W dniu 25.11.2005 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Trzebnicy wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, uzupełniony pismem z dnia 22.02.2006 r.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Przedsiębiorstwo nabyło z mocy prawa z dniem 05.12.1990 r. prawo wieczystego użytkowania na okres 99 lat gruntu oznaczonego geodezyjnie obręb XXX wpisanego do KW 8894 z późn. zmianą na KW WR1 W/000/38218/6, po czym w 2005 r. Aktem Notarialnym Repertorium A 7613/2005 z dnia 12.10.2005 r. przeniosło nieodpłatnie na rzecz Gminy prawo użytkowania wieczystego działek Nr 35/3, 35/10, 35/11, 46/24 AM-11 o łącznej powierzchni 2.429 m, określając wartość przedmiotu umowy na kwotę 20.000 zł., przy czym przejęcie prawa użytkowania wieczystego ww. gruntów nastąpiło nieodpłatnie. W związku z powyższym Przedsiębiorstwo ma wątpliwość, czy nieodpłatne przekazanie prawa wieczystego użytkowania ww. działek winno być opodatkowane podatkiem VAT. Zdaniem wnioskodawcy, w sytuacji, gdy przeniesienie prawa użytkowania wieczystego następuje nieodpłatnie, czynność ta nie jest objęta podatkiem VAT.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Trzebnicy oceniając stanowisko wnioskodawcy informuje, że jest ono prawidłowe.

Prawo użytkowania wieczystego jest prawem rzeczowym, którego treść i granice określone zostały zasadniczo w przepisach Kodeksu cywilnego oraz ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity- Dz. U z 2000 r. Nr 46, poz. 543 z późn. zm.). Zgodnie z art. 232 Kodeksu cywilnego, grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność gmin lub ich związków, mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym i osobom prawnym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega co do zasady odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W świetle art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste nie mieści się w zakresie definicji dostawy towarów, zawartej w art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, nie daje bowiem praw do rozporządzania gruntem jak właściciel, ani nie zostało wymienione pośród praw wskazanych w tym przepisie.

Ponieważ oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste jest świadczeniem na rzecz innego podmiotu i nie jest dostawą towarów, uznać należy, że jest ono świadczeniem usług w rozumieniu przepisu art. 8 ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej mniemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Przedstawione wyżej stanowisko jest zgodne ze stanowiskiem Ministra Finansów wyrażonym w piśmie z dnia 11 sierpnia 2004 r. Nr PP1-811-1181/2004/EF/2699, które stanowi oficjalną interpretację przepisów wydaną na podstawie art. 14 §2 Ordynacji podatkowej. Interpretacja ta została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Ministra finansów z dnia 20.09.2004 r. Nr 11, poz. 106.

Z analizy przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Przedsiębiorstwo przeniosło nieodpłatnie na rzecz Gminy prawo użytkowania wieczystego działek wymienionych we wniosku. Prawo to zostało nabyte przez Przedsiębiorstwao w 1990 roku, tj. przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym z dnia 8 stycznia 1993 r.

Odnosząc przytoczone powyżej regulacje prawne do stanu faktycznego rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, iż w omawianym przypadku miało miejsce nieodpłatne świadczenie usługi.

W myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług. W przedmiotowej sprawie nieodpłatne świadczenie polegające na przeniesieniu prawa użytkowania wieczystego działek nie spełnia przesłanek wymienionych w cyt. powyżej przepisie.

Mając zatem na uwadze zapis art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, z treści którego wynika, iż nieodpłatne świadczenie usług nie zostało wymienione jako czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Trzebnicy uznał stanowisko Przedsiębiorstwa przedstawione we wniosku za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia według stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku oraz w dniu wydania postanowienia.

Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.

Zażalenie podlega opłacie skarbowej.