W dniu 30.06.2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Trzebnicy wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Wnioskodawca, wykonujący czynności komornika sądowego, ma wątpliwość czy dla ustalenia występowania obowiązku podatkowego wystarczy samo oświadczenie dłużnika, czy też komornik ma dokonywać ustalenia z urzędu. W sytuacji, gdy należy uznać, że komornik ma dokonywać ustaleń z urzędu jaki zakres czynności jest wystarczający do uznania przez urząd skarbowy, że komornik dokonał wszelkich koniecznych czynności zwalniających go od odpowiedzialności. Zdaniem wnioskodawcy, oświadczenie złożone przez dłużnika jest wystarczające do ustalenia obowiązku podatkowego na odpowiedzialność i ryzyko dłużnika. Swoje stanowisko uzasadnia faktem, że komornik nie jest organem uprawnionym do przeprowadzenia postępowania dowodowego, którego efekt wiąże wszystkie organy. Komornik dokonuje tylko egzekucji z nieruchomości. Na komorniku może spoczywać co najwyżej obowiązek technicznego naliczenia i odprowadzenia podatku VAT.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Trzebnicy oceniając stanowisko wnioskodawcy informuje, że jest ono nieprawidłowe.

Problem wskazany we wniosku sprowadza się do kwestii sposobu postępowania jaki powinien przyjąć komornik sądowy jako płatnik podatku od towarów i usług w celu ustalenia istnienia lub nie – obowiązku opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy dokonywanej w trybie egzekucyjnym. Odnosząc się do powyższego, Tut. Organ pragnie zauważyć, iż przepis art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U Nr 54, poz. 535 ze zm.) ustanowił komorników sądowych wykonujących czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego płatnikami podatku od towarów i usług od dostawy dokonywanej w trybie egzekucji towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów. Do obowiązków płatnika, zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U z 2006 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) należy natomiast obliczenie i pobranie od podatnika podatku i wpłacenie go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Podkreślić należy, iż w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług jak również w przepisach ustawy Ordynacja podatkowa i aktach wykonawczych brak jest norm prawnych, które regulowałyby kwestię sposobu w jaki komornik sądowy, pełniący rolę płatnika ma wywiązywać się ze swoich obowiązków. Tut. Organ pragnie zwrócić uwagę na zapis §24 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U Nr 95, poz. 798) zgodnie z którym, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług, komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U Nr 43, poz. 296 ze zm.) w przypadku sprzedaży towarów, wystawiają w imieniu dłużnika i na jego rachunek faktury potwierdzające dokonanie sprzedaży.

Z przepisów tych wywieść należy, że w omawianym przypadku, komornik sądowy winien zachować się tak jak podatnik, w tym wypadku, zastępując go. Komornik sądowy, obowiązany jest do wystawienia faktury z zachowaniem zasad ogólnych określonych przepisami prawa, w sposób mający odniesienie do sytuacji prawnopodatkowej podatnika, którego nieruchomość jest zbywana w trybie egzekucyjnym.

Oznacza to konieczność ustalenia przez komornika sądowego statusu dłużnika jako podatnika podatku od towarów i usług oraz charakteru nieruchomości, tzn. ustalenia czy przedmiotowa dostawa podlega podatkowi od towarów i usług, czy też jest z tego podatku zwolniona. Powyższe wynika wprost z przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a zatem zdaniem tut. Organu, kwestia istnienia lub nie istnienia obowiązku opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy nieruchomości dokonanej w trybie egzekucyjnym nie może być w żaden sposób determinowana złożeniem lub nie złożeniem przez dłużnika oświadczenia w zakresie występowania bądź nie, obowiązku podatkowego.

Komornik sądowy powinien dokonać wszelkich czynności umożliwiających pozyskanie informacji (np. korespondencja z organem podatkowym) niezbędnych do ustalenia czy dana dostawa nieruchomości podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług, czy też przy egzekucji z tej nieruchomości należy naliczyć podatek VAT. Należy przy tym zwrócić uwagę na zapis art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych (Dz. U z 1997 r. Nr 133, poz. 882 ze zm.), zgodnie z którym na pisemne żądanie komornika organy administracji publicznej, urzędy skarbowe, organy rentowe, o których mowa w art. 476 § 4 Kodeksu postępowania cywilnego, banki, spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe i podmioty prowadzące działalność maklerską na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U Nr 183, poz. 1538) zobowiązane są udzielić mu informacji niezbędnych dla prawidłowego prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Przepisy art. 762 Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się odpowiednio.

Tut. Organ wskazuje ponadto, iż w zagadnienie poruszone w złożonym wniosku dotyczące zakresu czynności, jakie należałoby uznać za wystarczające do uznania przez urząd skarbowy, że komornik dokonał wszelkich koniecznych czynności zwalniających go od odpowiedzialności, nie jest regulowane przez przepisy prawa podatkowego.

Odpowiedzialność płatnika została natomiast szczegółowo uregulowana przepisami zawartymi w rozdziale 2 ustawy Ordynacja podatkowa. Z art. 30 §1 ww. ustawy wynika, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. W sytuacji jednak, gdy w wyniku prowadzonego postępowania organ podatkowy stwierdzi, że podatek nie został pobrany z winy podatnika, wydaje decyzję o jego odpowiedzialności (art. 30 §5 cyt. ustawy Ordynacja podatkowa).

Odpowiedzialność komornika sądowego jako płatnika, jest zatem niezależna od odpowiedzialności podatnika i wiąże się z nałożonymi przez prawo obowiązkami w zakresie ustalania i poboru należności podatkowej. Każdy z tych podmiotów ponosi samodzielnie odpowiedzialność za niewykonanie ciążących na nich obowiązków podatkowych.

W oparciu o przytoczone powyżej przepisy prawa, Naczelnik tut. Organu podatkowego stwierdza, iż stanowisko wnioskodawcy, z którego wynika, że oświadczenie złożone przez dłużnika jest wystarczające do ustalenia obowiązku podatkowego w przypadku egzekucji z nieruchomości, na odpowiedzialność i ryzyko dłużnika, jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku oraz w dniu wydania postanowienia.

Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.

Zażalenie podlega opłacie skarbowej.