej sytuacji na fakturze VAT uwidoczniona jest cała należność z tytułu dostawy energii elektrycznej zgodnie z taryfą dla gospodarstw domowych i od tak ustalonej podstawy opodatkowania obliczany jest podatek VAT. Jak wynika ze sposobu kalkulacji ceny za energię elektryczną, jednym z jej elementów składowych jest wartość uzasadnionych kosztów działalności gospodarczej przedsiębiorstwa energetycznego, w tym koszty refinansowania skutków "taryfy pracowniczej" czynnych zawodowo pracowników.

Podatnik zwraca się z zapytaniem, jakie należy stosować zasady rozliczeń sprzedaży energii elektrycznej na rzecz pracowników zatrudnionych w Spółce (przedsiębiorstwie energetycznym) uprawnionych do odpłatności za energię elektryczną w wysokości 20% ceny za 1 kWh w okresie od 01.07.2003r. do 30.04.2004r. tj. na podstawie przepisów ustawy o VATiA z dnia 8 stycznia 1993r. oraz w okresie od dnia 1 maja 2004r. tj. na podstawie przepisów ustawy o VAT z dnia 11 marca 2004r.

Zdaniem Podatnika, kwotę należną z tytułu sprzedaży energii elektrycznej pracownikom własnym, objętych Ponadzakładowym Układem Zbiorowym Pracy dla Przemysłu Energetycznego, stanowi cena w wysokości 20% taryfy stosowanej dla gospodarstw domowych i ta kwota powinna stanowić podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a tym samym winna być wykazana na wystawionej na rzecz nabywcy energii elektrycznej fakturze sprzedaży.

Podatnik nie powinien opodatkowywać więc ulgi pokrywanej przez Spółkę, gdyż w takim przypadku ta sama wartość byłaby ujęta w podstawie opodatkowania (zgodnie z kalkulacją) przy dostawach energii odbiorcom na podstawie zawartych umów sprzedaży i jednocześnie stanowiłaby podstawę opodatkowania na rzecz pracowników.

Po przeanalizowaniu wniosku Podatnika, mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa tut. Organ podatkowy stwierdza, co następuje:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, dokonuje sprzedaży energii elektrycznej na rzecz własnych pracowników, którzy zgodnie z postanowieniami Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Przemysłu Energetycznego, uprawnieni są do odpłatności za energię elektryczną w wysokości 20% ceny za 1 kWh normalnej ogólnie dostępnej taryfy dla gospodarstw domowych w przypadku składników zmiennych opłaty oraz nie ponoszeniu opłaty w zakresie składników stałych, takich jak opłata abonamentowa czy stały składnik opłaty za usługę przesyłową.

Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług (przed dniem 1 maja 2004r.) został określony w art. 2 ustawy o VATiA, zgodnie z którym opodatkowaniu tym podatkiem podlegały m.in. sprzedaż towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 2 ust. 1 ustawy o VATiA).

Natomiast stosownie do treści art. 4 pkt 1 ustawy o VATiA przez towary rozumiało się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności określonych w art. 2, które wymienione są w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

A zatem wykonywane przez Podatnika czynności przed dniem 1 maja 2004r. podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie przepisów ustawy o VATiA.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VATiA, podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem, z zastrzeżeniem art. 16 i 17, jest kwota należna z tytułu sprzedaży towarów, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Jednakże z treści złożonego wniosku wynika, iż w analizowanej sprawie nie będzie miał zastosowania powołany powyżej przepis art. 17 (w tym ust. 1 pkt 3) ustawy o VATiA oraz analogiczne regulacje zawarte w art. 32 (w tym ust. 1 pkt 3) ustawy o VAT, określające przypadki, w których wysokość obrotu jest określana przez organ podatkowy na podstawie przeciętnych cen stosowanych w danej miejscowości lub na danym rynku w dniu wykonania świadczenia, pomniejszonych o podatek, jeżeli okaże się, że przypadki te miały wpływ na ustalenie ceny.

Sytuacja taka może bowiem wystąpić, w przypadku gdy między kontrahentami lub osobami pełniącymi u kontrahentów funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne zachodzą powiązania o charakterze rodzinnym, kapitałowym, majątkowym lub wynikające ze stosunku pracy.

Jednakże, jak podkreślił Podatnik w przedstawionym stanie faktycznym, stosowanie obniżonej ceny nie wynika z faktu istnienia stosunku pracy pomiędzy sprzedawcą (Spółką) i nabywcami, bowiem wysokość tej ceny wiąże się z faktem bycia pracownikiem przemysłu energetycznego i podlegania Układowi zbiorowemu (niezależnie od tego czy pracodawcą jest ta spółka, która prowadzi sprzedaż tzn. dotyczy wszystkich pracowników branży energetycznej, a nie tylko pracowników własnych Podatnika).

W okresie od dnia 1 maja 2004r. wykonywane przez Podatnika czynności również należy uznać za czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast zasady ustalania podstawy opodatkowania określone zostały w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest obrót, natomiast obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Podatnik dokonuje sprzedaży energii elektrycznej na rzecz własnych pracowników, którzy uprawnieni są do odpłatności za energię elektryczną w wysokości 20% ceny za 1 kWh normalnej ogólnie dostępnej taryfy dla gospodarstw domowych w przypadku składników zmiennych opłaty oraz nie ponoszeniu opłaty w zakresie składników stałych, takich jak opłata abonamentowa czy stały składnik opłaty za usługę przesyłową. Natomiast Podatnik ponosi koszt upustu wynikającego z "taryfy pracowniczej" w stosunku do swoich pracowników w wysokości 80% opłaty za energię elektryczną (w rzeczywistości "koszt" ten - jak wskazał Podatnik we wniosku, jest wkalkulowany do opłat ponoszonych przez odbiorców niekorzystających z "taryfy pracowniczej" i tam podlega opodatkowaniu).

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VATiA obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, upustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów oraz zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach, a także kwot wynikających z dokonanych korekt faktur.

Analogiczna regulacja prawna ma również odzwierciedlenie w art. 29 ust. 4 ustawy o VAT, zgodnie z którym obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, a także kwot wynikających z dokonanych korekt faktur.

W tej sytuacji należy uznać, iż dofinansowanie przez Podatnika sprzedaży energii elektrycznej na rzecz własnych pracowników ma niewątpliwie charakter rabatu (upustu) prawnie dopuszczalnego i obowiązkowego, który wynika z postanowień Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Przemysłu Energetycznego.

Reasumując - zdaniem tut. Organu - kwotę należną z tytułu sprzedaży energii elektrycznej pracownikom własnym, objętych Ponadzakładowym Układem Zbiorowym Pracy dla Przemysłu Energetycznego, stanowi zatem cena w wysokości 20% taryfy stosowanej dla gospodarstw domowych. A zatem kwota ta stanowi podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji winna być wykazana na wystawionej na rzecz nabywcy energii elektrycznej fakturze sprzedaży.