POSTANOWIENIE
Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu stwierdza, że stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2006 r., który do tut. organu wpłynął dnia 16 sierpnia 2006 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej miesiąca, w jakim powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 16 sierpnia 2006 r. do Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastoso­wania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępo­wa­nie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administra­cy­jnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Z treści złożonego wniosku wynika, iż Podatnik prowadzi działalność leczniczo-uzdrowiskową (PKWiU 85.11 usługi ochrony zdrowia zwolnione od podatku od towarów i usług). Jednocześnie świadczy usługi noclegowe i stołówkowe (opodatkowane 7% stawką podatku) oraz zajmuje się produkcją i sprzedażą wody mineralnej (opodatkowaną 22% stawka podatku od towarów i usług).
Spółka zawarła umowę, na podstawie której świadczy usługi lecznicze zwolnione od podatku od towarów i usług. Zgodnie z tą umową, kontrahent Spółki wpłacił w czerwcu, tj. w terminie 14 dni przed datą wykonania usługi kaucję stanowiącą gwarancję dotrzymania zobowiązania pieniężnego wobec Podatnika. Usługi lecznicze świadczone były przez Spółkę w lipcu, co udokumentowane zostało wystawieniem faktury VAT. Obowiązek podatkowy dotyczący przedmiotowej transakcji Spółka wykazała w miesiącu wystawienia faktury VAT i ujęła ją w deklaracji VAT-7 składanej za lipiec. Z zawartej miedzy stronami umowy wynika, że Spółka ma prawo potrącić z ww. kaucji zobowiązanie swojego kontrahenta w przypadku nie dotrzymania przez niego terminu płatności określonego na fakturze VAT. W związku z tym, że kontrahent nie wpłacił w terminie, tj. w sierpniu kwoty zobowiązania wynikającej z faktury VAT, dlatego w tym miesiącu Spółka dokonała zaliczenia kaucji na poczet należności w zamian za świadczone usługi.
Zdaniem Spółki, moment powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług ustalony został prawidłowo, tj. w miesiącu wystawienia faktury VAT (art. 19 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług). Ponadto Podatnik stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy warunkowe postanowienia zawarte w umowie spełnią się, tj. kaucja zaliczona zostanie na poczet należności, wówczas otrzymana kwota kaucji nie stanowi zaliczki ani zadatku w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług.
W ocenie Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu przedstawione przez Podatnika stanowisko w sprawie jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.
W myśl art. 29 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku, gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.
Przepis art. 19 ust. 1 ustawy stanowi natomiast, iż obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. W myśl ust. 4 art. 19 ww. ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.
Zgodnie z treścią art. 19 ust. 11 cyt. ustawy, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.
Z uwagi na to, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „kaucji”, dlatego zasadnym jest posłużenie się definicją zawartą w Uniwersalnym Słowniku Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, tom 2, str. 76, w myśl której „kaucja” to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie jego niedopełnienia.
Jak wynika z przytoczonego powyżej zakresu znaczeniowego pojęcia „kaucja” nie jest ona należnością, a w szczególności nie stanowi przedpłaty, zaliczki, zadatku, raty za wykonaną usługę, o jakich mowa w treści art. 19 ust. 11 ustawy, ani też sama nie stanowi usługi. Czynność pobrania kaucji jako zabezpieczenia gwarancyjnego nie jest zatem czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług wskazaną w treści art. 5 ww. ustawy. W myśl tego przepisu opodatkowaniu podatkiem podlegają bowiem:
1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2) eksport towarów;
3) import towarów;
4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Ponadto, co do zasady, kaucja jest kwotą zwrotną, a zatem nie może być obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 2 ww. ustawy.
Uwzględniając zatem powyższe stwierdzić należy, że z uwagi na to, iż otrzymanie kaucji stanowiącej zabezpieczenie wykonania zobowiązania nie rodzi dla Spółki obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług i jednocześnie dla usług świadczonych przez Podatnika, tj. usług leczniczo-uzdrowiskowych o symbolu PKWiU 85.11 ustawodawca nie przewidział szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego, dlatego też w przedmiotowej sprawie, obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z treścią art. 19 ust. 4 ww. ustawy, tj. w miesiącu lipcu, a więc w miesiącu wystawienia faktury VAT.
W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Podatnika w przedmiotowej sprawie jest stanowiskiem prawidłowym.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub jej uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie. Zażalenie podlega opłacie skarbowej.