POSTANOWIENIE

Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu, działając na podstawie przepisów art. 14 a § 1, § 3, § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, postanawia uznać za prawidłowy pogląd Podatnika, wyrażony w złożonym wniosku.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego w złożonym wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskująca świadczy usługi, m.in. w zakresie:

- transportu międzynarodowego towarów,

- spedycji,

- wewnątrzwspólnotowego transportu towarów.

W ramach prowadzonej działalności, Spółka dzierżawi naczepy do ciągników siodłowych od kontrahentów z Austrii, posiadających NIP UE, którzy nie posiadają siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności ani stałego miejsca zamieszkania na terytorium Polski. W trakcie ich eksploatacji Spółka dokonuje napraw naczep na terytorium Polski i zgodnie z umową obciąża fakturą VAT ich właścicieli, tj. kontrahentów z Austrii. Po dokonaniu napraw naczepy te nadal są użytkowane przez Spółkę do świadczenia usług transportowych na terenie Polski, UE i poza jej granicami.

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym, Podatnik zwrócił się z zapytaniem, czy jest podatnikiem podatku od towarów i usług i czy w związku z tym winien wystawić faktury VAT z tytułu refakturowania kosztów napraw, a jeśli tak to z jaką stawką podatku VAT należy wystawić taką fakturę?

W ocenie Wnioskującej, jest Ona podatnikiem podatku VAT, a miejscem świadczenia usług jest terytorium Polski, a więc należy wystawić refakturę ze stawką w wysokości jaka została wskazana w fakturze wystawionej przez świadczącego usługę naprawy.

Ustosunkowując się do przedstawionej we wniosku kwestii, stwierdza się co następuje;

Polskie prawo podatkowe nie odnosi się do problematyki refakturowania usług. W tej sytuacji należy posiłkować się regulacjami zawartymi w Szóstej Dyrektywie Rady Unii Eurpejskiej z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC).

Zgodnie z przepisami zawartymi w art. 6 ust. 4 ww. VI Dyrektywy, uczestnictwo w świadczeniu usług podatnika działającego we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, uważane jest za otrzymanie i dostarczenie tych usług przez niego samego.

Konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za podmiot świadczący usługę, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej jej świadczenie. Celem refakturowania jest obciążenie kosztami usług podmiotu, który rzeczywiście z tych usług korzystał. Refakturowanie usług polega bowiem na fakturowaniu odsprzedaży usług, bez naliczania jakiejkolwiek marży.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Podatnik dokonuje refakturowania kosztów opisanej we wniosku usługi na rzecz właściciela wynajmowanych naczep, będącego podatnikiem austriackim. Wobec faktu, iż transakcje dokonywane są w obrocie międzynarodowym, kwestią decydującą w zakresie opodatkowania jest określenie miejsca świadczenia tych usług.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają, zgodnie z przywoływanym art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, usługi świadczone na terytorium kraju. Określenie miejsca świadczenia usług, a zarazem miejsca ich opodatkowania, w ustawie od podatku od towarów i usług, zgodnie z regułą art. 27 ust. 1, zostało co do zasady uzależnione od miejsca siedziby usługodawcy. Zgodnie bowiem z ww. przepisem, w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28. Ustawa o VAT przewiduje jednakże odstępstwa od tej zasady, w odniesieniu do niektórych rodzajów usług.

Wobec faktu, iż opisane we wniosku usługi wyczerpują przesłanki do uznania ich za usługi na ruchomym majątku rzeczowym, wskazać należy na przepis art. 27 ust. 2 pkt 3) lit. d) ww. ustawy, zgodnie z którym, w przypadku świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym, miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługi są faktycznie świadczone, z zastrzeżeniem art. 28.

Stosownie zaś do art. 28 ust. 7 przywoływanej ustawy, w przypadku usług, o których mowa w art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. c) i d), świadczonych dla nabywcy, który podał wykonującemu te usługi numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi są wykonywane, miejscem świadczenia usług jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy usługi ten numer, pod warunkiem, że towary po wykonaniu tych usług zostaną wywiezione z terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi te zostały faktycznie wykonane.

Zgodnie natomiast z art. 28 ust. 8 ww. ustawy, w przypadku gdy usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, przepis ust. 7 stosuje się, jeżeli towary po wykonaniu usług zostaną niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 30 dni od wykonania na nich usług, wywiezione poza terytorium kraju.

Odstępstwo od zasady opodatkowania usług na ruchomym majątku rzeczowym w miejscu ich świadczenia jest uzależnione od łącznego spełnienia wskazanych w art. 28 ust. 7 warunków:

- usługa wykonana została na rzecz podmiotu, który podał numer, pod którym jest zidentyfikowany na terytorium państwa członkowskiego innym, niż miejsce faktycznego świadczenia usługi,

- towar, na którym wykonana została usługa został wywieziony z terytorium państwa jej faktycznego świadczenia.

Wywiezienie towaru, o którym mowa w art. 28 ust. 7 ustawy podatkowej, wobec braku definicji tego pojęcia w przepisach podatkowych należy określić w oparciu o założenie racjonalnego ustawodawcy. Wywiezienie towaru należy rozumieć jako jego przemieszczenie poza granice terytorium Polski w sposób trwały, swoisty zwrot do nabywcy. Również w języku polskim słowo „wywieźć” oznacza „wioząc, zabrać kogoś, coś skądś, na jakieś miejsce; usunąć skądś, wysłać dokądś jakimś środkiem lokomocji” (Słownik języka polskiego PWN). Inna wykładnia pojęcia „wywozić” doprowadziłaby do sytuacji, w której miejsce świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym zmieniłoby się nawet w przypadku chwilowego fizycznego opuszczenia granicy kraju, co prowadziłoby do wypaczenia istoty omawianego przepisu. Zdaniem tut. organu podatkowego, nie dochodzi do wywozu w przypadku, gdy towary (naczepy) choć faktycznie opuszczają terytorium Polski, to jedynie podczas wykonywania przy ich pomocy transportu międzynarodowego przez Podatnika polskiego, wynajmującego je od kontrahenta austriackiego.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie tut. organu podatkowego, w opisanej przez Podatnika sytuacji, po wykonaniu usług, na naczepach do ciągników siodłowych, będących przedmiotem najmu od kontrahenta austriackiego, który podał dla tych czynności numer, pod którym jest zidentyfikowany dla potrzeb podatku od wartości dodanej poza terytorium Polski, nie dochodzi do ich wywiezienia poza terytorium, na którym wykonana została usługa, w związku z czym miejsce ich świadczenia należy ustalić w oparciu o przepis art. 27 ust. 2 pkt 3) lit. d) ww. ustawy. Zatem, podlegają one opodatkowaniu na terytorium Polski.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Biorąc pod uwagę powyższe, w odniesieniu do przedmiotowych usług zastosowanie znajdzie stawka podatku VAT obowiązująca w Polsce. Z uwagi na fakt, iż w przypadku refakturowania, Podatnika traktuje się jak podmiot świadczący usługę, Spółka dokonująca refakturowania tych usług winna wystawić fakturę VAT, stosując stawkę jaka została zastosowana w fakturze otrzymanej od kontrahenta dokonującego naprawy przedmiotowych naczep.

W związku z powyższym, stanowisko Podatnika wyrażone w złożonym wniosku należało uznać za prawidłowe i postanowić jak w sentencji.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Podatnika i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.