POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14 a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. (tj. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku X S.A. z dnia 15 maja 2006r. (data wpływu do Urzędu 17.05.2006r.), o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia

- uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, że nabyła ona od innej spółki przedsiębiorstwo, w skład którego wchodziły jako element jego aktywów inwestycje w obcych środkach trwałych. W ewidencji zbywcy, jako środki trwałe figurowały wartości nakładów poniesionych na ulepszenie obcych środków trwałych (wynajmowany budynek), z których zbywca korzystał w związku z prowadzeniem swojej działalności. Zdaniem Spółki, w przypadku zakupu przedsiębiorstwa wartość przejętych inwestycji w obcych środkach trwałych, ujętych w ewidencji środków trwałych zbywcy, nie stanowi u nabywcy samodzielnego środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym). Nakłady poniesione przez zbywcę na ulepszenie obcych składników majątkowych, nie stanowią dla nabywcy przedsiębiorstwa odrębnego, samodzielnego składnika majątkowego, które uzyskuje w ramach tego przedsiębiorstwa. Nakłady na obcy majątek mogą stanowić aktywo jednostki (środek trwały), która takie nakłady poniosła. Tylko ten podmiot może je rozliczyć poprzez amortyzację. Zdaniem Podatnika, skoro cena nabycia w części dotyczącej aktywowanych przez zbywcę wydatków na ulepszenie obcego środka trwałego, nie dotyczy uzyskania przez nabywcę realnego składnika majątkowego, lecz tylko odpowiada wartościowo figurze księgowej, to ta część ceny może być przypisana jedynie do wartości firmy, tzn. powiększa tę wartość.

W ocenie Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego przedstawiona przez Stronę argumentacja jest prawidłowa.

W prawie podatkowym wartość nakładów poniesionych na środek trwały niebędący własnością podatnika zalicza się do inwestycji w obcym środku trwałym. Jest to szczególna kategoria środków trwałych wyodrębniona na potrzeby amortyzacji. Jako inwestycję w obcym środku trwałym należy rozumieć ogół nakładów poniesionych przez podatnika na przystosowanie obiektu wynajmowanego, wydzierżawianego lub używanego na podstawie innej umowy o podobnym charakterze do stanu wynikającego z potrzeb najemcy (dzierżawcy) lub ogół nakładów poniesionych na jego ulepszenie. Podatnik wykorzystujący wynajmowany budynek do własnej działalności gospodarczej, nie może poniesionych na ten cel wydatków zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, a jedynie uwzględnić je w formie odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie bowiem z treścią art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.
W sytuacji, gdy umowa dotycząca korzystania z obcego środka trwałego zostaje rozwiązana (wygasa) zanim środek trwały zostanie zamortyzowany, nie ma możliwości dalszego dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez najemcę, ponieważ przestaje on wykorzystywać nieruchomość do celów własnej działalności gospodarczej. Najemcą budynku był zbywca przedsiębiorstwa, który wykorzystywał obcy środek trwały na potrzeby związane z prowadzeniem swojej działalności gospodarczej i poniósł nakłady na ulepszenie obiektu. Obecnie, jak wynika z wniosku Spółki, w omawianym budynku nie prowadzi ona żadnej działalności gospodarczej, a więc nie przejęła inwestycji w obcym środku trwałym do używania. W przypadku bowiem inwestycji w obcych środkach trwałych podstawowym kryterium pozwalającym na dokonywanie amortyzacji jest - w świetle w/w art. 16a ust. 2 ustawy - poniesienie nakładów inwestycyjnych dotyczących obcego środka trwałego i przyjęcie ich do używania. Z przedstawionych przez Spółkę okoliczności faktycznych wynika natomiast, że opisana inwestycja nie została zarówno przez nią zrealizowana jak i przyjęta do używania, ponieważ nie prowadzi ona w tym budynku działalności gospodarczej. Nie zaistniały zatem podstawowe przesłanki uprawniające do dokonywania przez Spółkę amortyzacji podatkowej od wartości nakładów poniesionych na omawianą inwestycję w obcych środkach trwałych przez zbywcę przedsiębiorstwa.

Mając powyższe ma uwadze, postanowiono jak na wstępie. Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.