P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Bolesławcu stwierdza, że stanowisko Spółki z o. o. przedstawione we wniosku z dnia 21.05.2006 r., który wpłynął w dniu 24.05.2006 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej korekty deklaracji CIT - jest nieprawidłowe.

u z a s a d n i e n i e

W dniu 24 maja 2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Bolesławcu wpłynął wniosek Spółki z o. o. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Jak stanowi art. 14 a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Spółka zwróciła się do tutejszego organu podatkowego z zapytaniem:

Czy w sytuacji, gdy nabywca towaru lub usługi neguje jej zakup (przeczy, jakoby ją nabył) i odsyła wystawcy fakturę, sprzedawca może uznać transakcję za niebyłą i następnie skorygować deklaracje CIT po upływie 6 miesięcy od zdarzenia?

Czy pomimo faktu, iż roszczenie sprzedawcy usługi w stosunku do jej nabywcy zostało zasądzone wyrokiem Sądu a następnie strony zgodnie w drodze umowy inaczej ułożyły łączący ich stosunek prawny, istnieje podstawa do skorygowania zapisów w księgach rachunkowych?

Stan faktyczny przedstawiony przez podatnika:

Dnia 2 listopada 2005 r. Sp. z o. o. wystawiła fakturę VAT Nr 01/11/2005 za sprzedaż wyrobów kontrahentowi - na kwotę 27.748,00 PLN plus 22% VAT 6.104,56 PLN. Spółka przyjęła powyższą fakturę w swoich przychodach CIT-2.

Kontrahent nie przyjął tej faktury (odesłał oryginał) a tym samym nie uznał sprzedaży. Odesłał fakturę 01/11/2005 z adnotacją, że nie dokonał żadnego zakupu od spółki.

Spółka w miesiącu grudniu 2005 r. wykazała w kosztach uzyskania przychodów kwotę 25.000,00 PLN czynszu dzierżawnego za dzierżawę Zakładu na podstawie postanowienia sądu.

Jednocześnie strony uzgodniły, że wycofują wszelkie sprawy wzajemnie toczące się przed Sądami oraz w Prokuraturze.

Podatnik uważa, iż dokona korekty deklaracji:

-CIT-2 za miesiąc listopad 2005 r. przez zmniejszenie przychodów o kwotę 27.748,00 PLN. Korekta wynika z faktu anulowania faktury sprzedaży VAT 1/11/2005, ponieważ kontrahent nie uznał sprzedaży jak również na podstawie podpisanego porozumienia.

- CIT-8 i bilansu za 2005 r. przez zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów o kwotę 25.000,00 PLN. Korekta ta wynika z podpisanego porozumienia między stronami.

Spółka uważa, iż jest to zgodne z prawem podatkowym, ponieważ do sprzedaży rzeczywiście nie doszło (nie przyjęcie faktury i podpisane porozumienie).

Stanowisko podatnika jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Jeżeli przychody wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich uzyskania i dniem faktycznego otrzymania występują różne kursy walut, przychody te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodów, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał uzyskujący przychód, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia uzyskania przychodu.

W myśl art. 12 ust. 3a za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c i 3d, dzień wystawienia faktury (rachunku), nie później jednak niż ostatni dzień miesiąca, w którym:

1) wydano rzecz, zbyto prawo majątkowe lub

2) wykonano usługę, w tym częściowo wykonano usługę, jeżeli jej częściowe wykonanie stanowi wynikający z umowy lub z odrębnych przepisów tytuł do zapłaty, lub otrzymano zapłatę za wykonanie świadczenia - w pozostałych przypadkach.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

W świetle regulacji zawartych w art. 498 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko, co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Potrącenie (kompensata) jest formą likwidacji istniejącego stosunku prawnego, prowadzącą do umorzenia wzajemnych należności i zobowiązań. W wyniku potrącenia nie dochodzi do efektywnej zapłaty w pieniądzu, lecz jedynie do dokonania odpowiednich zapisów na kontach księgowych podmiotów.

Ze stanu faktycznego opisanego przez podatnika wynika, że sprzedaż wyrobów kontrahentowi, miała rzeczywiście miejsce jak również poniesienie kosztów z tytułu czynszu dzierżawnego, co potwierdzają ustalenia Sądu. Podpisanie ugody w wyniku której, strony tej ugody kompensują całkowicie swoje należności i zobowiązania wzajemne nie zwalnia stron tej ugody jako podatników do prawidłowego ujęcia w księgach rachunkowych wszystkich osiągniętych, przypadających na jej rzecz przychodów i obciążających ją kosztów związanych z tymi przychodami dotyczącymi danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty (art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości - Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.).

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny sprawy nie ma podstaw do dokonania korekty zapisów księgowych i korekty deklaracji CIT.

Zgodnie z art. 14 a§2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.