POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. z 2005r. Dz. U. Nr 8 poz. 60 ze zm.)Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Częstochowie stwierdza, żestanowisko Pana B, przedstawione w piśmie z dnia 18.08.2006r. (data wpływu 22.08.2006r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zakupu za granicą oprogramowania standardowego, utrwalonego na nośnikach (CD-ROM, DVD-ROM), przeznaczonego do dalszej odsprzedaży jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.08.2006r. do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Częstochowie wpłynął wniosek Pana B w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Przedstawiając stan faktyczny podatnik poinformował, że w rozpoczętej działalności gospodarczej będzie zajmować się sprzedażą i dystrybucją oprogramowania oraz sprzętu komputerowego. Podatnik zamierza kupować za granicą (w innych krajach UE i poza UE) oprogramowanie standardowe, przede wszystkim gry komputerowe na komputery klasy PC, z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży hurtowej i detalicznej. Oprogramowanie to będzie kupowane od pośredników (hurtowni) lub wydawców (firm, które wydają daną grę w wersji „pudełkowej” i mają prawa do dystrybucji, choć zwykle nie są autorami oprogramowania). Oprogramowanie to jest utrwalone na elektronicznych nośnikach informacji (CD-ROM lub DVD-ROM) i konfekcjonowane w pudełkach plastikowych lub kartonowych, często z dołączonymi instrukcjami w postaci drukowanej. Pudełka z oprogramowaniem wysłane będą przez zagranicznych kontrahentów Podatnika za pośrednictwem przewoźników (Poczta, UPS, DHL) do siedziby firmy Podatnika w Polsce. Podatnik nie ingeruje w żaden sposób w towar, sprzedaje go bez żadnych zmian, czy ulepszeń.

Pan B. uzyskał informację od niemieckiego kontrahenta, który również kupuje oprogramowanie w innych krajach UE, a także poza nią, iż transakcje te traktuje się w Niemczech jako obrót towarem, a nie import usług.

Wnioskodawca postawił zapytanie:

Czy zakup od uprawnionych podmiotów zagranicznych oprogramowania standardowego w wersji BOX, czyli w spotykanej zwykle w sklepach tzw. wersji „pudełkowej”, przeznaczonego do dalszej odsprzedaży stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru (WNT) i import towarów (w przypadku zakupu poza krajami UE).

Wątpliwości Podatnika w tej kwestii powstały ze względu na polskie regulacje dotyczące zakupu licencji na specjalistyczne programy komputerowe od podmiotów mających siedzibę poza terytorium Polski (twórców oprogramowania), którą to czynność traktują jako import usług.

Według stanowiska Strony przedstawionego w piśmie z dnia 18.08.2006r. zakup od uprawnionych podmiotów zagranicznych oprogramowania standardowego w wersji BOX, czyli w spotykanej zwykle w sklepach tzw. wersji „pudełkowej”, przeznaczonego do dalszej odsprzedaży stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru (WNT), bądź import towarów (w przypadku nabycia poza UE).

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Częstochowie uznał stanowisko Podatnika za prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, póz. 535 ze zm.) przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Pojęcie importu towarów jest określone w art. 2 pkt 7 ww. ustawy jako przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju.

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało natomiast zdefiniowane w art. 9 ust. 1 cyt. wyżej ustawy jako nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Zgodnie z ust. 2 pkt 1 lit. a przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywcą towarów jest: podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane przez niego towary mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika – z zastrzeżeniem art. 10, a jednocześnie pod warunkiem – określonym w pkt 2, że dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a. Wyjątkiem od tej reguły jest nabycie nowego środka transportu, ponieważ wówczas każde nabycie podlega opodatkowaniu jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru (ust.3). W art. 10 wymieniono przypadki, w których wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów nie występuje. M.in. wewnątrzwspólnotowe nabycie nie występuje wówczas, gdy dostawca z innego kraju UE korzysta ze zwolnienia od podatku od wartości dodanej na podstawie regulacji podobnej do określonej w art. 113 ust. 1 i 9 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług (pkt 3a).

Przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o czym mowa w art. 7 ww. ustawy.

Usługą jest natomiast, stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej – wymienione w pkt. 1 tego przepisu.

Zgodnie z definicją importu usług, zawartą w art. 2 pkt 9 cyt. wyżej ustawy, importem usług jest świadczenie, z tytułu wykonania którego podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 pkt 4. Przepis ten stanowi, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium kraju.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie określa natomiast jak należy rozumieć pojęcie „sprzedaży licencji”.

Z przepisu art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. z 2006r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) wynika, że licencja to umowa o korzystanie z utworu, obejmujące pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione. Pola eksploatacji programu komputerowego szczegółowo wylicza przepis art. 74 ust. 4 tej ustawy, zgodnie z którym autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego obejmują prawo do:

1. trwałego lub czasowego zwielokrotniania programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
2. tłumaczenia, przystosowania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;
3. rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu programu komputerowego lub jego kopii.

Sprzedaż licencji do programu komputerowego stanowi zatem sprzedaż praw majątkowych do kopiowania, modyfikacji, czy dystrybucji. Jeżeli z umowy nie wynika przejście na nabywcę programu komputerowego autorskich praw majątkowych do utworu, oznacza to jedynie przeniesienie własności egzemplarza utworu, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przeniesienie własności egzemplarza utworu nie powoduje przejścia autorskich praw majątkowych do utworu. Wobec tego sama transakcja kupna-sprzedaży oprogramowania komputerowego na nośniku, w stosunku do którego wyczerpało się prawo autorskie do zezwalania na dalsze rozpowszechnianie tego egzemplarza, stanowi obrót towarem, a nie udzielenie licencji, stanowiące usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 24.11.2003r. w składzie 7 sędziów NSA w Warszawie sygn. FSA 2/03 – publ. ONSA 2004/2/43, M.Podat.2004/1/39 (SIP Lex 36/2006) decydujące znaczenie, czy przedmiotem obrotu jest program komputerowy jako utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czy też egzemplarz programu komputerowego będący towarem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, mają okoliczności faktyczne sprawy, a w szczególności treść umowy, której przedmiotem jest program komputerowy. Prawo do korzystania z utworu można nabyć na podstawie umowy licencyjnej lub na podstawie umowy przenoszącej własność egzemplarza utworu bez przejścia autorskich praw majątkowych do programu. Jakkolwiek sprawa ta była rozpatrywana w odmiennym od obecnego stanie prawnym, to w zasadniczej kwestii rozstrzygnięcie to jest nadal aktualne ze względu na analogiczne definicje towaru (obecna definicja obejmuje dodatkowo grunty).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Strona nabywa oprogramowanie standardowe, przede wszystkim gry komputerowe, utrwalone na elektronicznych nośnikach informacji (CD-ROM, DVD-ROM) od kontrahentów uprawnionych do ich dystrybucji, tj. nabywa wyłącznie egzemplarze tych programów, zatem transakcje te mają charakter obrotu towarem i odpowiednio stanowią wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru – w przypadku dostawy z terytorium innego państwa Wspólnoty Europejskiej, bądź importu towaru – w przypadku dostawy z kraju trzeciego do Polski.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego na dzień złożenia wniosku. W przypadku zmiany przepisów interpretacja stanie się nieaktualna.